Για χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι προσπαθούσαν και εύρισκαν τρόπους να αποφύγουν κάτι που ήταν κοινό για όλοι την ανθρωπότητα, τον θάνατο. Φαίνεται πως με το πέρασμα των χρόνων επινόησαν τελετές που επιδρούσαν βαθύτατα στο εσωτερικό των κυττάρων (το DNA) και πιθανόν κάποιοι να κατάφεραν το ακατόρθωτο εκείνες τις μακρινές εποχές, δηλαδή να κατακτήσουν τη σωματική αθανασία. Οι μύθοι βρίθουν από στοιχεία, από παράξενες τελετές και τελετουργικούς «θανάτους»: «Εάν, αντιθέτως προσέξωμεν το κεντρικόν στοιχείον του μύθου, δηλ. το ψήσιμο (εις ένα λέβητα κατά προτίμησιν) του τεμαχισμένου παιδιού, ευρισκόμεθα αμέσως προ ενός μυθολογικού στοιχείου, το οποίον οι ελληνικοί μύθοι, περιλαμβάνουν εις πολλάς διηγήσεις και παραλλαγάς που όλαι όμως διαπραγματεύονται εν κοινόν θέμα. Το ψήσιμον εντός λέβητος, ή είς τας φλόγας, είναι πράξις μαγική με σκοπόν την ανανέωσιν, ή αν πρόκειται ειδικώς περί ενός παιδίου, η πράξις αυτή προσδίδει εις το θύμα διαφόρους ιδιότητας και πρώτον την αθανασίαν. Είναι γνωστόν ότι κατά τον μύθον των ελευσίνιων μυστηρίων η Δημήτηρ, ως τροφός του Δημοφώντος, καθιερώνει την δίοδόν του δια του πυρός, τα ευεργετικά όμως αποτελέσματα διεκόπησαν επειδή οι γονείς του παιδιού δεν είχον πίστιν, η Θέτις επίσης υπέβαλε τον υιόν της Αχιλλέα εις παρομοίαν δοκιμασίαν, ενώ κατ΄ άλλην παράδοσιν τον εβύθισεν εντός λεκάνης ζέοντος ύδατος. Ο πλέον χαρακτηριστικός τύπος του μύθου είναι η διήγησης περί των θυγατέρων του Πελίου, αι οποίαι κατά προτροπήν της Μήδειας ηθέλησαν να καταστήσουν νέον τον πατέρα των και κατά συμβουλήν της μαγίσσης τον ετεμάχισαν και τον έψησαν εντός λέβητος. Το κοινόν θέμα αυτών των διαφορετικών ιστοριών, αι οποίαι αναφέρονται εις ιεροτελεστίας αθανασίας, παλιγγενεσίας ή ανανεώσεως, διακρίνεται ευχερώς και κατατάσσεται εις το τυπικόν της μυήσεως, το οποίον περιλαμβάνει δια τον μύστην την απειλήν του θανάτου από μυστικιστικής απόψεως…» (Διόνυσος, H. Jeanmaire, Βιβλ. Κλειώ). Η μυθολογία των Ελλήνων, και οι άλλες μυθολογίες των λαών σε όλα τα μέρη της γης το επιβεβαιώνουν περίτρανα. Αυτό φανερώνεται μέσα από πανάρχαιες τελετές μυήσεων, εξαγνισμού και τελετουργικών φόνων και θανάτων. «Πρόκειται για δύο θανάτους εξίσου μυητικούς, οι οποίοι προηγούνται μιας αναστάσεως και μιας νέας ζωής. (Ο Γλαύκος ο Κρητικός)… είχε γίνει εραστής της Αριάδνης και είχε τελικά μοιραστεί την αθανασία των θαλασσίων θεοτήτων. Είναι ένας κύκλος βασιλικών δοκιμασιών, όπου η κατάδυση στη θάλασσα, το μέλι, τα θαλάσσια φυτά, η ένωση ενός πρίγκιπα και μιας θεάς, είναι όλα γεγονότα που αλληλοδιαδέχονται το ένα το άλλο. Ο διαμελισμός… είναι μια παραλλαγή αυτών των μυστηρίων φανερού θανάτου και αναβίωσης…», («Ομοφυλοφιλία στην Ελληνική Μυθολογία», Bernad Sergent).
Μέσα από της πανάρχαιες αυτές τελετουργίες αθανασίας φαίνεται να ακολουθείτε μια σειρά από μυητικές πράξεις που ακολουθούν μια σειρά ως εξής:
•ρήξη με το παρελθόν
•τελετουργική απομόνωση
•μυητική τελετουργία
•μυητικό θάνατο
•αναγέννηση
Οι προσπάθειες των ανθρώπων επι χιλιάδες χρόνια δείχνουν ότι θα υπάρχουν πανάρχαιες τεχνικές, μέσα από στους μύθους της προϊστορίας που περιμένουν τους τολμηρούς ερευνητές της σωματικής αθανασίαςνα τους αποκρυπτογραφήσουν. Οι τεχνικές –όπως διακρίνεται μέσα από τα αρχαία κείμενα- για την κατάκτηση της αθανασίας είναι πολλές, και ποικίλουν από μέρος σε μέρος και από εποχή σε εποχή, ανάμεσά τους περιλαμβάνονται – όπως αναφέρθηκε προηγουμένως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου