Ινδική αλχημεία και αθανασία

Στην Ινδία η αλχημεία χρονολογείτε πριν από το 1000 π.Χ. και οι γιόγκι που αφιερώνονταν σε αυτό τον κλάδο της αλχημείας ονομάζονταν Νάθα-Σίνττα.
Η ρασαγιάνα προέρχεται από το rasa, λέξη που σημαίνει χρυσάφι. Είναι ένας δρόμος ινδικής αλχημείας που είχε τις περισσότερες φορές βάση τα τεχνητά ιατρικά παρασκευάσματα από φυτά συνήθως. Ήταν τόσο προχωρημένη τεχνική που γιάτρευε έως και ανίατες ασθένειες. Σε άλλες περιπτώσεις επανέφερε την νιότη σε γερασμένους ανθρώπους και παρέτεινε τη ζωή σε πολύ προχωρημένη ηλικία!
Η Avatamsaka Sutra ( μεταξύ του 150-350 μ.Χ.), αναφέρει ότι με το χυμό Χάτακα, μπορεί κάποιος να μετατρέψει μεγάλη ποσότητα ορειχάλκου σε χρυσάφι! Το αουσάντι, (ausadhi), ήταν το αντίστοιχο παρασκεύασμα του ελιξιρίου της μακροζωίας για τους Ινδούς αλχημιστές. «Οι γιόγκις λένε ότι αυτές οι ικανότητες επιτυγχάνονται και με χημικά μέσα. Όλοι σας γνωρίζεται ότι η χημεία είναι προϊόν της αλχημείας. Όπως θα έχετε ακούσει, οι αλχημιστές αναζητούσαν τη φιλοσοφική λίθο, το ελιξίριο της μακροζωίας και άλλα. Στην Ινδία, υπήρξε μια σχολή που λεγόταν Ρασάγιανα. Οι οπαδοί της πίστευαν πως τα ιδανικά. Η γνώση, η πνευματικότητα και η θρησκεία είναι οπωσδήποτε εξαιρετικά πράγματα, αλλά παρατήρησαν ότι το σώμα που έχουμε είναι το μοναδικό εργαλείο που διαθέτουμε για να πετύχουμε όλα αυτά οπότε, η περιοδική διάλυση του σώματος καθυστερεί το φτάσιμο στο τέρμα… Γι΄ αυτό οι Ρασάγιανας μας συνιστούν πριν απ΄ όλα να κάνουμε το σώμα μας πολύ γερό. Οι Ρασάγιανας ισχυρίζονται ότι μπορούμε να κάνουμε το τωρινό μας σώμα αθάνατο… οι Ρασάγιανας επίσης πίστευαν πως ο υδράργυρος και το θειάφι έχουν θαυμαστές ιδιότητες κι ορισμένα παρασκευάσματά τους, ένας άνθρωπος μπορεί να διατηρήσει το σώμα του όσο καιρό θέλει… Ορισμένα γιογκικά τάγματα ισχυρίζονται ότι πολλοί από τους κυριότερους δασκάλους τους ζουν ακόμα, στα αρχικά σώματα. Ο Πατάντζαλι, ο μεγάλος ειδικός στο θέμα της γιόγκα δε διαψεύδει αυτές τις πληροφορίες…» («Τα Γιόγκα-Σούτρας του Πατάντζαλι», βιβλίο 4).
Έχουμε πληροφορίες ότι για πολλούς γιόγκι-αλχημιστές η λύτρωση μετά θάνατο δεν είχε καμία αξία και έτσι προσπαθούσαν μέσω κάποιων τεχνικών, όπως οι οπαδοί Σίνντα της Σούντα μάργκα που προσπαθούσαν να αποκτήσουν ένα άφθαρτο σώμα που το ονόμαζαν jivan-mukta (λυτρωμένου στη ζωή). Οι Χάθα-γιόγκι, οι Νάθα Σίνντα και οι Ταντριστές πίστευαν και αυτοί ότι μέσω κάποιων εσωτερικών αλχημιστικών διεργασιών ότι είχαν την δυνατότητα να αποκτήσουν ένα άφθαρτο και αθάνατο σώμα: «Το ιδανικό του ασκητή είναι να αποκτήσει τη «λύτρωση εν ζωή» να γίνει ένας ζίβαν-μούκτα. Ο ράσα (υδράργυρος) είναι η πεμπτουσία του Σίβα. Τον αποκαλούν ακόμα πάραντα γιατί οδηγεί στην άλλη όχθη του κόσμου. Είναι ακόμα σπέρμα του Χάρα (=Civa) και άμπρα (Mica) είναι το ωάριο της θεάς (Geuri): η ουσία που παράγεται από την ένωση τους μπορεί να κάνει αθάνατο τον άνθρωπο. Αυτό το «σώμα της δόξας» απόκτησαν πολλοί ζίβαν-μούκτα, που ανάμεσα τους, το κείμενο αναφέρει τους Σαρβάτι, Καπίλα, Βυάλι, Κανταλαγυάνα…» («Γιόγκα» Μ. Εliade ).Ακόμη, εκτός των παραπάνω ανθρώπων που απόκτησαν το «σώμα της δόξας» δηλαδή το αθάνατο σώμα, έχουμε τον Γκορακναθ, τη Μαγυόνα-Μάτι, τον Βασίσθα, τον Ναρκαρτζούνα, τον Βαβαζί, τον Τραιλάνγκα αλλά και άλλους, που κατάφεραν σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις να γίνουν αθάνατοι, ξεφεύγοντας για πάντα από τα δεσμά του θανάτου, ζώντας για πάντα στους κύκλους του χρόνου.