“Φέρτε μου το ελιξίριο της νιότης, εδώ και τώρα”

Η Κλεοπάτρα μπορεί να έκανε μπάνιο σε γάλα "γαϊδούρας" για τη διατήρηση της νεότητάς της είναι γνωστό, αλλά ο αυταρχικός πρόεδρος του Kazakhstan, Nursultan Nazarbayev, που εμπνέεται από το ιστορικό γεγονός, δεν φαίνεται να είναι ικανοποιημένος από την 19χρονη πλούσια παραγωγή αερίου στην κεντρική Ασία και τα οικονομικά οφέλη και ζητά επίμονα από τους επιστήμονες να επικεντρωθούν στο ελιξίριο που θα "ξεκλειδώσει" το μυστικό της νιότης και της Αθανασίας, άμεσα.Ο 70χρονος ηγέτης τόνισε σε ομιλία του, ότι επιβάλλεται το νέο Ινστιτούτο επιστημονικής έρευνας Astana να μελετήσει το κεφάλαιο της "αναζωογόνησης του οργανισμού", καθώς και "του ανθρώπινου γονιδίου παραγωγής ανθρώπινων ιστών που θα βοηθήσει τη δημιουργία ελιξίριου φαρμάκου".
Πρόσθεσε δε : «όσον αφορά την ιατρική του μέλλοντος, άτομα της δικής μου ηλικίας, πραγματικά ελπίζουν ότι αυτό πρόκειται να συμβεί πολύ σύντομα».
Πριν από δύο μήνες ένα μεγάλο μέρος εθνικοφρόνων Κορεατών υπέγραψαν λευκό πληρεξούσιο, με το οποίο κάλεσαν τον Nazarbayev να παραμείνει στην εξουσία μέχρι το 2020. Ο Πρόεδρος απάντησε: "ίσως, εάν μου προσφέρετε το ελιξίριο της νιότης και της ενέργειας – ενδεχομένως να διαθέτετε τέτοια κύτταρα στην Κορέα … αν λοιπόν μου βρείτε το ελιξίριο, ναι προτίθεμαι να συνεχίσω μέχρι το 2020 ".
Είναι η Τρίτη φορά μέσα σε ένα χρόνο που ο Nazarbayev, ζήτησε από τους επιστήμονες να στραφούν προς αυτή την κατεύθυνση, την κατάκτηση της Αθανασίας.
"Η Φυσική Αναγέννηση, το φάρμακο της Αθανασίας, ανήκει στους σύγχρονους επιστήμονες" τόνιζε στην κυβερνητική επιστημονική ομάδα τον περασμένο Σεπτέμβριο. "Που είναι οι επιστήμονες, οι οποίοι ασχολούνται με τα ερευνητικά προγράμματα αυτές τις ημέρες; ", προσθέτοντας αμέσως μετά : «ανήκετε στους καλύτερους μεταξύ του πλανήτη και δεν θα πρέπει να παραμείνετε στο περιθώριο». Για την περίπτωση που κάποιος έχασε το στόχο, ο Nazarbayev επανήλθε ένα μήνα αργότερα.
"Ένα σημαντικό θέμα είναι το πρόγραμμα anti-ageing, ή η μελέτη παράτασης της ζωής", είπε σε ακροατήριο του Καζακστάν στο Εθνικό Πανεπιστήμιο του Almaty. "Ωστόσο ακόμα κι αν είναι δύσκολες οι εν λόγω έρευνες, τα ζητήματα αυτά πρέπει να επιλυθούν αργά ή γρήγορα. Γιατί δεν θα πρέπει οι επιστήμονές μας να συμμετέχουν σε αυτήν την εργασία; Δεν εμπνέουν τη νεολαία του Καζακστάν που σήμερα ζει μέσα από τις μεγάλες στιγμές πάθους;"
Συντάκτης:Ζησιάδη και http://www.newsbomb.gr/

Link κειμένου από:
http://www.newsbomb.gr/episthmh/story/breite-to-dromo-pros-tin-athanasia-edo-kai-tora

Σωματική Αθανασία και Δύση

Θέλω να γίνω (σωματικά) αθάνατος, θέλω να νικήσω τον (αήττητο) θάνατο, θέλω να γίνω αήττητος: αυτή η κομβική επιθυμία διατρέχει τον δυτικό πολιτισμό από τις πρώτες μέρες της εμφάνισής του μέχρι σήμερα. Με τον σημερινό σημείωμα, και με άλλα που άλλα που θα ακολουθήσουν, θα επιχειρήσουμε να δείξουμε ότι η επιθυμία αυτή έχει μεγάλη μερίδα ευθύνης για την σημερινή παγκόσμια δεινή κατάσταση, για την προϊούσα καταστροφή της κοινωνίας και της φύσης. Θα δείξουμε επίσης ότι, εάν πράγματι ισχύει κάτι τέτοιο, θα πρέπει να συναγάγουμε το συμπέρασμα ότι η στάση της Δύσης απέναντι στον θάνατο αλλάζει και η αλλαγή αυτή θα επιταχυνθεί κατά τις προσεχείς δεκαετίες. Το αποτέλεσμα θα είναι μια εσωτερική υπονόμευση του δυτικού πολιτισμού που ίσως να αποδειχτεί μοιραία.
Διαπιστώνουμε δυο τρόπους έκφρασης της επιθυμίας της αθανασίας: τον αρχαιοελληνικό και τον χριστιανικό. Ο πρώτος, διατυπώθηκε πρώτη φορά στην Ιλιάδα και επιβίωσε μέχρι τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες, διατείνεται ότι μπορούμε να γίνουμε αθάνατοι, υπέδειξε μάλιστα και τον τρόπο: να τρώμε αμβροσία και να πίνουνε νέκταρ. Η πρώτη είναι τροφή, το δεύτερο ποτό. Η πρώτη σημαίνει χωρίς θάνατο (αν- και μόρος) και το δεύτερο ο κύριος (-ταρ, παράβαλε: -τα [ιππότα, ο κύριος του ίππου], -τηρ και –τωρ, που δηλώνουν το πρόσωπο που δρα [ δοτήρ, δώτωρ]) του θανάτου (νεκ-, εξ ου νεκ-ρός: γεμάτος θάνατο). Η επιθυμία της αθανασίας είναι μία από τις πολλές που έχει διατυπώσει ο ήρωας και έχει καταγράψει η Ιλιάδα: της κατάκτησης του ύψους, της πτήσης, της ισχυροποίησης των όπλων, της αορατότητας, της ταχύτητας του βλήματος και του οχήματος, της χρήσης ρομπότ και βιονικών πλασμάτων και άλλες πολλές. Όλες αυτές οι επιθυμίες εκπληρώθηκαν στο χώρο της φαντασίας: οι θεοί δεν είναι τίποτα άλλο παρά αυτό που θα ήθελαν να είναι οι ίδιοι οι ήρωες, μόνο που δεν μπορούσαν. Κατοικούν στον ουρανό, τα άρματά τους πετούν επειδή τα άλογα έχουν φτερά, ο κεραυνός είναι όπλο και όχι φυσικό φαινόμενο και τα λοιπά. Η Ιλιάδα μας λέει το εξής: η αθανασία είναι εφικτή μόνο εάν παρασκευάσουμε ένα φαγητό και ένα ποτό που να εξαλείφουν τον θάνατο. Ρομπότ φτιάξαμε, ανθρώπους με μηχανικά εξαρτήματα φτιάξαμε, γιατί να μην φτιάξουμε αμβροσία και νέκταρ; Η αθανασία, υπαινίσσεται η Ιλιάδα, είναι δυνατόν να εξοβελιστεί μόνο μέσω της τεχνολογίας. Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν πίστευαν ότι μια μέρα όλες οι επιθυμίες τους θα πραγματοποιούνταν – όλες εκτός της αθανασίας. Και ενώ μεγάλωναν και ζούσαν με την Ιλιάδα, ακριβώς εξ αιτίας της διατύπωσης των επιθυμιών του ήρωα, επομένως και της διαιώνισής τους, πίστευαν παράλληλα ότι μπορεί μεν το σώμα να σαπίζει, η ψυχή όμως είναι αθάνατη. Τη στιγμή του θανάτου απομακρύνεται από το σώμα, το δεσμωτήριό της, και ελεύθερη πια κόβει βόλτες στον ουρανό. Αυτά τα έγραψε ο Πλάτων για να παρηγορηθεί και να παρηγορήσει και τους άλλους δουλοκτήτες γαιοκτήμονες.
Τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες προέκυψε ένα νέο μοντελάκι αθανασίας: θα πεθάνουμε, είναι βέβαιο, η ψυχή μας όμως είναι αθάνατη (Πλάτων) αλλά μια μέρα θα αναστηθούμε, δηλαδή θα σηκωθούμε από τους τάφους και, προφανώς, θα αρχίσουμε να περπατάμε, να πίνουνε νερό και να κάνουμε ό,τι κάνει ένα ζωντανό πλάσμα. Εννοείται ότι, εάν αναστηθούν οι νεκροί, οι ζωντανοί θα παύσουν να πεθαίνουν, έτσι δεν είναι; Πότε; Όταν θα μπορέσουμε! Αναβάλλουμε, με λίγα λόγια, την επίτευξη της σωματικής αθανασίας. Ποιος ξέρει, μπορεί μια μέρα η επιστήμη να μπορέσει να αναστήσει και νεκρούς! Αυτή η επιθυμία της σωματικής αθανασίας υποφώσκει πίσω από την χριστιανική εκδοχή της αθανασίας, της ανάστασης των νεκρών. Επισημάναμε ότι η ίδια επιθυμία υποφώσκει και στην αρχαιοελληνική εκδοχή, εξ ου και ο ελληνοχριστιανικός πολιτισμός.
Οι δυο εκδοχές συνυπήρξαν για μερικούς αιώνες αλλά η χριστιανική επικράτησε. Η αρχαιοελληνική όμως επανήλθε στο προσκήνιο όταν άρχισε η πραγματοποίηση των επιθυμιών της Ιλιάδας, όταν δηλαδή ο ήρωας έγινε θεός. Η εποχή της γένεσης του θεού, της ισχυροποίησης του επίγειου Κυρίου, του άρπαγα του κοινωνικού πλούτου, εγκαινιάστηκε με τους πρώτους κανονιοβολισμούς των πρώτων πυροβόλων όπλων, γύρω στο 1300 μ. Χ., και σήμερα ζούμε το τέλος της. Μέσω της επιστήμης και της τεχνολογίας όλες οι επιθυμίες του Κυρίου πραγματοποιήθηκαν. Όχι όλες! Η επιθυμία της αθανασίας παραμένει ανεκπλήρωτη, απραγματοποίητη. Παρ’ όλα αυτά, η πίστη πολλών επιστημόνων και απλών ανθρώπων ότι μια μέρα θα μπορέσουμε να γίνουμε αθάνατοι δεν έχει χαθεί. Η προσπάθεια να εντοπίσουμε τον θάνατο θα συνεχιστεί. Και εάν τον εντοπίσουμε, θα τον εξαλείψουμε για πάντα και από παντού. Μα σε είκοσι χρόνια, μα σε εκατό, είναι βέβαιο ότι μια μέρα ο θάνατος θα κατατροπωθεί. Οι νεκροί θα αναστηθούν και οι ζωντανοί δεν θα πεθαίνουν. Εάν γίνουμε αθάνατοι, ούτε ο Θεός ούτε ο χριστιανισμός θα έχουν λόγο ύπαρξης. Ο θεός, ο πανίσχυρος επίγειος Κύριος, θα γίνει Θεός, αθάνατος Κύριος. (Αγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος ελέησον ημάς).
Μπορούμε όμως να γίνουμε αθάνατοι; Είναι εφικτή η αθανασία; Κάποιοι και κάποιες υποστηρίζουν ότι δεν θα μπορέσουμε να εξοβελίσουμε τον θάνατο, ότι η αθανασία είναι ανέφικτη, όνειρο απραγματοποίητο. Η διαφωνία αυτή, κατά τις προσεχείς δεκαετίες, θα μετεξελιχθεί σε πλανητική πολιτισμική διαμάχη· θα συνδεθεί, αναπότρεπτα, με την συνεχώς επιδεινούμενη καταστροφή της φύσης και της κοινωνίας. Ο θάνατος είναι καταστροφή: εάν τον εξοβελίσουμε (με την επιστήμη και την τεχνολογία), θα εξοβελίσουμε (με τον ίδιο ακριβώς τρόπο) και την καταστροφή της κοινωνίας και της φύσης, διατείνονται οι υπέρμαχοι του εφικτού της αθανασίας. Με άλλα λόγια, την καταστροφή μόνο η επιστήμη και η τεχνολογία μπορεί να την σταματήσει. Έβαλαν το χεράκι τους για να την προκαλέσουν, τώρα θα το ξαναβάλουν για την εξαλείψουν.
Το αντίπαλο στρατόπεδο διατείνεται ότι η απόπειρα να σταματήσει η καταστροφή της φύσης και της κοινωνίας με τη χρήση της επιστήμης και της τεχνολογίας θα επιφέρει ακόμα περισσότερα δεινά, ίσως προκαλέσει και την εξάλειψη της ζωής της ίδιας.
Πως θα γίνουμε αθάνατοι; Τι θα συμβεί εάν γίνουμε; Αυτά είναι τα κομβικά ερωτήματα στα οποία πρέπει να απαντήσουμε επειγόντως. Υπάρχουν απαντήσεις; Υπάρχουν. Από αυτές θα εξαρτηθεί τόσο η επιβίωση της ελληνοχριστιανικής, της δυτικής στάσης απέναντι στο θάνατο και την αθανασία όσο και η εμφάνιση μιας άλλης που θα αποδέχεται την θνητότητα του ανθρώπου και θα υποστηρίζει με ακράδαντα επιχειρήματα το ανέφικτο της αθανασίας.
Θα αρχίσουμε πρώτα με την εξέταση του δεύτερου ερωτήματος. Τι θα συμβεί εάν γίνουνε αθάνατοι; Νομίζω πως έχετε χρόνο να σκεφτείτε. Μέχρι τότε, μη ξεχνάτε ότι η σκέψη είναι ποίηση και η ποίηση σκέψη. Το κείμενο είναι απο http://www.badarts.gr/ και θα το βρήτε στο παρακάτω link.

Πηγή: http://www.badarts.gr/2010/09/%CF%83%CF%89%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B1%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B4%CF%8D%CF%83%CE%B7/

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ ΝΑ ΕΠΙΒΡΑΔΥΝΟΥΝ ΤΗ ΓΗΡΑΝΣΗ!

Επιστήμονες του πανεπιστημίου Χάρβαρντ των ΗΠΑ κατάφεραν όχι απλώς να επιβραδύνουν τη γήρανση σε ποντίκια, αλλά να την αντιστρέψουν, ένα επίτευγμα που κατέστη εφικτό για πρώτη φορά και αποτελεί ένα ακόμα βήμα στο δύσκολο δρόμο για την καταπολέμηση της φθοράς των κυττάρων με το πέρασμα του χρόνου.Στο τέρμα του ανηφορικού δρόμου βρίσκεται ο πολυπόθητος στόχος: περισσότερα χρόνια ζωής με υγεία μέχρι τα βαθιά γεράματα. Για τους πιο ευφάνταστους, υπάρχει πάντα του όραμα του Μπένζαμιν Μπάτον, όπως στην ομώνυμη ταινία με τον Μπραντ Πιτ, που όσο γερνούσε, γινόταν ολοένα πιο νέος. Οι ερευνητές της Ιατρικής Σχολής του κορυφαίου στον κόσμο πανεπιστημίου, υπό τον γενετιστή Ρόναλντ ντε Πίνιο, που παρουσίασαν την εργασία τους στο περιοδικό “Nature”, σύμφωνα με τις βρετανικές «Γκάρντιαν» και «Ντέιλι Μέιλ», κατάφεραν να μετατρέψουν αδύναμα ζώα σε υγιή, αναγεννώντας τα όργανα του σώματός τους με μια πειραματική διαδικασία, η οποία μια μέρα μπορεί να εφαρμοστεί και στην αναζωογόνηση των ανθρωπίνων οργάνων, αντιστρέφοντας ή έστω καθυστερώντας τη -μέχρι σήμερα ανεπίστρεπτη- διαδικασία γήρανσης.Τυχόν ανακάλυψη ενός «ελιξίριου» κατά της γήρανσης θα είχε καταλυτικές επιπτώσεις στη δημόσια υγεία και στο κόστος της, καθώς θα βελτιωνόταν η ποιότητα ζωής των ηλικιωμένων και θα μειώνονταν τα περιστατικά άνοιας, εγκεφαλικών, καρδιοπάθειας κ.α.ΠΗΓΗ: ΑΠΕ-ΜΠΕ

ΤΙ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΩΝ ΤΗΣ ΝΑSA;

Όπως γράψαμε και χθες, από την NASA, επιστήμονες και επιστημόνισες, ανακάλυψαν, με δυό κουβέντες, ότι ένας οργανισμός μπορεί να υπάρξει αυξάνοντας μάλιστα τις αντοχές του, ενσωματώνοντας στον οργανισμό του το υπερδηλητήριο ΑΡΣΕΝΙΚΟ.
Το αρσενικό, σε μεγάλη ποσότητα σκοτώνει ακαριαία, ενώ σε μικρή ποσότητα, σκοτώνει μακροπρόθεσμα, σε μερικά χρόνια, δημιουργώντας ανίατες ασθένειες .
Πέρα από τις χαρούμενες δηλώσεις περί μεγάλης ανακάλυψης, θα έπρεπε, αφού ζούμε στην εποχή της απάτης και της επίθεσης αυτών που ζουν ανάμεσά μας εναντίον του ανθρωπίνου γένους, το οποίο λέει βλάπτει το περιβάλλον με την ύπαρξή του, να δούμε με καχύποπτο μάτι τις δηλώσεις αυτές και να σκεφθούμε ότι με τις παραπάνω "ανακαλύψεις" προωθείται η προπαγάνδα για τα παρακάτω:
1. Σαφώς υπάρχει περίπτωση να υπάρχει στο διάστημα ή ακόμη και στη Γη, προσέξτε το αυτό, ή ακόμη και στη Γη, άλλη μορφή ζωής.
2. Σύντομα θα ανακοινωθεί, ότι γίνονται πειράματα με "εθελοντές", που έκαναν κάποιο ειδικό εμβόλιο με DNA αρσενικού, που τους βοήθησε να γίνουν πιο ανθεκτικοί σε όλες τις ασθένειες, ακόμη και στις ανίατες, αλλά και στην ίδια την οξείδωση των ιστών, που προκαλεί την γήρανση και τον θάνατο.
3. Μετά θα μας πουν, είναι καλό το εμβόλιο, πάρτε το!!!!!! Θυμίζω ότι το αρσενικό σκοτώνει.
4. Βέβαια δεν αποκλείεται να θέλουν να μας πουν ότι ήρθαν και τίποτε εξωγήϊνοι και θα τους υποδεχθεί ο πρέσβυς για εξωγήϊνους, που ετοιμάζεται να ορίσει ο Ο.Η.Ε.
Είμαστε καχύποπτοι, γιατί ζούμε σε εχθρικό περιβάλλον. Σε πλανήτη μη φιλικό προς τον χρήστη.
Πηγή:http://www.liako.gr/news/home/28235-liakopoulos-nasa.html

Βρέθηκε το ελιξήριο της νεότητας;

Την αντιστροφή και όχι απλά την επιβράδυνση της διαδικασίας γήρανσης σε ποντίκια πέτυχαν επιστήμονες του πανεπιστημίου Χάρβαρντ των ΗΠΑ, που ελπίζουν ότι έγινε ένα ακόμα βήμα για την καταπολέμηση της φθοράς και των ανθρωπίνων κυττάρων, με το πέρασμα του χρόνου.
Πιο συγκεκριμένα, οι ερευνητές της Ιατρικής Σχολής του κορυφαίου στον κόσμο πανεπιστημίου, υπό τον γενετιστή Ρόναλντ ντε Πίνιο, κατάφεραν να μετατρέψουν αδύναμα ζώα σε υγιή, αναγεννώντας τα όργανα του σώματός τους με μια πειραματική διαδικασία, η οποία μια μέρα μπορεί να εφαρμοστεί και στην αναζωογόνηση των ανθρωπίνων οργάνων, αντιστρέφοντας ή έστω καθυστερώντας τη -μέχρι σήμερα ανεπίστρεπτη- διαδικασία γήρανσης.
“Αυτό που είδαμε σε αυτά τα ζώα δεν ήταν η επιβράδυνση ή η σταθεροποίηση της διαδικασίας γήρανσης. Είδαμε μια δραματική αντιστροφή της και αυτό ήταν απρόσμενο. Αυτή η ανακάλυψη θα μπορούσε να οδηγήσει σε στρατηγικές που θα βελτιώνουν τη δυνατότητα αναγέννησης των οργάνων, καθώς οι άνθρωποι γερνάνε, κι έτσι να αυξηθεί η ποιότητα της ζωής τους. Κατά πόσο θα μπορούσε να αυξηθεί και η διάρκεια ζωής, είναι ένα ερώτημα που ακόμα δεν είμαστε σε θέση να απαντήσουμε”, δήλωσε ο Ντε Πίνιο.
Η γήρανση είναι μια διαδικασία που προκαλείται από πολλούς παράγοντες και δεν έχει ακόμα γίνει πλήρως κατανοητή από τους επιστήμονες. Ανάμεσα στις αιτίες της είναι η δράση των ελεύθερων ριζών που βλάπτουν τα κύτταρα, το κάπνισμα, η υπεριώδης ακτινοβολία, άλλοι περιβαλλοντικοί παράγοντες κ.α.
Οι ερευνητές του Χάρβαρντ εστίασαν την προσοχή τους στη σμίκρυνση του μήκους των τελομερών.
Τα περισσότερα κύτταρα του σώματος περιέχουν 23 ζεύγη χρωμοσωμάτων, όπου υπάρχει το γενετικό υλικό (DNA). Στην άκρη κάθε χρωμοσώματος υπάρχει ένα τελομερές, που αποτελείται από επαναλαμβανόμενα τμήματα DNA. Συνιστά ένα είδος βιολογικού ρολογιού που προστατεύει τα χρωμοσώματα και παράλληλα κονταίνει λίγο κάθε φορά που ένα κύτταρο διαιρείται, ώσπου τελικά το κύτταρο παύει να λειτουργεί, “γερνάει” και πεθαίνει.
Οι επιστήμονες πειραματίστηκαν με γενετικά τροποποιημένα ποντίκια, από τα οποία είχε αφαιρεθεί η τελομεράση, ένα ένζυμο που ανακαλύφθηκε στη δεκαετία του ’80 και εμποδίζει τα τελομερή να μικρύνουν ανεξέλεγκτα.
Χωρίς το ένζυμο, τα ποντίκια γέρασαν πρόωρα και υπέφεραν από διάφορα προβλήματα (μείωση ικανότητας οσμής, μικρότερος εγκέφαλος, αδυναμία γονιμότητας, γαστρεντερικές βλάβες κ.α.).
Όταν όμως οι ερευνητές ενεργοποίησαν ξανά το ένζυμο με τη βοήθεια της χημικής ουσίας 4-OHT, μετά από ένα μήνα περίπου οι κατεστραμμένοι ιστοί όχι μόνο αποκατέστησαν την ομαλή λειτουργία τους, αλλά και αναζωογονήθηκαν αντιστρέφοντας την μέχρι τότε πορεία γήρανσης (μεταξύ άλλων, δημιούργησαν νέους νευρώνες στον εγκέφαλό τους και απέκτησαν ξανά γονιμότητα).
Σύμφωνα με τον Ντε Πίνιο, “σε ανθρώπινους όρους, είναι σαν να έχεις ένα 40χρονο που δείχνει πια 80χρονος και καταφέρνεις να αντιστρέψεις τη διαδικασία, ώστε να γίνεται ξανά 50χρονος. Φαίνεται πως υπάρχει ένα σημείο επιστροφής για τα γηράσκοντα όργανα, το οποίο δεν είχαμε ως τώρα εκτιμήσει σωστά”.
Όμως η επανάληψη ενός ανάλογου επιτεύγματος στους ανθρώπους θα είναι σαφώς πιο δύσκολη.
Τα ποντίκια παράγουν τελομεράση σε όλη τη ζωή τους, ενώ στους ανθρώπους το ένζυμο σταματά να παράγεται στους ενηλίκους, προκειμένου να περιορίζεται ο κίνδυνος καρκίνου από την ανεξέλεγκτη ανάπτυξη των κυττάρων.
Ο Ντε Πίνιο πιστεύει όμως ότι μια θεραπεία με εισαγωγή τελομεράσης μέσω χαπιού στον ανθρώπινο οργανισμό μπορεί να είναι ασφαλής, αν γίνεται περιοδικά και μόνο σε νέους, οι οποίοι δεν έχουν ακόμα καρκινικά κύτταρα κρυμμένα κάπου μέσα στα σώμα τους.
Όπως είπε, κανένα ποντίκι δεν ανέπτυξε καρκίνο μετά την θεραπεία. Οι ερευνητές ήδη μελετούν κατά πόσο η μέθοδός τους μπορεί να επεκτείνει τη διάρκεια ζωής των πειραματόζωων, πέρα από το να επιτρέπει να ζήσουν υγιείς ζωές μέχρι τα βαθιά γεράματα.
Οι επιφυλάξεις
Ο δρ Στίβεν Αρτάντι, ειδικός στα τελομερή στο πανεπιστήμιο Στάνφορντ των ΗΠΑ, χαιρέτισε την ανακάλυψη, αλλά προειδοποίησε ότι οποιοδήποτε αντι-γηραντικό φάρμακο για τους ανθρώπους απέχει τουλάχιστον μια δεκαετία. Άλλοι ερευνητές όμως εμφανίστηκαν ακόμα πιο επιφυλακτικοί, λόγω των κινδύνων εμφάνισης καρκίνου και του γεγονότος ότι στους ανθρώπους η σταδιακή σμίκρυνση των τελομερών δεν είναι η μοναδική, ούτε ίσως καν η κυριότερη, αιτία γήρανσης.
Ο Ντε Πίνιο το παραδέχεται αυτό, αλλά επιμένει ότι αξίζει τον κόπο να δοκιμαστεί η αντι-γηραντική θεραπεία με τελομεράση, σε συνδυασμό με άλλες θεραπείες που πιθανώς στο μέλλον θα έχουν ανακαλυφθεί και οι οποίες θα στοχεύουν σε άλλες βιοχημικές διαδικασίες της γήρανσης, πέρα από τα τελομερή.

Πηγή:http://www.cosmo.gr/Health/299316.html

Link: Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία (με συνδρομή) στη διεύθυνση:
http://www.nature.com/nature/journal/vaop/ncurrent/full/nature09603.html

Η επερχόμενη Αειζωία

ΖΩΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ, ΤΡΟΦΗ ΚΑΙ Η ΑΕΙΖΩΙΑ ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΕΣ ΛΥΣΕΙΣ
Από τον ΑΡΓΥΡΗ Δ. ΤΣΑΚΑΛΙΑ
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Αυτό το μικρό άρθρο προσπαθεί να απαντήσει στο ερώτημα γιατί να πεθαίνουν οι άνθρωποι και τι θα γίνει αν πάψουν να πεθαίνουν, αν γίνουν αείζωοι;
Θα παρουσιαστεί έλλειψη χώρου και τροφής;
Επίσης ερευνά το πόσοι τρόποι ή δρόμοι υπάρχουν προς την Αειζωία.
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ
Ένα τεράστιο πρόβλημα, φαινομενικά άλυτο είναι το ότι πεθαίνουν οι ανθρωποι. Πολλές χιλάδες χρόνια οι άνθρωποι αρρωσταίνουν, γερνούν και πεθαίνουν. Αυτό είναι ένα γεγονός. Αλλά επίσης είναι αλήθεια που επιβεβαιώνεται από την ιστορία, ότι κανένας μεγάλος φιλόσοφος ή επιστήμονας δεν καταπιάστηκε με το θέμα του θανάτου, δεν προσπάθησε καν να προσεγγίσει τη λύση. Ο θάνατος κατάντησε να θεωρείται ένα συνηθισμένο φαινόμενο, κάτι σαν μια φυσική αναγκαιότητα.
Αντί να βρούνε και να προτείνουν λύσεις, λένε:
1. Πού θα χωρέσουν οι άνθρωποι όταν πάψουν να πεθαίνουν; Θα δημιουργηθεί αδιαχώρητο, άρα ο θάνατος είναι αναγκαίος για να αποφευχθεί το αδιαχώρητον.
2. Οι πεθαμένοι δεν τρώνε. Τι θα έτρωγαν τα δισεκατομμύρια και τρισεκατομμύρια αθάνατοι; Επομένως, λένε, ο θάνατος είναι οικονομία και στα τρόφιμα, άρα αναγκαίος, ωφέλιμος και απαραίτητος.
Θα ήθελα να μας εξηγήσουν οι σοφοί και επαϊοντες επιστήμονες:
- Γιατί όλοι οι άνθρωποι λυπούνται όταν πεθαίνει κάποιος συγγενής ή φίλος, αφού ο θάνατος είναι απαραίτητος και χρήσιμος;
- Γιατί όλοι οι άνθρωποι θέλουν να παρατείνουν όσο μπορούν τη ζωή τους;
- Γιατί η ιατρική επιστήμη αγωνίζεται εναντίον των ασθενειών και του θανάτου, αφού ο θάνατος είναι αναγκαίος;
- Γιατί όλοι αντιδρούν στο θάνατο και παλεύουν όσο αντέχουν, να τον αποφύγουν;
Μήπως ο θάνατος δεν είναι αναγκαίος; Μήπως επιβλήθηκε από τις θρησκείες η απαραιτητότητά του; Οι θρησκείες, δηλαδή τα ιερατεία που έχουν κολοσσιαία κέρδη από το εμπόριο του θανάτου και τη μαύρη αγορά μεταθανάτιων ελπίδων.
Λένε δεν θα υπάρχει χώρος και τρόφη, αν οι άνθρωποι πάψουν να πεθαίνουν.
Δηλαδή αν εξευρισκόταν χώρος και τροφή ο θάνατος θα ήταν άχρηστος; Άρα δεν είναι και απόλυτα αναγκαίος για την επιβίωση του είδους, δεν είναι κανόνας της φύσεως, δεν είναι φυσικό φαινόμενο ή συμπαντικός νόμος.
Τι χρειάζονται οι γιατροί, τα φάρμακα, τα νοσοκομεία, οι ιατρικές επιστήμες;;;
Και όχι μόνο οι άνθρωποι αλλά και τα φυτά και ιδιαίτερα τα ζώα αντιδρούν με όλες τους τις δυνάμεις στο θάνατο. Μα γιατί, αφού ο θάνατος ανοίγει νέους δρόμους σε νέα ζωή. Γιατί;
Μήπως θα μπορούσε να συμβαίνει και κάτι άλλο πολύ διαφορετικό; Μήπως δεν είναι ο θάνατος η υποχρεωτική διέξοδος; Μήπως υπάρχουν πύλες διαφυγής; Άγνωστες ακόμη λύσεις.
Πεθαίνουν, λένε, τα όντα για να ελευθερώσουν χώρο για τα καινούργια, τις επερχόμενες γενιές. Έτσι ο θάνατος γίνεται, όπως λένε, παράγοντας νέας ζωής. Αυτό ισχυρίζονται, είναι ένας απαράβατος κανόνας. Είναι μια νομοτέλεια, λένε.
Κι αν δεν είναι έτσι; Αν υπάρχει μια πύλη διαφυγής; Αν υπάρχει κάποιος τρόπος να βρεθεί κάπου ένας απέραντος χώρος διαβίωσης του ανθρώπου; Τότε πάλι ο θάνατος θα ήταν αναγκαίος; Όχι φυσικά.
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ξέρουν γιατί πεθαίνουν!
Δέχονται το θάνατο μοιρολατρικά, από συνήθεια, σαν να ήταν αναγκαίο κακό, επειδή το είπε ο γιατρός, ο παπάς, ο γκουρού, η κοινωνία. Δεν αμφισβητούν τίποτε. Δεν κάθονται να σκεφτούν γιατί πεθαίνουν και πώς θα μπορούσαν να σταματήσουν αυτή την ολέθρια συνήθεια. "Τί να κάνομε. Όλοι θα πεθάνομε. Είναι το γραφτό μας", μουρμουρίζουν. Η ανθρωπότητα, λένε, είναι ένα κλειστό κύκλωμα πάνω στη Γη. Ισχύει το "ο θάνατός σου η ζωή μου".
Μα αν ο θάνατος είναι αναγκαίος και ευεργετικός για τους επιζώντες, γιατί, επαναλαμβάνω, κλαίνε και οδύρονται γύρω από τα πτώματα των νεκρών; Γιατί κλαίνε απαρηγόρητα αφού ο θάνατος είναι ευεργεσία, αναγκαιότητα και ανοίγει το δρόμο στους νέους ανθρώπους; Γιατί τόσα δάκρυα και σπαραγμοί για κάτι που ομολογούν ότι είναι απαραίτητο, αναγκαίο και πολύ καλό; Γιατί;
Μήπως έχουμε καθήκον να ψάξουμε, να βρούμε τον τρόπο και τον τόπο; Μήπως μπορεί να βρεθεί αρκετός χώρος για όλους και για δισεκατομμύρια χρόνια;
Τι; Πάνω στη Γη; Ναι. Μόνο πάνω στη Γη ισχύει ο θανάσιμος κανόνας.
Κι αν φύγουμε από τη Γη; Αν ανοίξουμε τα μονοπάτια των άστρων και τις λεωφόρους των γαλαξιών που σήμερα είναι κλειστά και σφραγισμένα; Πάλι θα ισχύει η αναγκαιοτητα του θανάτου για την απελευθέρωση ζωτικού χώρου και την εξοικονόμηση τροφής για τι επερχόμενες ζωές; Όχι, φυσικά. Χίλιες φορές όχι!
Υπάρχουν δισεκατομμύρια ακατοίκητοι κόσμοι στο σύμπαν και θα μπορούσαν να δημιουργηθούν κι άλλοι, κι άλλοι.....
Αν οι άνθρωποι σταματούσαν τους πολέμους, τους ανταγωνισμούς και τις φαγωμάρες, για να συγκεντρώσουν ενέργεια, για να κινηθούν έξω από το κλειστό κύκλωμα της Γης, αν στρέφονταν προς το σύμπαν, αν αναζητούσαν το άνοιγμα αυτών των δρόμων, αν μετακόμιζαν σε άλλους ακατοίκτους κόσμους των πλησιέστερων στην αρχή και των απώτατων στο τέλος πλανητών άλλων ηλιακών συστημάτων;
Τότε;
Τότε το πρόσχημα του χώρου εξαλείφεται και γεννιέται ένα άλλο πρόβλημα. Πού να βρεθούν τόσοι πολλοί άνθρωποι για να κατοικήσουν όλους αυτούς τους καινούργιους κόσμους που είναι ατελείωτοι; Η αύξηση των γεννήσεων δεν θα επαρκούσε και θα αναφυόταν η ανάγκη επαναβίωσης δισεκατομμυρίων νεκρών! Πώς; Ας αφήσομε το πρόβλημα στους ανθρώπους που θα χρειαστούν αυτή ή κάποια άλλη λύση.
Τότε ο θάνατος θα εθεωρείτο και θα ήταν άχρηστος και επιζήμιος.
Να, λοιπόν, ένας τρόπος διαφυγής. Η μετοίκηση. Η φυγή σε άλλους ευρύχωρους κόσμους. Αυτή είναι η σίγουρη πύλη διαφυγής και κατατρόπωσης του θανάτου. Αυτός είναι ο ένας, ο πιο λογικός και με ορισμένες προϋποθέσεις, ο πιο εύκολος τρόπος και δρόμος προς την Αειζωία.
Μήπως, όμως, υπάρχουν κι άλλοι τρόποι, κι άλλοι δρόμοι; Μα φυσικά και υπάρχουν. Γιατί πεθαίνουν οι ανθρωποι; Μα για να αφήσουν ζωτικό χώρο για τους επερχόμενους νέους ανθρώπους. Γιατί γεννάνε οι άνθρωποι; Για τη διαιώνιση του είδους, θα απαντήσετε βιαστικά. Αυξάνονται για τη διαιώνιση του είδους όπως τα ζώα και τα φυτά. ΅ΑΥΞΑΝΕΣΘΕ ΚΑΙ ΠΛΗΘΥΝΕΣΘΕ΅, λένε οι βιβλικές θρησκείες.
Κι αν βρισκόταν ένας τρόπος για την απόλυτη διαιώνιση του είδους, όπως είναι η κατάργηση του θανάτου, η Αειζωία, δεν θα αχρήστευε την αναγκαιότητα του θανάτου; Μέχρις ότου η επιστήμη και η ανθρωπότητα είναι έτοιμοι για την περίφημη μετοίκηση, η αναστολή των γεννήσεων είναι αναγκαία. Το πρώτο στάδιο της Αειζωίας αποβλέπει σ' αυτό ακριβώς. Να κατορθώσει την απόλυτη επιβίωση του είδους και να μειώσει στο ελάχιστον τις γεννήσεις νέων ανθρώπων καθως και το θάνατο των παλαιών!
Η Αειζωία είναι η απόλυτη επιβίωση του είδους. Σκεφτείτε το λίγο.
Τι να τις κάνεις τις γέννες για επιβίωση του είδους, αν έχεις κατορθώσει την απόλυτη επιβίωση με την Αειζωία; Ιδού μία ακόμα πύλη προς την αιώνια ζωή, αυτού του σώματος, σ' αυτόν εδώ τον κόσμο με αυτή την προσωπικότητα.
ΠΩΣ ΟΜΩΣ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ ΝΑ ΦΤΑΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΕΙΖΩΙΑ;
Η αναγκαιότητα της Αειζωίας ειναι προφανής αλλά μένει να βρούμε και το πώς...
Σε άλλα μου βιβλία έχω γράψει αρκετά. Δεν θα πείραζε να επαναλάβω συνοπτικά εδώ, μερικές από τις προτάσεις μου.
Υπάρχουν πολλοί δρόμοι προς την αειζωία.
1. ΝΟΗΤΙΚΗ ΜΕΘΟΔΟΣ
Ο νοητικός τρόπος. Ο νους όταν εστιάζεται έντονα και συνεχώς κάπου δημιουργεί. Ο σοφός Ηράκλειτος έλεγε πως με το νου θα μπορούσε ο άνθρωπος να δημιουργήσει τον κόσμο, αν ο κόσμος δεν υπήρχε από πάντα.
ΚΟΣΜΟΝ ΤΟΝΔΕ ΤΟΝ ΑΥΤΟΝ ΑΠΑΝΤΩΝ ΟΥΤΕ ΤΙΣ ΤΩΝ ΘΕΩΝ ΟΥΤΕ ΤΙΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΠΟΙΗΣΕΝ ΑΛΛ ΗΝ ΜΕ ΑΕΙ ΚΑΙ ΕΣΤΙ ΚΑΙ ΕΣΤΕ ΠΥΡ ΑΕΊΖΩΟΝ...
Ο άνθρωπος εστιάζει τη σκέψη, τη φαντασία, το συναίσθημα, την επιθυμία, τη βούληση και το νου του στην Αειζωία. Αν η εστίαση είναι δυνατή, τέλεια και συνεχής μπορεί να τα καταφέρει μόνο με την εστίαση του νου..
2. ΜΥΗΤΙΚΗ ΜΕΘΟΔΟΣ
Με αλλεπάλληλες μυήσεις μπορεί να φτάσει στην Αειζωία. Οι μυήσεις, χρησιμοποιώντας διάφορες ασκήσεις και τη συναισθηματική νοημοσύνη, βοηθάνε την προηγούμενη ΝΟΗΤΙΚΗ ΜΕΘΟΔΟ.
Και με τις κατάλληλες μυήσεις, μπορεί ο ενδιαφερόμενος να φτάσει στην Αειζωία. Απαραίττη όμως προϋπόθεση είναι να έχει καλή καρδιά, να αποκτήσει τη συμπαντική αγάπη, να λατρεύει τη ζωή.
3. ΕΛΙΞΗΡΙΟ ΠΑΝΤΟΤΙΝΗΣ ΖΩΗΣ (όπως η ΑΜΒΡΟΣΙΑ των αρχαίων αθανάτων).
Η ανακάλυψη του κατάλληλου συνδυασμού βοτάνων και καρπών μπορεί να οδηγήσει ευκολότερα στην Αειζωία. Οι αρχαίοι αθάνατοι χρησιμοποιούσαν την Αμβροσία και το Νέκταρ.
Η ανακάλυψη είναι αρκετά δύσκολη γιατί κανένας σοφός ή αρχαίος αθάνατος δεν έδωσε τη συνταγή. Μπορούμε όμως επικουρικά να χρησιμοποιήσουμε συνδυασμούς βοτάνων και φυτικών προϊόντων να καταφέρομε τη μακροζωία, μέχρι να βρούμε το δρόμο προς την Αειζωία.
4. ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΑΘΑΝΑΤΟΥΣ
Θα μπορούσαμε να συναντήσομε αρχαίους αγαθοποιούς αθάνατους που να ξέρουν, να θέλουν και να μπορούν να μας πούνε τα μυστικά ή να μας μεταμορφώσουν αμέσως σε αθάνατους.
Κυκλοφορούν στον κόσμο μας αθάνατοι άνθρωποι από την αρχαιότητα όπως ο Πάνας, η Καλυψώ, οι Νύμφες, οι Νεράιδες και άλλοι. Αν μπορούσαμε να τους συναντήσουμε θα ήταν μια λύση να μας βοηθήσουν.
Υπάρχει κάποια αρχαία μέθοδος, πρόσκλησης κάποιων αθάνατων ανδρών ή γυναικών, αλλά είναι τόσο δύσκολη και λίγο επικίνδυνη που δεν δικαιούμαι να την γράψω σ΄αυτό το άρθρο.
5. ΑΝΟΙΓΜΑ ΠΥΛΗΣ ΠΡΟΣ ΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΑΘΑΝΑΤΩΝ
Είναι από τα δυκολότερα πράγματα, αλλά όχι κάτι το αδύνατον. Η μέθοδος αυτή μπορεί να διδαχτεί σε κάποιους προχωρημένους ΥΑ(Υποψήφιους Αείζωους), χωρίς όμως να έχει σίγουρα αποτελέσματα. Εξαρτάται και από άλλες παραμέτρους.
Οι πύλες ανοίγουν από τη μεριά τους. Αν αυτοί δεν συμφωνούν ότι και να κάνουμε δεν μπορούμε να τις ανοίξουμε.
6. Η ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΜΕΘΟΔΟΣ
Πολλοί επιστήμονες σε όλο τον κόσμο ψάχνουν απεγνωσμένα να βρούνε το μονοπάτι της αιώνιας νεότητας ή τέλος της μακροζωίας. Επιδιώκουν να βοηθήσουν τους ενδαφερόμενος να ζήσουν 150, 300 ή και 700 χρονια, πιστεύοντας πως μέχρι τότε η Αειζωία θα ειναι πολύ πιο εύκολη.
Και η επιστημονική Αειζωία ή μακροβιότητα μπορεί να χωριστεί χονδρικά σε δύο μεγάλες κατηγορίες:
Α-Τη γονιδιακή με την εξουδετέρωση των γονιδίων της γήρανσης και του θανάτου -αν υπάρχουν-Μετά απ¨αυτό ο άνθρωπος θα μπορεί να μην πεθαίνει.
Β-Με την παρασκευή σκευασμάτων που ανατρέπουν την γήρανση και οδηγούν στην παντοτινή ζωή.
7 Ο ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ
Ο συνδυασμός δύο ή περισσοτέρων από τις ανωτέρω έξι μεθόδους, μπορεί να έχει τα επιθυμητά και ποθητά αποτελέσματα.
Εμείς δεν απορρίπτουμε τίποτε μα και δεν κολλάμε σε καμιά αποκλειστική μέθοδο. Τα ψάχνουμε όλα με απέραντη υπομονή και μηδενική ανυπομονησία.
Η σχολή μας βοηθάει όσο μπορεί με προσωπικές επαφές, προετοιμασίες και ασκήσεις, μυήσεις στη Βάση Αειζωίας, επισκέψεις σε ιερά βουνά όπου συχνάζουν αθανατοι κι αθάνατες. Μελετά και κάθε πρόσφορη προσπάθεια και καλοπροαίρετη επιθυμία.
Δεν κρύπτουμε τις γνώσεις μας. Απλά ρίχνουμε περισσότερο βάρος στην καλοσύνη των ΥΑ, στην καλλιέργεια του χαρακτήρα, την καλή καρδιά και την προετοιμασία για το Μεγάλο Δρόμο. Η καλή καρδιά, η αγάπη, η καλοσύνη ειναι απαραίτητα οι αρχικοί παράγοντες.
Κάντε εσείς την αρχή, προσεγγίστε μας και ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ. ΤΟ Δ' ΕΥ ΝΙΚΑΤΩ.
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΠΩΣ ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΟΜΕ
1. Όλοι και όλες οι ΥΑ, Να οργανωθούμε σε σφικτοδεμένες ομάδες με αγάπη και αλληλεγγύη.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
Όταν λέμε αλληλεγγύη εννοούμε κάτι πολύ μεγάλο. Ο κάθε ΥΑ και η κάθε ΥΑ, εγγυάται ότι πάντα θα βρίσκεται δίπλα σε κάθε ΥΑ για όλες τις ανάγκες τους. Θα κάνει αλληλομετάδοση γνώσεων, εμπειριών, βιωτικών αγαθών, ζωτικού χώρου διαμονής, κοινοχρησία, συμπαράσταση σε κάθε πρόβλημα. Οι ΥΑ αγαπούν όλοι όλες και όλες όλους χωρίς όρους και όρια.
2. Όσα μέλη από τις ομάδες αυτές μπορούν να προχωρήσουν στο επόμενο σκαλοπάτι που είναι η αγαπογένεια. Μέσα στην αγαπογένεια εφαρμόζουν έμπρακτα την αγάπη, τον έρωτα και την ελευθερία με κοινοχρησία των αγαθών που διαθέτουν.
3. Οι ομάδες και οι αγαπογένειες ενώνονται σε ομοσπονδίες και συνομοσπονδίες και αγωνίζονται για την πραγμάτωση του μεγάλου σκοπού με αγάπη και αλληλεγγύη.
4. Καλλιεργούν την επιστήμη, σχεδιάζουν φιλοσοφικά το μέλλον, προετοιμάζουν την μεγάλη έξοδο συσσωρεύοντας γνώσεις, ενέργεια και χρήμα και προετοιμάζονται για τα μεγάλα άλματα.
Το χρήμα αν και δεν είναι απαραίτητος παράγων ζωής, μπορεί στην αρχή να χρειαστεί:
Α. Για την κατασκευή μεγάλων κοσμόπλοιων, χωρητικότητας ενός εκατομμυρίου ανθρώπων με όλες τις ανέσεις και των απαραίτητων εφοδίων, που θα τους μεταφέρουν σε άλλα ηλιακά συστήματα, σε πλανήτες κατάλληλους για την επιβίωση και τη ζωή του ανθρώπου.
Η Μεγάλη Έξοδος θα λύσει οριστικά και για πάντα το πρόβλημα του χώρου και της διατροφής και θα καταστήσει το θάνατο άχρηστο και επιζήμιο για τη ζωή.
Β. Μικροπρόθεσμα θα χρειαστούν κάποια χρήματα για να αγοραστούν αγροκτήματα -φωλιές- αγαπογενειών και βιολογικής καλλιέργειας τροφίμων. Το σύστημα σήμερα προσπαθεί να βρωμίσει τα πάντα και να γεμίσει τα τρόφιμα και τα ποτά με βλαβερές ουσίες όπως φυτοφάρμακα, συντηρητικά, χρωστικά, χλωρίωση και φθορίωση του πόσιμου νερού και άλλες πονηρές απατεωνιές.
Όλοι και όλες οι ΥΑ πρέπει να παράγουν τα δικά τους τρόφιμα και να πίνουν καθαρό νερό από φυσικές πηγές. Δεν υπάρχει αλλος δρόμος και ούτε μπορούμε να φανταστούμε άλλο τρόπο επιβιωσης μέσα σε τούτο το απανθρωπιστικό κατεστημένο.
Γ. Να δημιουργήσουν πανεπιστήμια όπου θα διδάσκονται:
- Όλες οι σχετικές με τη ζωή και την Αειζωία επιστήμες.
- Επιστήμες κατασκευής και πλοήγησης κοσμόπλοιων στο ανοικτό διάστημα.
- Επιστήμες μηχανών, κινητήρων και ειδικών καυσίμων και ό,τι άλλο είναι απαραίτητο για την επιβίωση για πολλά χρόνια σε διαστημικά ταξίδια, μέχρι την προσπλανήτωση και εξεύρεση κανούργιων μέσων επιβίωσης εκεί.
- Βιολογία και βιοτεχνολογία για την επιστημονική Αειζωία και ό,τι άλλο προκύψει στην πορεία.
ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΤΕ. ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΤΕ ΠΑΝΤΑ
Written by Αργύρης Τσακαλίας
Tuesday, 09 June 2009

Πηγή άρθρού:
http://outer.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=245:2009-06-09-15-08-06&catid=116:2009-03-04-22-45-45&Itemid=225

Το χάπι της νεότητας

Έτοιμο το χάπι της νεότητας, λένε ρώσσοι επιστήμονες!!! Ενα χάπι - όνειρο ετών, υποστηρίζουν ότι έχουν ανακαλύψει ρώσοι επιστήμονες. Σύμφωναμε τον καθηγητή Vladimir Skulachev, από το Πανεπιστήμιο της Μόσχας το 'ελιξίριο της ζωής' είναι έτοιμο και πρόκειται να κυκλοφορήσει στην αγορά μέσα στα επόμενα δύο χρόνια.
Ο καθηγητής ασχολείται εδώ και 40 χρόνια με την αναζήτηση του 'ελιξιρίου της νιότης' και υποστηρίζει πως επιτέλους κατάφερε να το δημιουργήσει!
'Εκατοντάδες εθελοντές δήλωσαν συμμετοχή για να πάρουν μέρος στην δοκιμή του' , αποκαλύπτει και εξηγεί ότι το σκεύασμα είναι πραγματικότητα, χάρη σε μία αντιγηραντική ουσία που έχει αντιοξειδωτική δράση και επηρεάζει τον τρόπο αντίδρασης του οξυγόνου μέσα στο ανθρώπινο σώμα.
'Είναι γνωστό ότι στο 99% των περιπτώσεων, το οξυγόνο αντιδρά με το υδρογόνο και σχηματίζεται νερό. Υπάρχει όμως ποσοστό 1% να μετατραπεί σε ένα πολύ οξειδωτικό συστατικό με δηλητηριώδη χαρακτηριστικά.
Αυτό που ανακάλυψα είναι μία ουσία που εξαλείφει αυτό το ελάχιστο ποσοστό. Μένουν μερικές τελευταίες λεπτομέρεις και δοκιμές προκειμένου να τελειοποιηθεί το φάρμακο και να κυκλοφορήσει στην αγορά μέσα στα επόμενα δύο χρόνια', υποστηρίζει μιλώντας στην εφημερίδα Daily Mail.
O Dr Blobel από το Rockefeller University, λέει με τη σειρά του: 'Έχει αποδειχθεί ότι η οξειδωτική βλάβη είναι τεράστια για τον οργανισμό. Αλλά μέχρι σήμερα δεν έχουμε ένα αντι-οξειδωτικό του τύπου που ανέπτυξε ο καθηγητής Skulachev', και συμπληρώνει: 'Είναι σαφώς ο καλύτερος βιο- χημικός και βιο- ενεργειακός επιστήμονας του κόσμου'.
Για την ώρα οι ερευνητές δεν υπόσχονται 'αιώνια ζώη' αλλά ελπίζουν πως η ανακάλυψη αυτή θα συμβάλει στην διατήρηση της νεότητας για μερικές δεκαετίες ακόμη! Δεν μένει παρά να κάνουμε υπομονή δύο χρόνια και -σύμφωνα με τα παραπάνω- τότε το 'ελιξίριο της νεότητας' θα πωλείται στο φαρμακείο της γειτονιά μας!

Πηγή:

pyles.tv

TNSite

http://stakarfia.blogspot.com/2010/11/blog-post_2419.html

Η Σεμίραμις

Η Σεμίραμις ήταν κόρη της Δερκετώς που είχε πρόσωπο γυναίκας και το υπόλοιπο σώμα της είχε μορφή ψαριού και ζούσε σε μια λίμνη κοντά στην πόλη Ασκάλωνα της Συρίας, που ερωτεύτηκε ένα νέο τον Κάυστρο, και απέκτησε μια κόρη μαζί του, την Σεμίραμη (Διόδωρος Σικ. 2,4 κ.ε, 2,13). Ντροπιασμένη μετά από την πράξη αυτή, γιατί η Αφροδίτη της είχε εμπνεύσει αυτόν τον έρωτα, κρύφτηκε στα βάθη της λίμνης και άφησε έκθετο το λαδί της. Περιστέρια όμως έτρεφαν την μικρή, και όταν την βρήκαν οι βοσκοί την πήραν και την μεγάλωσαν. Την ονόμασαν Σεμίραμη που σημαίνει «αυτή που προέρχεται από τα περιστέρια», (Ηρόδοτος 1,184.3,155). Παντρεύτηκε τον σύμβουλο του βασιλιά Νίνου της Βαβυλώνας Όννη. Πήρε μέρος σε μάχες και προκάλεσε τον θαυμασμό του βασιλιά Νίνου. Όταν ο άνδρας της αυτοκτόνησε, απελπισμένος γιατί ο βασιλιάς Νίνο, του ζητούσε την Σεμίραμη για σύζυγο, αυτή παντρεύτηκε μετά τον θάνατό του παντρεύτηκε τον Νίνο. Απέκτησε ένα γιο τον Νινύα και μετά τον θάνατο του βασιλιά, έγινε βασίλισσα της Βαβυλώνας. Έκτισε πολλές πόλεις, κατασκεύασε τους κρεμαστούς κήπους στην Βαβυλώνα διέσχισε όλη την Ασία και έφτασε στην Αίγυπτο στο Μαντείο του Άμμωνα. Η ερώτησή της, ήταν «πότε θα πεθάνει» και η απάντηση ήταν: «ότι θα αναληφθεί στον ουρανό όταν ο γιος της συνωμοτήσει εναντίον της». Μετά από αυτό συνέχισε την νικηφόρα πορεία της και αφού κατέκτησε την Αιθιοπία, επέστρεψε νικήτρια στην χώρα της. Μετά από χρόνια εκστράτευσε με σκοπό να κατακτήσει την Ινδία, αλλά νικήθηκε και υποχώρησε. Ο γιος της ο Νινύας συνωμότησε εναντίον της και η Σεμίραμις θυμήθηκε τον χρησμό του Άμμωνα-Δία, παρέδωσε την εξουσία στον γιο της και μετά εξαφανίσθηκε.
Οι θρύλοι λένε ότι κέρδισε την αθανασία αλλά και η παράδοση αναφέρει ότι έγινε περιστέρι και αναλήφθηκε στον ουρανό, (Ησύχιος ση λ. Σεμίραμις, Λουκ., Περί της Συρίης θεού 14). Όλη η ζωή της Σεμίραμις μας παραπέμπει σε ηρωικά κατορθώματα και μυητικά επιτεύγματα. Φαίνεται ότι αναζητούσε την αθανασία και τελικά το πέτυχε.

Ο Άνθρωπος που Έζησε 256 Χρόνια!

Η ιστορία του Li-Ching-Yun είναι αν μη τι άλλο απίστευτη, και αν δεν τη διαβάζαμε στους πλέον έγγυρους New York Times, τότε μάλλον δεν θα μπαίναμε στο κόπο να ασχοληθούμε.
Ο Li-Ching-Yun λοιπόν, γεννήθηκε στην Κίνα, και όταν παράτησε το σχολείο (σχετικά νωρίς) ασχολήθηκε με το εμπόριο βοτάνων. Μέχρι τώρα όλα καλά... μόνο που αυτή του η ασχολία κράτησε 100 ολόκληρα χρόνια! Και αν σας φαίνεται σχετικά λογικό τότε πώς θα σας φαινόταν αν σας λέγαμε ότι κράτησε λιγότερο το 1/2 της συνολικής ζωής του!?!Ναι, σύμφωνα με έρευνες ο Li-Ching-Yun έζησε 256 ολόκληρα χρόνια, απέκτησε 180 παιδία, και είχε 23 γυναίκες. Συγκεκριμένα γεννήθηκε το 1677 και πέθανε το 1933, ενώ ακόμα και όταν είχε υπερβεί τα 100 χρόνια έμοιαζε σαν 40άρης και ήταν απίστευτα δυνατός για την ηλικία του.Μάλιστα μία μέρα ο επικεφαλής της αυτοκρατορίας Pei Wu-Fu ταξιδέψε μέχρι το σπιτι του Λι να τον ρωτήσει ποιο ειναι το μυστικό της μακροζωίας του και εκείνος απάντησε: «Κράτα ήρεμη την κάρδια, κάτσε σαν χελώνα, περπάτα χαρούμενος σαν περιστέρι, και κοιμήσου σαν σκύλος». Σύμφωνα με έγγραφα που έχουν βρεθεί το 1930 Wu -Chung- Chien, ο οποίος ήταν καθηγητής στο Minkuo University βρήκε κάποια ντοκουμέντα που αποδείκνυαν ότι ο Λι είχε γεννηθεί το 1677 και επίσης ότι το κινέζικο κράτος είχε ευχηθεί στον Λι χρόνια πολλά στα 150στα και 200στα γενέθλια.Το μυστικό της μακροζωίας του, αν είναι γνωστό, πιθανώς να παραμένει κρυμμένο από την κινεζική κυβέρνηση... Απίστευτο λοιπόν και όμως αληθινό, ή μάλλον κινέζικό?

Οδύσσεια, η μάταια αναζήτηση της αθανασίας

Το δεύτερο έπος του Ομήρου περιλαμβάνει την περαιτέρω αναζήτηση και τις μυήσεις του Οδυσσέα στην υπόθεση της αθανασίας. Ο Όμηρος μετέτρεψε το κυνήγι της αθανασίας ντύνοντάς το με το νόστο της Ιθάκης και την προσμονή παρ΄ όλες τις αντιξοότητες για την επιστροφή στην ιδιαίτερη πατρίδα του ήρωα. Οι δοκιμασίες του ήρωα είναι πάμπολλες, δοκιμασίες που ενέχουν το στοιχείο των τελετουργικών μιας μύησης έως ότου φτάσει μόνος στο νησί της νύμφης Καλυψούς.
Εκεί ο Οδυσσέας, παραμένει για ένα μεγάλο διάστημα, προφανώς για να εκπαιδευτεί και να τελειοποιηθεί επάνω στα θέματα της αθανασίας από την Καλυψώ. Βέβαια ο Όμηρος αναφέρει ότι ο Οδυσσέας παρέμενε στο νησί της, παρά την θέλησή του και μόνο κατόπιν παρεμβάσεως των θεών η Καλυψώ τον άφησε να κατασκευάσει σχεδία και να ταξιδεύσει πάλι με προορισμό την Ιθάκη. Αυτό σαφώς είναι διανθισμένο και δοσμένο έτσι ώστε να υμνεί τους θεούς και να ταπεινώνει τους ανθρώπους. Ο Όμηρος ζούσε σε μια εποχή όπου το ιερατείο ήταν πανίσχυρο και εξουσίαζε κοινωνίες ολόκληρες.
Είναι ενδεικτικά τα λόγια της Καλυψούς:
«Έτσι είπε (ο Ερμής), κι όλο πάγωσε της Καλυψούς το αίμα
και κράζοντάς τον του ΄λεγε με θυμωμένα λόγια
«Σκληροί θεοί, ζηλιάρηδες, πιο πάνω σεις απ΄ άλλους,
που σκάζετε με τις θεές, αν με θνητό πλαγιάσουν
κι ανίσως κάμει ομόκλινο καμιά τον ποθητό της…
Τώρα έτσι πάλε σκάσατε, θεοί μαζί μου, πόχω
άνδρα θνητό. Όμως εγώ τον έσωσα, όταν έρμος
σε μια καρίνα ερχόντανε καβάλα καθισμένος,
γιατί με κεραυνό καυτό στη μέση του πελάγου
του ΄σπασε το γοργόδρομο καράβι ο γιος του Κρόνου.
Τότε όλοι οι άλλοι διαλεχτοί συντρόφοι του χαθήκαν,
και μόνο του τον έφερε το κύμα εδώ κι ο αγέρας.
Τον φίλευα, τον έθρεφα και το ΄λεγα μονάχη
Αθάνατο κι αγέραστο γι πάντα να τον κάμω.»
(Οδύσσεια ε, μετ. Ζ. Σιδέρη, στιχ119-123,133-141).
Έτσι μίλησε η Καλυψώ και με την απειλή από μέρους των θεών για τιμωρία της άφησε τον Οδυσσέα να φύγει με σχεδία από το νησί της. Η διαδικασία της αθανασίας που είχε αρχίσει η Καλυψώ στον Οδυσσέα φαίνεται πως σταμάτησε και τον έστειλε πίσω στην Ιθάκη. Λίγο πριν φύγει από το νησί της κάθισε μαζί του για να φάνε για τελευταία φορά:
«Και η ίδια αγνάντια κάθισε στο θεϊκό Δυσσέα
κι οι παρακόρες έφεραν νεχτάρι και αμβροσία…»
(Οδύσσεια ε, μετ Ζ. Σιδέρη, στίχ.205-206).
Εδώ φαίνεται ότι ο Οδυσσέας τρέφεται σαν αθάνατος με τις τροφές των θεών: Νέκταρ και Αμβροσία. Η αθανασία όμως όπως φαίνεται δεν ήταν για αυτόν μια παγιωμένη κατάσταση και προφανώς θα έπρεπε να ακολουθήσει κάποιες τεχνικές ακόμη που φυσικά δεν το θέλησε, αφού διακατεχόταν από τον νόστο της επιστροφής του, στην Ιθάκη, η Νύμφη Καλυψώ προβλέποντας το μέλλον του είπε:
«Αν όμως όλα τα΄ ξερες, όσα πικρά φαρμάκια
θα σε ποτίσει η μοίρα σου, πριν φτάσεις στην πατρίδα,
μαζί μου θα ΄θελες σ΄ αυτό να κάθεσαι το σπίτι,
κι αθάνατο θα σ΄ έκανα, μ΄ όσον καημό κι αν έχεις…»
(Οδύσσεια ε, μετ. Ζ. Σιδέρη, στίχ. 213-216).
Ακόμη ο Οδυσσέας διδάχθηκε από την Κίρκη την τέχνη των μεταμορφώσεων, δηλαδή να αλλάζει μορφή όποτε και όταν το ήθελε και αυτό φαίνεται - παρότι ο Όμηρος το αποδίδει στην Αθηνά - από τα παρακάτω αποσπάσματα:
«Μον΄ έλα τώρα αγνώριστο στους άλλους να σε κάμω
Θα σου ζαρώσω το πετσί στο λυγερό κορμί σου
και θα χαλάσω τα σγουρά μαλλιά της κεφαλής σου
και θα σε ντύσω φτωχικά, να σε σιχαίνονται όλοι.
Τα΄ αχτινοβόλα μάτια σου που λάμπουν θα θαμπώσω,
Άσκημος έτσι να φανείς και στους μνηστήρες όλους,
στο ταίρι σου ή στο παιδί που τα΄ άφησες στο σπίτι»
( Οδύσσεια ν, μετ. Ζ. Σιδέρη, στιχ.411-417).
Και για να τον αναγνωρίσει ο γιος του Τηλέμαχος:
«Είπε και με χρυσό ραβδί τον άγγιξε η Παλλάδα.
Και πρώτα αφού με νιόπλυτη χλαμύδα και χιτώνα
τον έντυσε, του στόλισε το σώμα με τη νιότη.
Μελαχρινός πάλι έγινε, του γέμισε η θωριά του,
και μαύρισαν τα γένια του στο πρόσωπό του γύρω.»
(«Ομήρου Οδύσσεια» Μετ. Ζ. Σιδέρη Οδ. π, στιχ.175-179).
Δηλαδή κατάφερνε όποτε ήθελε να φαίνεται νέος, ώριμος ή και γέρος. Είναι μια τεχνική πολύ χρήσιμη για ένα αθάνατο γιατί με αυτόν τον τρόπο θα μπορεί να περνά απαρατήρητος από τους ανθρώπους μέσα από τα χιλιάδες χρόνια που θα ζει, χωρίς να δημιουργεί σε βάρος του κανένα δυσμενή σχολιασμό. Ο Οδυσσέας αν και του προσφέρθηκε το δώρο της σωματικής αθανασίας και της νεότητας προτίμησε να επιστρέψει στην Ιθάκη. Φυσικά έχασε την ευκαιρία να παραμείνει για πάντα επάνω στη γη με το γνωστό τέλος που είχε από το χέρι του γιου του, Τηλέγονου, που απέκτησε από την Κίρκη. Ο Τηλέγονος παντρεύτηκε την «αιώνια νέα» Πηνελόπη και ο Τηλέμαχος με την Κίρκη και όλοι μαζί έφυγαν και εγκαταστάθηκαν στην Αιαία το νησί της αθάνατης Κίρκης, «Εκεί ζήσανε σαν δύο ζευγάρια, ο Τηλέγονος με την Πηνελόπη, ο Τηλέμαχος με την Κίρκη, πάνω στην Αιαία, το νησί των θαυμάτων…», («Η μυθολογία των Ελλήνων», Κ. Κερένυτ, βιβλ. «Εστίας»).

Πηγή-έρευνα: δική μου

Υ.Γ. Το όνομα Οδυσσέας εξηγήτε ως αυτός που έχει βάσανα ή του τυχαίνουν δυσάρεστες καταστάσεις στην ζωή του.

Οι θεοί και η προσφορά της αθανασίας

Οι αρχαίοι «θεοί» είχαν καταφέρει να νικήσουν τον θάνατο έχοντας καταστήσει τα σώματά τους αθάνατα και άφθαρτα. Όπως φαίνεται παρακάτω, οι «θεοί» έδιναν την αθανασία σε εκείνους που ήθελαν ή θεωρούσαν φίλους τους, όπως στη περίπτωση του Τυδέα που η Αθηνά έφερε κάποιο σκεύασμα για να τον κάνει αθάνατο «Αυτός τραυματίζει τον Τυδέα στην κοιλιά. Κι όπως κείτονταν μισοπεθαμένος, η Αθηνά ζητά ένα φάρμακο απ΄ το Δία και το έφερε για να τον κάνει αθάνατο…» (Απολλοδώρου Βιβλιοθήκη Τόμος Β΄).
Στην περίπτωση του Κάδμου «Έτσι έγινε ο Κάδμος βασιλιάς των Ιλλυριών κι απέκτησε ένα γιο τον Ιλλυριό αλλά αργότερα μεταμορφώθηκε με την Αρμονία σε φίδι και οδηγήθηκε απ΄ το Δία στο Ηλύσιο πεδίο…», (Απολλοδώρου Βιβλιοθήκη Τόμος Β΄). Υπάρχει ακόμα και η περίπτωση του Αμφιάραου, «Ο Αμφιάραος έκοψε δρόμο και κοντά στον ποταμό Ισμηνό πριν κτυπηθεί στα νώτα απ΄ τον Περικλύμενο, ο Ζευς εξαπολύει τον κεραυνό κι έσκισε τη γη. Κι ο Αμφιάραος μαζί με το άρμα του και τον ηνίοχο Βάτωνα ή Ελάτωνα , κατ΄ άλλους έπεσε μέσα και χάθηκε. Και τον έκανε αθάνατο ο Ζευς…» (Απολλοδώρου Βιβλιοθήκη Τόμος Β΄). Στην περίπτωση του Γανυμήδη και του Τιθωνού διαβάζουμε: «…Ο αγγελιοφόρος Αργειφόντης μ΄ εντολή του Δία, ότι ήτανε αθάνατος κι αγέραστος ίσα με τους θεούς…Έτσι και η χρυσόθρονη Ηώς τον Τιθωνό τον άρπαξε απ΄ την δική σας την γενιά, με τους αθάνατους ισάξιο…» («Ομ. Ύμν. Στην Αφροδίτη». μετάφ. Δ. Παπαδίτσα- Ε. Λαδιά).
Δεν ξέρουμε τους λόγους και τις προθέσεις που οι «θεοί» έκαναν κάποιους απο τους θνητούς, αθάνατους. Μπορούμε όμως να δούμε μέσα από τα αρχαία κείμενα τους τρόπους που συνήθως μεταχειρίζονταν οι «θεοί» και πολλές φορές οι τεχνουργοί ή τελεστές της σωματικής αθανασίας να μεταμορφώσουν και να μεταλλάξουν σε αθάνατους τους θνητούς ανθρώπους :
1.Ένας τρόπος ήταν η προσφορά κάποιου σκευάσματος και αυτό ήταν η κατανάλωση εκ μέρους των θνητών –με την σύμφωνη βέβαια γνώμη - των «θεών», της τροφής τους: το νέκταρ και την αμβροσία που φαίνεται πως είχαν την ιδιότητα - αν δεν έκαναν τα κύτταρα αθάνατα - τουλάχιστον θα οδηγούσαν σε μια αφύσικη – για τους ανθρώπους - μακροβιότητα.
2.Το πέρασμα του θνητού σώματος επάνω από την φωτιά, πιθανόν εδώ παίζει ρόλο η θερμοκρασία, η κατάλληλη θερμοκρασία που αθανατοποιεί τα ανθρώπινα κύτταρα ή μπορούμε να υποθέσουμε πως υπήρχαν συσκευές που έβγαζαν φλόγες δηλαδή ακτίνες που έκαναν τα κύτταρα αθάνατα. Οι ακτινοβολήσεις αυτές, είχαν σαν στόχο τη μετάλλαξη των κυττάρων σε αθάνατα. Φυσικά αυτές τις τελειότατες μηχανές, τις χειρίζονταν ειδικευμένα σε αυτές άτομα, συνήθως «θεοί» ή Νύμφες.
3.Η αλλαγή του αίματος, που είναι μια τεχνική που συναντούμε στα αρχαία κείμενα και συνίσταται στο άδειασμα του αίματος του θνητού και εισαγωγή στο ανθρώπινο οργανισμό κάποιας ουσίας που αναπληρώνει τον μεγαλύτερο όγκο του αίματος και διαμέσου της κυκλοφορίας να προσδίδει την σωματική αθανασία και κατόπιν στη πλήρη μεταμόρφωσή σε νέο και ρωμαλέο και αθάνατο άνθρωπο. Πιθανόν έχει να κάνει με αυτό που οι αρχαίοι συγγραφείς ονόμαζαν «αίμα της γοργόνας». Η Ελληνική παράδοση μέσω των αρχαίων κειμένων μας κάνει γνωστό ότι υπήρχαν τρεις Γοργόνες, η Σθεννώ η Ευρυάλη και η Μέδουσα. Οι δύο πρώτες ήταν αθάνατες και αγέραστες ενώ η τρίτη θνητή. Στη σημερινή εποχή οι επιστήμονες μιλούν πλέον για δημιουργία τεχνητού αίματος και για θαυματουργές θεραπείες μέσω του αίματος: «Θαυματουργά» κύτταρα στο αίμα. Μια πρωτοποριακή όσο και αμφιλεγόμενη θεραπεία εφήρμοσαν οι επιστήμονες βρετανικής εταιρείας. Βασίζεται στη χρήση εμβρυϊκών κυττάρων που δημιουργούνται από το αίμα του ασθενούς… Μια μικρή εταιρεία βιοτεχνολογίας από την Αγγλία υποστηρίζει ότι σώζει ανθρώπους που βρίσκονται ένα βήμα πριν το θάνατο. Οι επιστήμονες της εταιρείας βεβαιώνουν ότι μπορούν να αναπτύσσουν προσωποποιημένες θεραπείες για κάθε ασθενή φτιάχνοντας εμβρυϊκά κύτταρα από το αίμα του…», (ΒΗΜΑSCIENCE/ ΙΑΤΡΙΚΗ του Andy Coghlan, Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2004).
4.Το κομμάτιασμα και το βράσιμο μέσα σε μια χύτρα του υποψήφιου αθάνατου! Όσο και να μας φαίνεται ανατριχιαστικό και μακάβριο ίσως να ήταν πραγματικότητα και όχι κάτι το μεταφορικό. Η μύηση της αθανασίας για έναν θνητό εκείνη την εποχή δεν είναι ένα συμβολικό κομμάτιασμα, αλλά μέχρι το τελευταίο κύτταρο άλλαζαν τόσα στα γονίδια που όλα θυμίζουν επιστημονική φανατασία… Φαίνεται εκείνη την εποχή είχαν μια άφθαστη τεχνολογία, που θα την ζήλευαν τα καλύτερα ιατρικά κέντρα της σημερινής εποχης. «Στο Πολυτεχνικό Ινστιτούτο του Μπρούκλιν, ο καθηγητής Βάις πολτοποιεί ένα φτερό κότας τέλεια, ώστε ακόμα και τα κύτταρα συντρίβονται. Τότε αυτή η μάζα εισάγεται μέσα σ΄ ένα κατάλληλο καλλιέργημα. Τα κύτταρα σχηματίζονται ξανά από μόνα τους, και δημιουργούν ένα καινούργιο φτερό κότας. Στην περίπτωση πολλών ζώων, αυτές οι διεργασίες είναι αυτόματες. Επομένως δικαιολογούμαστε όταν ονειρευόμαστε να διαλύσουμε τον άνθρωπο σε κύτταρα και να σχηματίσουμε ξανά μετά την αποκάθαρση των δηλητηρίων. Αυτό είναι η πηγή της νεότητας, τα λουτρά αίματος των μυστικών λατρειών, όπως η Μάγκνα Μάτερ (Μεγάλη Μητέρα)…», («Απίθανες πιθανότητες», Pauwels & Bergier, εκδ. Ι. Κονιδάρη-1982).
·5.Το τελετουργικό λουτρό, σε κάποιες πηγές που το νερό παρείχε όλα όσα απαιτούνται να κάνουν κάποιον άνθρωπο από θνητό, αθάνατο. Μια πηγή που αθανατοποιούσε το θνητό σώμα, ήταν η πηγή της Στυγός, σε αυτή τη πηγή η Θέτιδα βάφτισε τον Αχιλλέα για να του χαρίσει την αθανασία.

Η θυσία της Ιφιγένειας

Κόρη του Αγαμέμνονα και της Κλυταιμνήστρας. Αναφέρεται από τον Όμηρο στη Ιλιάδα, όταν μετά από τον χρησμό του μάντη Κάλχα την μετέφεραν στην Αυλίδα με σκοπό να την θυσιάσουν στην Άρτεμη, για να φυσήσουν ευνοϊκοί άνεμοι που θα έκαναν τα πλοία των Ελλήνων να αποπλεύσουν εναντίων της Τροίας. «Την άρπαξε η Άρτεμις και την όρισε ιέρεια στους Ταύρους αφήνοντας πάνω στο βωμό μια έλαφο στη θέση της. Μερικοί λένε ότι η Άρτεμις την έκανε αθάνατη…», (Ευριπίδη «Ιφιγένεια στην Αυλίδα», «Ιφιγένεια στους Ταύρους»), (Απολλοδώρου Επιτ. 3,21).

Η Αργοναυτική εκστρατεία, το «χρυσόμαλλο δέρας» και η αναζήτηση της αθανασίας

Μια ομάδα πενήντα περίπου ηρώων -μεταξύ τους περιλαμβάνονταν αρκετοί αθάνατοι, όπως ο Ηρακλής, ο Ορφέας, ο Άδμητος κλπ- αποφάσισαν μέσo της Αργοναυτικής εκστρατείας να επαναφέρουν πίσω στον τόπο καταγωγής τους τις χαμένες τεχνικές της αθανασίας. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα φέρανε από την Κολχίδα την αθάνατη ιέρεια της αθανασίας Μήδεια, που δίδαξε ξεχασμένες τεχνικές αθανασίας στους ναούς προσφέροντας την απλόχερα σε όσους την επιζητούσαν. Όσο για την εποχή που θα συνέβη αυτό το εγχείρημα ο Ερατοσθένης Έλληνας Αλεξανδρινός σοφός που υπολόγισε με εξαιρετική ακρίβεια την περιφέρεια της γης τοποθέτησε χρονολογικά την Αργοναυτική εκστρατεία στο 1225 π.Χ. Η Κολχίδα, ήταν ο προορισμός της «Αργούς» του πλοίου που μεταφέρει τους αργοναύτες με επικεφαλής τον Ιάσονα. Ο σκοπός τους είναι να μεταφέρουν το χρυσόμαλλο δέρας πίσω στην Ελλάδα και αυτό δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η μεταφορά των πρωτογενών τεχνικών αφθαρσίας και αθανασίας στην χώρα που τις γέννησε. Ο Πελίας – γιος του Ποσειδώνα και της Τυρούς δίδυμος αδελφός του Νηλέα και ομομήτριος αδελφός του Αίσονα - αφού είχε διώξει τον νόμιμο βασιλιά της Ιωλκού, Νηλέα και βασίλευε στην πόλη αυτή. Ο Ιάσονας, γιος του Αίσονα μετά την εικοσαετή μαθητεία κοντά στο αθάνατο κένταυρο Χείρωνα μαθαίνοντας διάφορες τεχνικές που πιθανόν να περιελάμβαναν και μαθήματα σωματικής αθανασίας, φτάνει στην Ιωλκό. Για την ύπαρξη ή μη της Ιωλκού παραθέτω το παρακάτω απόσπασμα από το τεύχος με αριθμό 35, της «Πατριδογνωσίας», ένθετου περιοδικού της εφημερίδας «Έθνος της Κυριακής», με ημερομηνία 13-10-2002. «Η ανακάλυψη του ανακτορικού συγκροτήματος στην Ιωλκό είναι το τελευταίο πετραδάκι στην οικοδόμηση της στέρεας άποψης ότι η ελληνική μυθολογία απηχεί γεγονότα που με τον καιρό πέρασαν στη σφαίρα του θρύλου. Με την Αργοναυτική εκστρατεία να έχει από καιρό πάψει να αποτελεί «παραμύθι» στη συνείδηση των επιστημόνων. Ήδη, από την δεκαετία του ΄70, ο καθηγητής Σπύρος Μαρινάτος πιθανολογούσε ότι είχε να κάνει με πραγματικά γεγονότα που συνέβησαν την εποχή της έκρηξης του ηφαιστείου της Σαντορίνης και με όλα εκείνα που, κατ΄ άλλους, σχετίζονται με τη μυθική Ατλαντίδα και τον καταποντισμό της. Η από την επικεφαλής της ανασκαφικής ομάδας, προϊστάμενη της ΙΓ΄ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασσικών Αρχαιοτήτων, Βασιλική Αδρύμη ταύτιση (καλοκαίρι του 2001) των ανακτόρων με τον Ιάσονα, τον Αίσονα και τον Πελία μπορεί να είναι τολμηρή, δεν παύει όμως ως θεωρία να στέκει, αφού η τοποθεσία είναι στενά δεμένη με τη δράση των συγκεκριμένων ηρώων…».
Ο Ιάσονας φτάνοντας στην Ιωλκό συναντά τον Πελία, υπέργηρο, που το μόνο που θέλει πιά είναι τα χαμένα του νιάτα. Ο Πελίας τον προτρέπει να πάει στη Κολχίδα και να φέρει το χρυσόμαλλο δέρας – δηλαδή της τεχνικές της αθανασίας και της νεότητας και σαν αντάλλαγμα θα του δώσει την θέση του στο θρόνο. Ο Ιάσονας κατασκευάζει ένα πλοίο που το ονομάζει «Αργώ» και με πλήρωμα 50 ή 60 άτομα, τους αργοναύτες ξεκινά ένα περιπετειώδες ταξίδι μαζί με τους αναζητητές της αθανασίας, από την Ελλάδα και φτάνει στην Αία της Κολχίδας, στη Μαύρη θάλασσα. Ο Ιάσονας παρουσιάστηκε μπροστά στον Αιήτη τον βασιλιά της Αίας και του ζήτησε το χρυσόμαλλο δέρας (Απολλώνιος Ρόδιος 3,245). Ο Αιήτης τον υπέβαλε σε δοκιμασίες και τις πέρασε με επιτυχία -αφού τον βοήθησε η κόρη του βασιλιά, Μήδεια που βλέποντάς τον, τον είχε ερωτευτεί. Μετά το τέλος των δοκιμασιών και των μυήσεων ο Αιήτης αθέτησε την συμφωνία να του δώσει το χρυσόμαλλο δέρας, αλλά ο Ιάσονας με την βοήθεια της Μήδειας έκλεψαν το δέρας, και το πήγαν στην «Αργώ». Από εκεί ξεκίνησαν, κυνηγημένοι από τον Αιήτη για το ταξίδι της επιστροφής. Είναι άξιο αναφοράς ότι κατά την επιστροφή –μετά από περιπέτειες – συνάντησαν τους Μακρόβιους. Ένα λαό που ζούσε αναρίθμητα χρόνια, μια κοινωνία αθανάτων και παντοτινά νέων:
«’Οταν η έκτη έφτασε αυγή που φέγγει στους ανθρώπους
στων Μακρόβιων φτάσαμε το έθνος πολυάριθμο…»
(Ορφέως. Αργοναυτικά, Ύμνοι, περί λίθων.)
Η καταδίωξη συνεχίστηκε σχεδόν ως στο νησί των Φαιάκων και απαίτησαν από τον Αλκίνοο, τον βασιλιά των Φαιάκων την παράδοση της Μήδειας (Απολλώνιος Ρόδιος, 4, 1104). Πράγμα που δεν έγινε, γιατί ο Ιάσονας και η Μήδεια παντρεύτηκαν – μια εσπευσμένη πράξη, για να μην έχει εξουσία επάνω της ο πατέρας της - και έτσι τα πλοία του Αιήτη έφυγαν πίσω άπραγα, για την Κολχίδα. Η αθάνατη Μήδεια λοιπόν ήταν αυτή που θα έφερνε τις τεχνικές της αθανασίας στην Ελλάδα και έτσι έγινε. Η Αργώ έφτασε στην Ιωλκό και επειδή ο πατέρας του Ιάσονα ήταν τόσο γέρος δεν μπόρεσε να πάει στην υποδοχή που του επιφύλαξε ο λαός της Ιωλκού. Ο Αίσονας ζήτησε από την Μήδεια να τον κάνει νέο και αυτή με πρωτόγνωρες τελετές ξανανιώματος έδειξε για πρώτη φορά την τέχνη της, κατφέρνοντας να επαναφέρει τη νεότητα στον γέροντα Αίσονα (Αριστοφάνης, Ιππής 1321). Όλοι αυτή η επιχείρηση, η Αργοναυτική εκστρατεία όπως ονομάσθηκε, για να μην αντιδράσει το ιερατείο «ντύθηκε» έξυπνα με την αναζήτηση του χρυσόμαλλου δέρατος. Έτσι κατάφερε έτσι, ο Ιάσονας να φέρει στην Ελλάδα, την ιέρεια της αθανασίας Μήδεια και να αρχίσουν κάποιοι ναοί να λειτουργούν σαν σχολές αθανασίας, λειτουργία που είχαν αρχίσει την εποχή του Κρόνου και ακόμη παλιότερα, αφού ο απώτερος σκοπός της Αργοναυτικής εκστρατείας ήταν να φέρουν στην Ελλάδα την τεχνουργό της αθανασίας Μήδεια, ώστε να διδάξει τις τεχνικές της αθανασίας σε δασκάλους και αυτοί με τη σειρά του στον ευρύτερο πλυθυσμό.
Υπάρχουν δύο ακόμη θεωρίες για το χρυσόμαλλο δέρας
· Ήταν συσκευή που παρείχε κάποια «κάψουλα» που όποιος έμπαινε μέσα της με τις κατάλληλες χρυσές στο χρώμα τους ακτίνες γίνονταν αθάνατος;
· Το «Χρυσόμαλλο Δέρας» ήταν ένα υπερ-όπλο εκείνης της εποχής;
Όσο για την ύπαρξη της «Αργούς»,, υπάρχουν πληροφορίες ότι μέχρι την εποχή που ο Ρωμαίος στρατηγός Λούκιος Μούμμιος, λεηλάτησε και κατέστρεψε την Κόρινθο, υπήρχε ακόμη και μάλιστα επιδεικνυόταν έως τότε στο ναό του Ποσειδώνα στον Ισθμό. Η «Αργώ» ήταν εκεί από τον καιρό που την αφιέρωσε ο Ιάσονας στον θεό της θάλασσας. Μετά την καταστροφή της πόλης εξαφανίστηκε. Ο Μάρκος Βαλέριος Μαρτιάλις αναφέρει σε ένα επίγραμμα του ότι ή «Αργώ» ή ότι είχε απομείνει μεταφέρθηκε στην Ρώμη σαν λάφυρο της εκστρατείας. Μια άλλη εκδοχή μας μιλά ότι πιθανόν να κομματιάστηκε από Ρωμαίους στρατιώτες.

Η Νύμφη Ψηλάκανθα

Σύμφωνα με τους αρχαίους συγγραφείς η καταγωγή της Ψηλάκανθας ήταν απο την Ικαρία και ζει μέσα στα αιωνόβια δάση του νησιου καλά κρυμένη απο τους θνητούς. Στην εποχή των αρχαίων "θεών" ήταν ερωτευμένη με τον Διόνυσο. Όταν ο Διόνυσος θέλησε να αρπάξει από τον Θησέα την Αριάδνη, που την μετέφερε στην Αθήνα, ζήτησε να τον βοηθήσει η Νύμφη Ψηλάκανθα, αυτή δεν του αρνήθηκε την βοήθειά της, με τον όρο να κάνουν έρωτα όταν του πάει την Αριάνδη. Ο Διόνυσος δέχθηκε αυτόν τον όρο που του έθεσε η Νύμφη.
Μετέφερε με πλοίο, την Ψηλάκανθα στην Νάξο όπου είχε αράξει το πλοίο του Θησέα με την Αριάνδη και τους συντρόφους του και με τις ισχυρές μαγικές δυνάμεις που κατείχε, κατάφερε να κοιμίσει τον Θησέα και ο Διόνυσος να αρπάξει την Αριάδνη. Μετά από αυτό ο «θεός» αθέτησε την υπόσχεση που είχε δώσει στη Ψηλάκανθα. Αυτό την έκανε να στεναχωρηθεί πολύ και επέστρεψε άπραγη στην Ικαρία. Είναι η μόνη Νύμφη που έχω πληροφορίες, ότι ως τα σημερινά χρόνια ακούγεται από τους κατοίκους του νησιού τα βράδια το όμορφο αλλά συνάμα λυπητερο τραγούδι της στα δάση και τα βουνά της Ικαρίας.

Νικολά Φλαμέλ ο αθάνατος αλχημιστής

Αλχημιστής του 14ου αιώνα, που είχε γεννηθεί περίπου το 1330. Ισχυριζόταν ότι είχε καταφέρει να μεταστοιχειώσει μέταλλα «κατά το απόγευμα» της 17ης Ιανουαρίου, το 1382, μετά από πολλά χρόνια που είχε ξοδέψει να μελετά ένα αρχαίο εγχειρίδιο. Παρ΄ όλο που ποτέ δεν ισχυρίστηκε επίσημα στα γραπτά του ότι είχε βρει το Ελιξίριο της Ζωής, σύντομα άρχισε να κυκλοφορεί η φήμη ότι είχε καταφέρει να κατασκευάζει χρυσό και ότι μαζί με τη γυναίκα Περνέλ, του είχαν γίνει αθάνατοι. Μετά από μια σκηνοθετημένη κηδεία, ο «θάνατος» του καταγράφηκε το 1418. Αλλά οι ψίθυροι για την αθανασία του Φλαμέλ σύντομα μετατράπηκαν σε αναφορές για συναντήσεις και θεάσεις του μετά τον «θάνατό» του. Τα χρόνια πέρασαν και έχουμε μια αναφορά για τον μυστηριώδη αλχημιστή και το τι συνέβει: «Ένας ταξιδιώτης του 17ου αιώνα, ο Πώλ Λούκας, έφερε μια είδηση από τη Μικρά Ασία: «Στο Μπουρνού-Μπασί συζήτησα με ένα δερβίση των Ουζμπέκων για την ερμητική φιλοσοφία. Αυτός ο Ανατολίτης μου είπε πως οι πραγματικοί φιλόσοφοι κατείχαν το μυστικό της μακροζωίας. Μπορούσαν, λέει, να παρατείνουν τη ζωή τους μέχρι χίλια χρόνια, προφυλάγοντας τον εαυτό από κάθε αρρώστια. Του μίλησα κι εγώ για τον Φλαμέλ. Παρ΄ ότι βρήκε, είπα, τη Φιλοσοφική Λίθο, πέθανε σαν κοινός θνητός. Μόλις άκουσε το όνομα του γάλλου φιλόσοφου ο Ανατολίτης, άρχισε να γελάει για την αγαθοσύνη μου. Η απορία μου ήταν τόσο έκδηλη, που με ρώτησε αν πραγματικά πίστευα στο θάνατο του Φλαμέλ. Όχι, όχι είπε, γελιέστε, ο Φλαμέλ ζει. Ούτε αυτός ούτε η γυναίκα του ξέρουν ακόμα τι είναι ο θάνατος. Δεν πάνε τρία χρόνια που τους συνάντησα στις Ινδίες. Είναι ένας από τους καλύτερους φίλους μου». Αργότερα ο δερβίσης έδωσε κι άλλες αποδεικτικές πληροφορίες στον Πωλ Λούκας: «Η φήμη πολλές φορές είναι ενοχλητική. Αλλά ένας σοφός ξέρει πώς να βγαίνει από τους μπελάδες. Ο Φλαμέλ κατάλαβε πως τελικά θα τον συνελάμβαναν μόλις υποψιάζονταν πως είχε βρει την Φιλοσοφική Λίθο. Τα΄ αμύθητα πλούτη, δεν μπορούσαν να τον καλύψουν. Σίγουρα θα του απέδιδαν τη γνώση της ερμητικής τέχνης. Βρήκε λοιπόν τον τρόπο ν΄ αποφύγει τη δίωξη, δηλώνοντας τον θάνατο της γυναίκας του και τον δικό του. Ακούγοντας τις εντολές του συζύγου της η Περενέλ καμώθηκε την άρρωστη και ύστερα από ένα διάστημα τη θεωρούσαν νεκρή, ενώ αυτή ταξίδευε για την Ελβετία, όπου είχε εντολή να περιμένει τον άνδρα της. Έθαψαν ένα κομμάτι ξύλο με τα ρούχα της, και για να γίνει πιο πιστευτός ο θάνατός της ο Φλαμέλ την έθαψε σε μια από τις εκκλησίες που η ίδια είχε χτίσει. Ύστερα από λίγα χρόνια ο Μύστης ακολούθησε την ίδια οδό. Δεν δυσκολεύτηκε διόλου να εξαγοράσει τους γιατρούς και τους παπάδες. Άφησε μια διαθήκη στην οποία όριζε πως ήθελε να τον θάψουν δίπλα στη γυναίκα του και να ανυψώσουν μια πυραμίδα στον τάφο τους. κι ενώ ο σοφός μας βρισκόταν στο δρόμο για να συναντήσει τη γυναίκα του, στο Παρίσι έθαβαν ένα κομμάτι ξύλο. Από τότε το ζευγάρι Φλαμέλ ζει μια φιλοσοφική ζωή, πότε δω και πότε εκεί. Αυτή είναι η αληθινή ιστορία του Νικόλαου Φλαμέλ, κι όχι αυτή που πιστεύετε. Αυτά που σκέφτονται στο Παρίσι είναι βλακείες, γιατί πολύ λίγοι στον τόπο σας γνωρίζουν την πραγματική σοφία…Υπάρχουν πολλά περιστατικά και μαρτυρίες που αποδεικνύουν την επιβίωση του Φλαμέλ. Εκείνο που είναι περίεργο, είναι πως όλοι συμφωνούν σ΄ ένα σημείο. Ο φιλόσοφος κι η γυναίκα του κατέφυγαν στις Ινδίες, αφού πρώτα συνάντησε τη γυναίκα του στην Ελβετία, όπου είχε πάει η τελευταία με το «θάνατό» της, για να προετοιμάσει το έδαφος για το μεγάλο ταξίδι…». («Ο θησαυρός των αλχημιστών». J. Sadoul. Εκδ. «Νέος σταθμός»).
Όπως γράφει και το περιοδικό «MYSTIC VIEW», (Οκτώβριος 2000), η πιο πρόσφατη τεκμηριωμένη εμφάνισή του ήταν στο Παρίσι τον 19ο αιώνα. Αν αυτό αληθεύει πρέπει να ήταν κάπου 500 χρονών!

Κυνηγοί της αθανασίας στην χώρα του Νείλου

Μακρόζωους βρίσκουμε και στην Αίγυπτο που υπήρξαν μάλιστα Φαραώ, όπως ο Ραμψίνιτος που ήταν γιος του Πρωτέα (κατά τον Ηρόδοτο και τον Διόδωρο) και πρόγονος του Χέοπα λέγεται ότι κατέβηκε ζωντανός στον Άδη και ξαναγύρισε νικητής στη γη, κερδίζοντας έτσι τη σωματική αθανασία. Φαίνεται πως ο Ραμψίνιτος ήταν ένας κυνηγός της σωματικής αθανασίας, από τα προϊστορικά χρόνια, στη χώρα της Αιγύπτου. Στην Αίγυπτο «βρίσκουμε», τον Θωθ ή Ερμή τον τρισμέγιστο που ήταν πιθανότατα Ατλάντιος βασιλιάς-ιερέας, που κατέφυγε στη Αίγυπτο λίγο πριν την καταστροφή της Ατλαντίδος. Όπως μας μεταφέρει η παράδοση έζησε 16000 χρόνια! Από το βιβλίο: «Μανέθωνος Αιγυπτιακά». (εκδ. Γεωργιάδης. Αθήνα 1996), πληροφορούμαστε ότι ο Ήφαιστος (πολύ πιθανόν να συσχετίζεται με τον «θεό» του Ολύμπου), ήταν βασιλιάς στην Αίγυπτο για 727 χρόνια! Ο γιος του Ήλιος, βασίλευσε μάλιστα επί 30000 χρόνια! Ο Φίων (2420-2240 π.Χ.), ανέβηκε στο θρόνο έξι χρονών και βασίλευσε εκατό χρόνια. Ο Απάππους βασίλευσε στη Θήβα της Αιγύπτου εκατό χρόνια (Απεπ. 22, Σύγκελλος, σελ. 195). Η Μυστική Παράδοση αναφέρει ότι Αιγύπτιοι μυημένοι που πιθανότατα είχαν μυηθεί από διασωθέντες Άτλαντες, μέσω κάποιων τεχνικών μουμιοποίησης έχουν καταφέρει να διατηρήσουν στη ζωή ανθρώπινα σώματα για χιλιάδες χρόνια! Συγκεκριμένα φημολογείται πως μέσα σε κρύπτες σε κάποιες πυραμίδες και σε άλλες μυστικές τοποθεσίες υπάρχουν μουμιοποιημένα, ζωντανά σώματα μυστών που έχουν ηλικία από 2000 έως 100000 χρόνια! Οι ίδια πηγή, μας λέει, ότι τα σώματα αυτά των Δασκάλων θα επανέλθουν στη ζωή σε κάποια μελλοντική εποχή από ανθρώπους που θα ξέρουν τις τεχνικές απομουμιοποίησης.

O Επιμενίδης

Καταγόταν από τη Φαιστό της Κρήτης, η μητέρα του ήταν η Ν ύ μ φ η Βλάστα. Ο Διογένης ο Λαέρτιος έχει γράψει για τη ζωή και τη δράση του, Ο σοφός, ποιητής και μάντης Επιμενίδης έζησε στα τέλη του 7ου αιώνα και θεωρείται σαν ένας από ιδρυτές της θρησκείας των Ορφικών του αποδίδεται ακόμα η καθιέρωση των τελετών στα Ελευσίνια Μυστήρια και τα Μυστήρια της Σαμοθράκης. Η παράδοση μας αναφέρει ότι πολλά υπερφυσικά και θαυμαστά περιστατικά από τη ζωή του. Ο Πλάτωνας μας δίνει την πληροφορία, ότι επισκέφθηκε την Αθήνα γύρω στα 500 π .Χ. Οι κάτοικοι της Κρήτης μάλιστα τον θεωρούσαν «ως έναν απ’ τους παλιούς Κουρήτες και Κορύβαντες…», (Γ. Σιέττου, «Μάντεις, Πυθίες και Σίβυλλες στην αρχαία Ελλάδα». Εκδ. «Κυβέλη»). Για αυτόν αναφέρεται το θαυμαστό γεγονός ότι αποκοιμήθηκε σε μια σπηλιά για 57 χρόνια και επανήλθε στη ζωή μετά απο αυτόν τον μακρόχρονο ύπνο, ακόμη λέγεται ότι έζησε 300 χρόνια και μετά εξαφανίσθηκε. Ο συγγραφέας Γ. Κ. Λευκοφρύδης στο βιβλίο του «Κοσμοσκάφος Στα-γύρο Έψιλον. Το Όργανων Όργανο του Αριστοτέλη» (σελ. 202) γράφει για τον Επιμενίδη: «Μετά τον θάνατό του το ¨σώμα¨ του το φύλαξαν οι Λακεδαιμόνιοι – ΔΕΝ ξέρουμε – που κι αν έλυωσε…».

'Αβαρις ο Υπερβόρειος

Αναφέρεται σαν γιος του Σεύθη, ιερέα του Απόλλωνα και αν ή καταγωγή του ήταν από τη γη ήταν μάλλον σκυθικής καταγωγής έγινε γνωστός τον 7ο – 6ο αιώνα π.Χ. κατά την διάρκεια της τρίτης Ολυμπιάδας, «Ο μύστης του Υπερβορείου Απόλλωνος, Αβαρις (ή Αβαδης), γιος του Σεύθου (Ηρόδοτος Δ, 36) παρουσιάζεται στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της Τρίτης Ολυμπιάδας ( 768-765 π.α.χ.χ.). Ο Θεός της θεραπευτικής και μαντικής, του ΄δωσε το χάρισμα να κάνει θαύματα, να μαντεύει, να θεραπεύει, να εξαγνίζει και να κατανικάει την πείνα μη χρειαζούμενος τροφή (!). στη διάρκεια μεγάλου λοιμού, περιόδευσε την Ελλάδα πετώντας με το Ιερό ΄Χρυσό Βέλος΄ του Απόλλωνος(΄…τον οίστρο περιέφερε…΄) και θεράπευσε ασθενείς, εξάγνισε πόλεις, δίδαξε τελετουργικά…». («Υπέρ της των Ελλήνων νόσου», Β. Γ. Ρασσιά, Τόμος πρώτος).
Ήταν ιερέας του Απόλλωνα, μάγος, ιατρός, θεουργός και άνθρωπος με υπερφυσικές δυνάμεις, διδάχτηκε – όπως μας μεταφέρει η παράδοση - την μαντική τέχνη από τον Απόλλωνα. Από αυτόν πήρε ένα «μαγικό βέλος» με το οποίο διέσχιζε τον ουρανό, μάλιστα ο Ηρόδοτος διηγείται ότι με αυτό έκανε τον γύρο του κόσμου. Ήταν δηλαδή ένα σύγχρονο για την εποχή του, αεροσκάφος! Ο ίδιος συγγραφέας μας λέει ότι ο Άβαρις δεν έτρωγε την τροφή των γήινων ανθρώπων. Τα ταξίδια του Άβαρι αναφέρονται από τον Απολλώνιο, τον Πίνδαρο και τον Ηρόδοτο. Κατά τη διάρκεια μεγάλου λοιμού: «Ο Απόλλωνας επισήμανε στους Έλληνες και στους βαρβάρους που ζητούσαν τη βοήθειά του την ανάγκη της κάθαρσης… Οι Υπερβόρειοι έστειλαν τον Άβαρι, ο οποίος έφτασε πάνω στο ιπτάμενο βέλος του θεού…», («Ανεξήγητο Plus», τεύχος 56, Δεκέμβριος 1989). Ο ρήτορας Λυκούργος βεβαιώνει ότι επισκέφθηκε την Αθήνα και την καθάρισε από λοιμό. Ο Πίνδαρος μάλιστα τον θεωρεί σύγχρονο του Κροίσου. Έργα του είναι: «Απόλλωνος άφιξις εις Υπερβορείους», «Γάμος του Έβρου ποταμού», «Σκυθικοί χρησμοί». Έζησε σε διάφορες εποχές και αυτό μας οδηγεί στο ότι πιθανόν ήταν ένας από τους αρχαίους αρνητές του θανάτου και κατείχε τα μυστικά της αειζωίας. Όταν έφυγε για τελευταία φορά(;), από την Ελλάδα η πορεία του ήταν προς τα δυτικά και φυσικά από τότε εξαφανίσθηκε.

Ο Πυθαγόρας

Έλληνας φιλόσοφος, γεννήθηκε στη Σάμο τον 6ο αιώνα π.Χ. ασχολήθηκε με την αστρονομία την μουσική και την γεωμετρία, τις απόκρυφες επιστήμες, από ένα θρύλο λέγετε ότι ήταν γιος του θεού Απόλλωνα. Από την Σάμο έφυγε, το 530 π.Χ. ταξίδευσε σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο όπου και μυήθηκε στην Αίγυπτο στα μυστήρια της Ίσιδος. Μυήθηκε ακόμη στα μυστήρια της Ελευσίνας, της Χαλδαίας, Βαβυλωνίας της Αδωνίδος και ταξίδευσε στην Ινδία και μαθήτευσε με Βραχμάνους ιερείς. «Μυήθηκε εκεί στα τελετουργικά, των βραχμάνων στους ναούς-σπηλιές της Ελόρα και της Ελεφάντα υπόγειες σπηλιές, οι οποίες επικοινωνούσαν με ένα δίκτυο καναλιών με τον κρυμμένο κόσμο των μυστηριακών σχολών που έφθαναν μέχρι το Θιβέτ. Του δόθηκε τότε ένα νέο όνομα από τους βραχμάνες ιερείς και ήταν ο πρώτος μη-βραχμάνος στην παγκόσμια ιστορία ο οποίος έγινε δεκτός στα εσωτερικά μυστήρια της Ινδίας. Ονομάστηκε «Γιουβαντσάρκα» ή «Γιουναντσάρυα» δηλαδή ο Ίωνας Δάσκαλος. Λέγεται επίσης πως όταν ίδρυσε τη σχολή του στον Κρότωνα της Ιταλίας αρκετοί Ινδοί ήρθαν να μελετήσουν μαζί του…», («Mystic View», τεύχος 14, Οκτώβριος 2000). Ο Πυθαγόρας είχε συναντηθεί με τον ιερέα Άβαρη, έναν σοφό, αθάνατο κάτοικο της Υπερβορείας: «Ο Άβαρης είχε έλθει στην Ελλάδα για να επισκεφθεί το μεγάλο μαθηματικό Πυθαγόρα και του είχε φέρει ένα «παιχνίδι» σαν δώρο…». («Ναυτική τεχνολογία στην αρχαία Ελλάδα», Χ. Λάζος. Εκδ. «Αίολος»). Ο Άβαρης αναγνώρισε την θεική καταγωγή του Πυθαγόρα, αφού πρώτα ο Σάμιος δάσκαλος του έδειξε το δεξί «χρυσό μηρό» του. Ο Άβαρης μάλιστα του έκανε ένα δώρο: το «Μαγικό βέλος», με το οποίο ο ιερέας πετούσε στον αέρα, που πιθανότατα επρόκειτο για κάποια ιπτάμενη συσκευή! Ο Ιάμβλιχος αναφέρει κάποια πληροφορίας (Πυθαγορικός Βίος 91-93, 147, 215-217), μας λέει ότι ο Πυθαγόρας υπήρξε μαθητής του Άβαρη, ενώ στον «Κατάλογο», (Πυθαγορικός Βίος 267), ονομάζει ένας υπερβόρειο με το όνομα Άβαρης που ήταν μεταξύ των μαθητών του Πυθαγόρα. Εξάλλου ο Σουίδας στο λήμμα Άβαρης, μας πληροφορεί ότι ο Άβαρης ήταν 40 περίπου χρόνια μεγαλύτερος από τον Πυθαγόρα. Όπως και να έχει, το βέβαιο είναι πως διατηρούσαν φιλικές σχέσεις.
Στον Κρότωνα της κάτω Ιταλίας ο Πυθαγόρας, δημιούργησε σχολή από γυναίκες και άνδρες και τους δίδασκε θαυμαστά πράγματα, αυτό όμως ενόχλησε, όπως και οι ιδέες του, το ιερατείο και την πολιτική εξουσία. Γύρω στο 450 π.Χ. οι εχθροί κατάφεραν να τον διώξουν αφού έκαψαν και γκρέμισαν τις εγκαταστάσεις της σχολής που είχε ιδρύσει. Όσοι δεν δολοφονήθηκαν έφυγαν μαζί τους και ο Πυθαγόρας πηγαίνοντας στο Μετάποντιο. Ο Πυθαγόρας όπως λέγεται έζησε μαζί με τους μαθητές του πολλά χρόνια, περίπου εκατό, αλλά στο τέλος εξαφανίσθηκε χωρίς να βρεθεί κάποιο ίχνος του, αφήνοντας βάσιμες υπόνοιες ότι κατάφερε να αποκτήσει την σωματική αθανασία. Πράγμα που οι σύγχρονοί του αλλά και οι μεταγενέστεροι του, ούτε το διαψεύδουν αλλά ούτε και το επιβεβαιώνουν. Αν μάλιστα συνδυάσουμε την εξαφάνιση του, με το δώρο του Άβαρη τότε είναι εύκολο να υποθέσουμε τον τρόπο της διαφυγής του και ίσως της μελλοντικής του διαμονής.

Η αναπνοή της αθανασίας

"Ασκηθειτε ,αναμιχθειτε με τους συνηθισμενους ανθρωπους και ολοκληρωστε τη φωτιση σας.Οταν ειναι καιρος για το στρογγυλο ,να ειστε στρογγυλοι.Οταν ειναι καιρος για το τετραγωνο ,να ειστε τετραγωνοι.Καθως εμφανιζεστε και εξαφανιζεστε,τη μια πηγαινοντας αντιθετα και την αλλη συμβαδιζοντας,κανενας δε θα μπορει να σας βυθομετρησει,επειδη οι ανθρωποι θα ειναι ανικανοι να καταλαβουν τι κανετε"

Ο Μικρός και Μεγάλος Ουράνιος Κύκλος (η αναπνοή της αθανασίας)

Η αναπνοή της αθανασίας είναι μια ταοιστική αναπνευστική τεχνική που συνδιάζει την εστιασμένη αναπνοή, τον οραματισμό και την ανακύκλωση του εισπνεόμενου αέρα στο εσωτερικό του σώματος μας, στο ενεργειακο μας σώμα και στους επτά κύριους αδένες ή κέντρα δύναμης του ανθρώπινου σώματος.

Ονομάζεται και Μικρός Ουράνιος Κύκλος, αφού είναι η προτελευταία άσκηση πριν την Απόλυτη Ένωση και την κατάκτηση της αθανασίας. Το αμέσως επόμενο στάδιο είναι η αναπνοή της αθανασίας που ονομάζεται ο Μεγάλος Ουράνιος Κύκλος όπου η κοσμική ενέργεια κυκλοφορεί πέρα απο τους αδένες και στους μεσημβρινούς του σώματός μας, του κορμού, των χεριών και των ποδιών.

Όταν καταφέρουμε να εναρμονίσουμε την ενέργεια και αυτή ανεμπόδιστα περάσει μέσα απο όλα τα κέντρα και τα κανάλια του σώματος μας, τα κύτταρα μας θα έχουν μ ε τ ο υ σ ι ω θ ε ί αλχημικά και θα μπορούν να ζήσουν χωρίς να έχουν την ανάγκη του οξυγόνου.

Απο αυτό το σημείο και έπειτα οι νόμοι και τα φαινόμενα του χώρου και του χρόνου δεν μπορούν να μας επηρεάσουν και κατακτούμε το επίπεδο της σωματικής και νοητικής αθανασίας.

Υ.Γ. Επειδή η τεχνική αυτή απαιτεί υψηλό επίπεδο ενέργειας και τέλεια υγεία απο τον ασκούμενο και μπορεί υπο κάποιες περιπτώσεις να είναι επικίνδυνη δεν μπορώ να την παρουσιάσω.

Οι σχολές της αθανασίας

Πριν την έλευση του δωδεκάθεου την εποχή που οι άνθρωποι «…εζούσανε καθώς θεοί…» όπως γράφει και ο Ησίοδος, υπήρχαν σχολές όπως και ναοί που λειτουργούσαν σαν πανεπιστήμια και σχολές αθανασίας που παρείχαν τις γνώσεις και την σωματική αθανασία σε όσους από τους ανθρώπους την επιθυμούσαν.
Αλλά όπως φαίνεται και μετά την επιβολή των ολύμπιων, οι σχολές αυτές λειτουργούσαν ακόμη συγκεκαλυμμένα και μετά την επιβολή και κυριαρχία του δωδεκάθεου. Η λειτουργία των ναών των κέντρων που παρείχαν γνώσεις, υγεία, μακροζωία και αθανασία γινόταν κάτω από δύσκολες συνθήκες από τον φόβο του ιερατείου που επιτηρούσαν την τάξη και το νόμο που είχαν επιβάλει οι ολύμπιοι στους ανθρώπους.. Στον ελλαδικό χώρο έχουμε τον Λαβύρινθο στην Μινωική Κρήτη, ένα τεράστιο εργαστήριο όπου επιστήμονες της τότε εποχής πειραματίζονταν όπως στα σημερινά σύγχρονα ερευνητικά κέντρα. Στην Σκύρο τον βασιλιά Λυκομήδη με τις πενήντα ιέρειες «κόρες» του, δηλαδή ιέρειες της αθανασίας. Εκεί έστειλε η Θέτιδα τον γιο της, τον αθάνατο Αχιλλέα. Αλλά και ο Θησέας αφού πήγε στον Λαβύρινθο της Κρήτης, κατάληξε στη Σκύρο για να μυηθεί στα της αθανασίας από τον Λυκομήδη. Πιθανόν, αφού κατάφερε να γίνει αθάνατος, διέδωσε ότι σκοτώθηκε και έτσι με τον τρόπο αυτό κανείς πλέον δεν τον αναζήτησε. Στην Σπάρτη Υπήρχε ο ναός της Αφροδίτης- Αμβολογήρας (αυτή που αναβάλει το γήρας). Εκεί έχουμε μια αρκετή μεγάλη σειρά αθανάτων, που έχουν μάλιστα μια στενή οικογενειακή σχέση. Είναι ο Τυντάρεω, βασιλιάς της Σπάρτης, τα παιδιά του Κάστορας και Πολυδεύκης (οι Διόσκουροι), η κόρη του Ελένη και ο γαμπρός του Μενέλαος. Στην Κόρινθο υπήρχε ναός της Ήρας που η Μήδεια προσέφερε απλόχερα την αθανασία, σε όσους την επιζητούσαν όσο καιρό έμεινε εκεί. Στο Πήλιο υπήρχε ένα σπήλαιο που ο αθάνατος κένταυρος Χείρωνας πιθανότατα δίδασκε την αθανασία από τους ναούς και τις σχολές αυτές πέρασαν πολλοί που θεωρούνται ότι έχουν κερδίσει την αθανασία.

Σίσυφος ο αρνητής του θανάτου

Γιος του Αιόλου και της Εναρέτης. Γνωστός για την πονηριά του και την εξυπνάδα του, σύζυγος της Μερόπης και πατέρας του Γλαύκου, ιδρυτής της Κορίνθου και του κάστρου στον Ακροκόρινθο. Όταν ο Δίας άρπαξε την Αίγινα ο πατέρας της Ασωπός ένας ποτάμιος θεός έψαχνε παντού και όταν έφτασε στον Ακροκόρινθο στο κάστρο του Σίσυφου αυτός ήξερε τα καθέκαστα δεν είπε όμως τίποτα μέχρις όπου ο θεός των ποταμών διέταξε να ξεπηδήσει για χάρη του μια πηγή πάνω στον απόκρημνο βράχο. Γι΄ αυτήν την αμοιβή αποκάλυψε ο Σίσυφος τον απαγωγέα και για την πράξη του αυτή πήρε την οργή των θεών πάνω του, ο δε Δίας έστειλε τον θάνατο ενάντια του. Ο Σίσυφος κατόρθωσε να ξεγελάσει και να δέσει γερά τον θάνατο. Κανένας δεν πέθαινε από εκείνη την ημέρα στην γη ούτε άνθρωποι ούτε ζώα, ώσπου ο Άρης ελευθέρωσε τον θάνατο και παρέδωσε σ΄ αυτόν το Σίσυφο που «Ζήτησε πριν κατέβει στον κάτω κόσμο μια τελευταία χάρη και πέτυχε:να μιλήσει για άλλη μία φορά με τη σύζυγό του τη βασίλισσα Μερόπη. Την έπεισε κρυφά να μη προσφέρει πια καμιά θυσία στο κυρίαρχο ζευγάρι του βασιλείου των νεκρών. Εκείνοι στον κόσμο θα απορούσαν όταν για πολύ καιρό δε θα δέχονταν καμιά σπονδή από πάνω….κατόρθωσε τότε να ξεγελάσει με πονηρά λόγια (Απολλόδ.2,7,4) την Περσεφόνη να τον ελευθερώσει ώστε πάλι να ρέουν άφθονα τα δώρα της θυσίας—η σάρκα και το αίμα των σφαγίων. Έτσι ο Σίσυφος αποχαιρέτησε το σπίτι του Άδη και τον Ζαγρέα το γιο του χθονίου Διός και της Περσεφόνης κι όλα τα μυστικά του κάτω κόσμου….», («Η μυθολογία των Ελλήνων» Κ. Κερένυι). Εδώ βλέπουμε τον Σίσυφο, ένα λαμπρό παράδειγμα ανθρώπου που με την εξυπνάδα του κέρδισε την αθανασία του και προφανώς ακολουθώντας κάποιες αρχαίες μυήσεις και τελετές κατόρθωσε και έγινε αθάνατος. Το ιερατείο των ολύμπιων θεοτήτων – όπως και πολλούς άλλους – τον τιμώρησε για αυτή του την πράξη – την κατάκτηση της αθανασίας – «γραπτώς» να ανεβάζει μια μεγάλη πέτρα στην κορυφή ενός λόφου στον Άδη και μόλις φτάνει στην κορυφή του να ξανακυλάει κάτω, μια αιώνια τιμωρία για την ανυπακοή του να πεθάνει και να ακολουθήσει την κοινή μοίρα των ανθρώπων.
Μια «κατασκευασμένη» τιμωρία από την μεριά του ιερατείου για να συνετίσει και να φοβίσει όλους όσους είχαν κατά νου να τον ακολουθήσουν στις τεχνικές του που νίκησαν τον θάνατο.

Το κλείδωμα της γλώσσας και το Νέκταρ

Γυρίζουμε τη γλώσσα μας προς τα πίσω και βρίσκουμε με την άκρη της το σημείο που ο ουρανίσκος μας, θα έχει μια αίσθηση γαργαλήματος. Σιγά-σιγά το στόμα μας θα γεμίσει σάλιο, ενεργοποιημένο σάλιο βγάζουμε την γλώσσα από την θέση που την έχουμε και με την άκρη της, κάνουμε ένα γρήγορο μασάζ κυκλικά στο στόμα μας και αυτό θα προκαλέσει πρόσθετη ροή σάλιου. όταν μαζευτεί αρκετό το καταπίνουμε σε τρεις δόσεις και με αυτόν τον τρόπο έχουμε τα εξής οφέλη από αυτή την διαδικασία:
•Η κατάποση του σάλιου κάνει τον οργανισμό μας αλκαλούχο, με συνέπεια να έχει μια ευεργετική επίδραση στο ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού μας.
•Υγραίνει και καθαρίζει τον αέρα που αναπνέουμε.
•Μας ξεκουράζει και μας απαλλάσσει από τις ασθένειες και τα γηρατειά, παρατείνοντας μας τη ζωή.

Αμβροσία και νέκταρ

«Σύμφωνα με τον Όμηρο, η αμβροσία αποτελούσε την τροφή των θεών και είχε ως βάση το μέλι. Καθώς είχε μαγικές ιδιότητες καθιστούσε τους θεούς άτρωτους και εξασφάλιζε στους θνητούς που είχαν εισέλθει στην τάξη των ηρώων την αιώνια νεότητα, την απόλυτη ευτυχία και την αθανασία. Οι θεοί επίσης έπιναν το νέκταρ, ένα γλυκό ποτό που φτιαχνόταν από διάφορα φυτά με απόσταξη», («Το λεξικό της Ελληνικής και της Ρωμαϊκής μυθολογίας», Joel Schmidt, εκδ. «Σαββάλας»).Το νέκταρ και η αμβροσία ήταν οι τροφές που συντηρούσαν την αθανασία των θεών. Ίσως να ήταν τροφές υψηλής περιεκτικότητας σε ουσίες που θα ήταν ικανές να συντηρούν τα αθάνατα κύτταρα των σωμάτων τους, στο μέγιστο βαθμό λειτουργικότητας, δίνοντάς τους παντοτινή νεότητα, την παντοτινή υγεία και φυσικά την σωματική αθανασία. «Το ποτό νέκταρ ως τροφή πρωτοεμφανίστηκε κατά την γέννηση του Δία, μαζί με την αμβροσία. Και το πρώτο φαγητό των θεών ήταν πάντα το νέκταρ και η αμβροσία, όπως αναφέρει και ο Πίνδαρος (P 9.63)… Στους Ομηρικούς Ύμνους, Εις Απόλλωνα (124), αναφέρεται ότι το νέκταρ, όπως και η αμβροσία, είναι το πρώτο φαγητό των θεών, όπως το γάλα της μητέρας για τους θνητούς… Ο Όμηρος αναφέρει ότι το νέκταρ έχει ερυθρό (κόκκινο) χρώμα και είναι όμοιο με το χρώμα του (κόκκινου) κρασιού (Ιλιάδα Τα 38)… Οι θεές αλείφοντο με νέκταρ για να γίνουν πιο ερωτικές … Και ως θεαί αι περίβλεπτοι έστησαν γυμνά, νέκταρι λειβόμεναι… Σε απόσπασμα του Ερμίπου (Fragmentum 82.10) αναφέρεται ότι γινόταν και ανάμιξη της αμβροσίας με το νέκταρ…» (Νέκταρ, το κοσμικό πυρ, Γ. Ζώρζος. Εκ. Ιδεοθέατρον).

H Ελληνική Παράδοση (σύμφωνα με τον Πίνδαρο), μας μεταφέρει οτι ο Τάνταλος ήταν αυτός που έκλεψε νέκταρ και την αμβροσία απο τους "θεούς" και την πρόσφερε στους θνητούς καλεσμένους τους.

Οι Πέντε Θιβετανικές Τελετουργίες

Οι Πέντε Θιβετανικές Τελετουργίες (ασκήσεις), είναι ένα δυναμικό, πρόγραμμα (καθημερινών), ασκήσεων που συμβάλει στην γενική και ολόσωμη ενδυνάμωση, αυξάνοντας στο μέγιστο την ζωτικότητα, φυσική ευλυγισία και δύναμη, καθώς και τη νοητική οξύτητα. Οι πέντε Θιβετανικές Τελετουργίες (ασκήσεις), γνωστές και έως «οι πέντε τελετές της ανανέωσης»- έφθασαν στη Δύση στις αρχές του εικοστού αιώνα από ένα αξιωματικού του Βρετανικού στρατού, που τις διδάχθηκε για χρόνια σε ένα μοναστήρι θιβετανών λάμα στα Ιμαλάια. Τις Πέντε Θιβετανικές Τελετουργίες μπορούμε να τις κάνουμε 1-2 φορές την μέρα αρχίζοντας σταδιακά και καταλήγοντας στις 21 φορές την κάθε άσκηση. Τις ασκήσεις αυτές που τις θεωρώ απαραίτητες και ζωτικής σημασίας για την διατήρηση της νεότητας, την αντιστροφή των γηρατειών, την υγεία μπορούμε να τις βρούμε σε κάποιες εκδόσεις βιβλίων και να τις εφαρμόσουμε.

Οι τρεις τύποι αθανάτων

Ο Ταοισμός κατατάσει τους νικητές του θανάτου σε τρεις κατηγορίες ή τύπους αθανασίας και αυτό πιθανόν από τα κριτήρια και τον τρόπο που θα έχουν κατακτήσει την μορφή της συγκεκριμένης αθανασίας.
Αθάνατος Ένα ή ο αόρατος αθάνατος.
Αυτός ο τύπος του αθάνατου, δεν είναι σπάνιος και έχουμε μέσα από κείμενα και Τον πρώτο τύπο αθανάτου μπορούμε να τον διακρίνουμε από τον τρόπο του υποτιθέμενου «θανάτου» του, δεν αφήνει πίσω του το σώμα του και φυσικά εξαφανίζεται! Κάποιες φορές, πιθανόν για λόγους ενθύμησης, αφήνει πίσω του λίγα μαλλιά ή νύχια και φυσικά τα ρούχα που φορούσε. Πιθανόν αυτός ο τύπος αθανάτου χρησιμοποιεί κάποια τεχνική που μας είναι άγνωστη και κάνει τα κύτταρα του διάφανα, μεταβάλει τις δονήσεις του σώματός του, σε υψηλές οκτάβες και έτσι διαφεύγει της κοινής όρασης των ανθρώπων. «Ορισμένοι είναι αλήθεια ότι φεύγουν πιο διακριτικά: φαίνονται να πεθαίνουν σαν απλοί θνητοί, αλλά ο θάνατος τους δεν είναι παρά μόνο επιφανειακός, γιατί αν ανοίξουμε το φέρετρο μετά από ένα διάστημα θα διαπιστώσουμε ότι το σώμα τους έχει εξαφανιστεί κι έχει αντικατασταθεί από το ραβδί, το σπαθί ή τα σανδάλια αυτού που πέθανε…», («Ο Λάο-Τσε και ο Ταοϊσμός», Μαξ Κάλτενμαρκ. Εκδ. «Πύρινος Κόσμος»). Οι Ταοιστές ονομάζουν αυτούς τους αθάνατους Σιχ Σιέχ Χ΄σιέν.
Αθάνατος Δύο η ο επίγειος αθάνατος.
διηγήσεις, πολλές τέτοιες περιπτώσεις. Δείχνει να προτιμά να παραμείνει επάνω στη γη και να συναναστρέφεται με τους ανθρώπους, φυσικά κανένας θνητός δεν θα γνωρίζει ότι είναι αθάνατος, εκτός και αν ο ίδιος το κάνει γνωστό. Συνήθως απομονώνεται -από τους θνητούς ανθρώπους- και αποσύρεται σε κάποιο βουνό η ερημητήριο και συναναστρέφεται με άλλους αθάνατους. Πληροφορίες από μυημένους σε φιλοσοφικές σχολές λένε, πως υπάρχουν επάνω στη γη, επτά κολέγια ίσου βαθμού, ανάμεσά τους είναι οι «Μύστες των Ιμαλαΐων», το «Ύπατο συμβούλιο των Ροδόσταυρων» κ.α. Οι σχολές αυτές έχουν στις τάξεις τους, αθάνατους μύστες που όμως μας γίνεται γνωστό, ζουν από την εποχή της ίδρυσης των αντίστοιχων φιλοσοφικών σχολών τους! «Σύμφωνα με τις συνθήκες που τόσο διαφέρουν μεταξύ της ζωής της Δύσεως και της ζωής της Ανατολής, τα μέλη αυτής της οργανώσεως είναι συνεχώς ενσαρκωμένα, πέντε απ΄ αυτά ζουν από κοινού ενώ επτά άλλα είναι διασκορπισμένα σε ολόκληρο τον κόσμο και ζουν σαν απλοί αστοί…», («Ιστορία των Ροδόσταυρων», Fr Wittemans, εκδ. «Υδροχοϊκή εποχή»). Ο Ταοϊσμός ονομάζει αυτούς τους αθάνατους Τι-Χ΄σιέν.
Αθάνατος Τρία ή ο αναστημένος αθάνατος.
Ο τρίτος τύπος αθανάτων είναι αυτός που μετά τον υποτιθέμενο θάνατό του ανασταίνεται και συνήθως ακολουθεί η ανάληψή του στον «ουρανό», δηλ. στην χώρα των αθανάτων. Αυτό το γεγονός μπορεί και να συμβεί χωρίς να μεσολαβήσει ο «θάνατός» του. Ο Έλληνας φιλόσοφος Εμπεδοκλής, φαίνεται πως είναι μια από τις πολλές περιπτώσεις που θα μπορούσα να αναφέρω. Το μέγιστο αυτό κατόρθωμα συνήθως συνέβαινε μπροστά στα μάτια εκατοντάδων ανθρώπων, που πιστοποιούσαν το θαυμαστό γεγονός. «Το ν΄ ανέβεις στον ουρανό μέρα μεσημέρι», αυτή είναι πια η καθιερωμένη φόρμουλα που δηλώνει την τελική αποθέωση του Ταοϊστή, ο οποίος πέτυχε τη μετουσίωση της προσωπικότητάς του…», («Ο Λάο-Τσε και ο Ταοϊσμός», Μαξ Καλτενμαρκ, εκδ. «Πύρινος Κόσμος»). Με αυτό το «σώμα της δόξας» ή «αδαμάντινο σώμα», ο αθάνατος Τρία, μπορεί να ζει για ολόκληρες χιλιετίες και αν το θελήσει για πάντα, έχοντας μεταξύ άλλων την δυνατότητα να εμφανίζεται ή να εξαφανίζεται με το σώμα του, οπουδήποτε μέσα στο Σύμπαν. ΟΙ Ταοιστές ονομάζουν αυτούς τους αθάνατους Τιέν-Χ’σιέν

Οι αναζητητές της αθανασίας στην Ασία

«Στην Άπω-Ανατολή κυκλοφορεί η βεβαιότητα μεταξύ κυρίως των ταοϊστών, αλλά και αρκετών βραχμανιστών και βουδιστών ότι υπάρχουν διάφοροι που ζούνε ή έζησαν χιλιάδες χρόνια. Για μερικούς υπάρχουν ενδείξεις. Στην Κίνα υποστηρίζουν, υπάρχουν μυστικά τάγματα αθανάτων…»,αναφέρει στο βιβλίο του «Ο δρόμος προς την Αειζωία» ο Αργ. Δημ. Τσακαλίας.
Στην Ασία όπως φαίνεται στην απέραντη αυτή ήπειρο υπήρχαν –αλλά και συνεχίζουν να υπάρχουν – πολλοί που αναζήτησαν και κατάφεραν να κατακτήσουν την σωματική αθανασία. Φιλοσοφικά ρεύματα π.χ. όπως ο Ταοϊσμός βλέποντας την μεταφυσική ψευτιά των οργανωμένων θρησκειών που επικρατούσαν ευνοούσαν την αναζήτηση της σωματικής αθανασίας. Κόντρα σε αυτά τα θρησκευτικά ψεύδη πολλοί Ταοιστές κατάφεραν να κερδίσουν την αθανασία, και οι απλοί άνθρωποι τους ονόμαζαν «Τσιάν» (άγιοι άνθρωποι ή αθάνατοι). Ο Κο Χονγκ, κινέζος συγγραφέας και αλχημιστής κάνει λόγο για ορισμένους ταοιστές-ερημίτες που γνωρίζουν το μυστικό της σωματικής αθανασίας και ζούσαν απομονωμένοι σε ερημιές και βουνά αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο αλλά κυρίως από τον χρόνο, με συνέπεια να ζουν χιλιάδες χρόνια και είναι πολύ πιθανόν, ορισμένοι απ΄ αυτούς να ζουν έως τα σημερινά χρόνια. Ο ίδιος ο Βούδας μάλιστα έχει ισχυριστεί ότι υπάρχουν αθάνατοι γιατί: «σε μια απόκρυφη ομιλία του, που έχει καταγραφεί και φέρει τον τίτλο Σουρανγκάμα Σούτρα, μιλάει για κάποιους Άρχατ, που ζουν στα βουνά Κουν Λουν και στα Ιμαλάια διατηρώντας το φυσικό τους σώμα για αναρίθμητα χρόνια…», («Η μυστική τέχνη της αθανασίας, της μακροβιότητας και της πνευματικής μεταμόρφωσης», Λιού Ι Μίνγκ-Λυ Γιέν, εκδ. «Κέδρος»). Για το πώς θα τα καταφέρει κάποιος να κερδίσει τη σωματική αθανασία έχουν γραφτεί πολλά βιβλία από Ινδούς και κυρίως από Κινέζους συγγραφείς-αλχημιστές όπως το «Βιβλίο του Ελιξιρίου» με συγγραφέα τον Γουέι Μπο Γιανγκ, και γράφτηκε τον 2ο μ.Χ. αιώνα, είναι το κυριότερο όλων των Ταοϊστικών κειμένων που πραγματεύεται την αθανασία. Το «Ζσου Μίγκ Φάνγκ» (Μέθοδοι για την παράταση της Ζωής), «Τα Μυστικά της Καλλιέργειας της Αληθινής Φύσης και της Αιώνιας Ζωής» του Κινέζου Δάσκαλου Τσάο Πι Τσεν (γεν. 1860), «Εσωτερική Πραγματεία του Μπάο Που Τσε», ένα αρχαίο Ταοϊστικό βιβλίο με συγγραφέα τον Γκο Χονγκ, «Πολύτιμες Συλλογές του Ουράνιου Ανακτόρου του Μεγάλου Σανγκ» που είναι μια συλλογή 4.500 τόμων με Ταοϊστικά κείμενα γραμμένα πριν από το 1012 π.Χ., «Ταοϊστικές συλλογές» με 5.485 τόμους που η δυναστεία των Μινγκ είχε συγκεντρώσει και άλλα πολλά. Ο Ταοϊσμός παρ΄ όλες της διαφορετικές σχολές που αναπτύχθηκαν είχε ένα μοναδικό και πρωταρχικό σκοπό: την σωματική αθανασία. Στην Ινδία όπως γράφει ο Ινδός Σουάμι Βιβεκανάντα, στο βιβλίο του «Γιόγκα», υπάρχει μια σχολή αθανάτων που λέγεται Ρασάγιανα. Αυτοί πιστεύουν ότι μπορούμε να κάνουμε με τη χρήση του νου μας, με ασκήσεις αλλά και με άλλα μέσα, το σώμα μας αθάνατο διατηρώντας το επ΄ άπειρο. Δυνατότητα που βεβαιώνει και ο ίδιος ο Πατάντζαλι, (περίπου 300 π.Χ.), ο θεμελιωτής του συστήματος της Γιόγκα, και συγγραφέας των «Γιόγκα-Σούτρα». Ο ίδιος μάλιστα μέσα από τα γραπτά του μας διαβεβαιώνει, ότι πολλοί δάσκαλοι διαφόρων γιογκικών ομάδων ζουν ακόμα με τα αρχικά σώματά τους, οι Ινδοί αυτοί γιόγκις, ονομάζονται Νάθα-Σίνττα. Μάλιστα, όπως διαβάζουμε στο βιβλίο, «Αλχημεία», εκδ. «Ανιχνευτές», «Στην Ινδία υπάρχει μια ανεξάντλητη λογοτεχνία, στα σανσκριτικά αλλά και στη σύγχρονη γλώσσα, που αναφέρεται σε μερικούς Siddhis, κάποιους γιόγκι-αλχημιστές, που ζουν αιώνια αλλά πολύ σπάνια αποκαλύπτουν την ιδιότητα και την ταυτότητά τους…». Στο Θιβέτ η παράδοση αναφέρει τα ονόματα του Γκάραμπ Ντόρζε, της Γιέπε Τσόγκυαλ, και του Βιμαλαμίτρα που κατάφεραν να γίνουν αθάνατοι. «Αλλά επειδή η παράδοση αυτή είναι ζώσα και συνεχής αναφέρονται και τα ονόματα σύγχρονων ασκητών που ολοκλήρωσαν αυτήν την επίτευξη, όπως της Αγι Κάντρα (1835-1953), 118 χρονών και του Τσαν Τσουμ Ντόρτζιε (1825-1978), 152 χρονών!», («Τρίτο μάτι», άρθρο του Ε. Λιακόπουλου, «Το σώμα του ουράνιου τόξου», τεύχ. 24, Απρίλιος 1993). Μία ακόμη σύγχρονη περίπτωση αντιστροφής των γηρατειών περιγράφεται στο βιβλίο της Σ. Μαυρομμάτη, «Αιώνια Νεότητα» αναφέρει για ένα μοναστήρι που ανήκει σε μια ομάδα Lamas του Θιβέτ στους πρόποδες των Ιμαλαΐων. Σε αυτό το μοναστήρι που σημειωτέον υπήρχαν και γυναίκες, μετά από περιπετειώδη αναζήτηση, ένας ηλικιωμένος Αμερικάνός ονόματι Bradford. και έμεινε εκεί περίπου τέσσερα χρόνια. Μέσω κάποιας σειράς ασκήσεων που οι Lamas του δίδαξαν, ξανάνιωσε, όταν γύρισε στην πατρίδα του, κανείς δεν τον αναγνώρισε, είχε κυριολεκτικά γυρίσει το βιολογικό του ρολόι πίσω και στόχευε πλέον σε ψηλότερα σκαλοπάτια που πιθανόν να τον οδήγησαν στην σωματική αθανασία