Οι αναζητητές της αθανασίας στην Ασία

«Στην Άπω-Ανατολή κυκλοφορεί η βεβαιότητα μεταξύ κυρίως των ταοϊστών, αλλά και αρκετών βραχμανιστών και βουδιστών ότι υπάρχουν διάφοροι που ζούνε ή έζησαν χιλιάδες χρόνια. Για μερικούς υπάρχουν ενδείξεις. Στην Κίνα υποστηρίζουν, υπάρχουν μυστικά τάγματα αθανάτων…»,αναφέρει στο βιβλίο του «Ο δρόμος προς την Αειζωία» ο Αργ. Δημ. Τσακαλίας.
Στην Ασία όπως φαίνεται στην απέραντη αυτή ήπειρο υπήρχαν –αλλά και συνεχίζουν να υπάρχουν – πολλοί που αναζήτησαν και κατάφεραν να κατακτήσουν την σωματική αθανασία. Φιλοσοφικά ρεύματα π.χ. όπως ο Ταοϊσμός βλέποντας την μεταφυσική ψευτιά των οργανωμένων θρησκειών που επικρατούσαν ευνοούσαν την αναζήτηση της σωματικής αθανασίας. Κόντρα σε αυτά τα θρησκευτικά ψεύδη πολλοί Ταοιστές κατάφεραν να κερδίσουν την αθανασία, και οι απλοί άνθρωποι τους ονόμαζαν «Τσιάν» (άγιοι άνθρωποι ή αθάνατοι). Ο Κο Χονγκ, κινέζος συγγραφέας και αλχημιστής κάνει λόγο για ορισμένους ταοιστές-ερημίτες που γνωρίζουν το μυστικό της σωματικής αθανασίας και ζούσαν απομονωμένοι σε ερημιές και βουνά αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο αλλά κυρίως από τον χρόνο, με συνέπεια να ζουν χιλιάδες χρόνια και είναι πολύ πιθανόν, ορισμένοι απ΄ αυτούς να ζουν έως τα σημερινά χρόνια. Ο ίδιος ο Βούδας μάλιστα έχει ισχυριστεί ότι υπάρχουν αθάνατοι γιατί: «σε μια απόκρυφη ομιλία του, που έχει καταγραφεί και φέρει τον τίτλο Σουρανγκάμα Σούτρα, μιλάει για κάποιους Άρχατ, που ζουν στα βουνά Κουν Λουν και στα Ιμαλάια διατηρώντας το φυσικό τους σώμα για αναρίθμητα χρόνια…», («Η μυστική τέχνη της αθανασίας, της μακροβιότητας και της πνευματικής μεταμόρφωσης», Λιού Ι Μίνγκ-Λυ Γιέν, εκδ. «Κέδρος»). Για το πώς θα τα καταφέρει κάποιος να κερδίσει τη σωματική αθανασία έχουν γραφτεί πολλά βιβλία από Ινδούς και κυρίως από Κινέζους συγγραφείς-αλχημιστές όπως το «Βιβλίο του Ελιξιρίου» με συγγραφέα τον Γουέι Μπο Γιανγκ, και γράφτηκε τον 2ο μ.Χ. αιώνα, είναι το κυριότερο όλων των Ταοϊστικών κειμένων που πραγματεύεται την αθανασία. Το «Ζσου Μίγκ Φάνγκ» (Μέθοδοι για την παράταση της Ζωής), «Τα Μυστικά της Καλλιέργειας της Αληθινής Φύσης και της Αιώνιας Ζωής» του Κινέζου Δάσκαλου Τσάο Πι Τσεν (γεν. 1860), «Εσωτερική Πραγματεία του Μπάο Που Τσε», ένα αρχαίο Ταοϊστικό βιβλίο με συγγραφέα τον Γκο Χονγκ, «Πολύτιμες Συλλογές του Ουράνιου Ανακτόρου του Μεγάλου Σανγκ» που είναι μια συλλογή 4.500 τόμων με Ταοϊστικά κείμενα γραμμένα πριν από το 1012 π.Χ., «Ταοϊστικές συλλογές» με 5.485 τόμους που η δυναστεία των Μινγκ είχε συγκεντρώσει και άλλα πολλά. Ο Ταοϊσμός παρ΄ όλες της διαφορετικές σχολές που αναπτύχθηκαν είχε ένα μοναδικό και πρωταρχικό σκοπό: την σωματική αθανασία. Στην Ινδία όπως γράφει ο Ινδός Σουάμι Βιβεκανάντα, στο βιβλίο του «Γιόγκα», υπάρχει μια σχολή αθανάτων που λέγεται Ρασάγιανα. Αυτοί πιστεύουν ότι μπορούμε να κάνουμε με τη χρήση του νου μας, με ασκήσεις αλλά και με άλλα μέσα, το σώμα μας αθάνατο διατηρώντας το επ΄ άπειρο. Δυνατότητα που βεβαιώνει και ο ίδιος ο Πατάντζαλι, (περίπου 300 π.Χ.), ο θεμελιωτής του συστήματος της Γιόγκα, και συγγραφέας των «Γιόγκα-Σούτρα». Ο ίδιος μάλιστα μέσα από τα γραπτά του μας διαβεβαιώνει, ότι πολλοί δάσκαλοι διαφόρων γιογκικών ομάδων ζουν ακόμα με τα αρχικά σώματά τους, οι Ινδοί αυτοί γιόγκις, ονομάζονται Νάθα-Σίνττα. Μάλιστα, όπως διαβάζουμε στο βιβλίο, «Αλχημεία», εκδ. «Ανιχνευτές», «Στην Ινδία υπάρχει μια ανεξάντλητη λογοτεχνία, στα σανσκριτικά αλλά και στη σύγχρονη γλώσσα, που αναφέρεται σε μερικούς Siddhis, κάποιους γιόγκι-αλχημιστές, που ζουν αιώνια αλλά πολύ σπάνια αποκαλύπτουν την ιδιότητα και την ταυτότητά τους…». Στο Θιβέτ η παράδοση αναφέρει τα ονόματα του Γκάραμπ Ντόρζε, της Γιέπε Τσόγκυαλ, και του Βιμαλαμίτρα που κατάφεραν να γίνουν αθάνατοι. «Αλλά επειδή η παράδοση αυτή είναι ζώσα και συνεχής αναφέρονται και τα ονόματα σύγχρονων ασκητών που ολοκλήρωσαν αυτήν την επίτευξη, όπως της Αγι Κάντρα (1835-1953), 118 χρονών και του Τσαν Τσουμ Ντόρτζιε (1825-1978), 152 χρονών!», («Τρίτο μάτι», άρθρο του Ε. Λιακόπουλου, «Το σώμα του ουράνιου τόξου», τεύχ. 24, Απρίλιος 1993). Μία ακόμη σύγχρονη περίπτωση αντιστροφής των γηρατειών περιγράφεται στο βιβλίο της Σ. Μαυρομμάτη, «Αιώνια Νεότητα» αναφέρει για ένα μοναστήρι που ανήκει σε μια ομάδα Lamas του Θιβέτ στους πρόποδες των Ιμαλαΐων. Σε αυτό το μοναστήρι που σημειωτέον υπήρχαν και γυναίκες, μετά από περιπετειώδη αναζήτηση, ένας ηλικιωμένος Αμερικάνός ονόματι Bradford. και έμεινε εκεί περίπου τέσσερα χρόνια. Μέσω κάποιας σειράς ασκήσεων που οι Lamas του δίδαξαν, ξανάνιωσε, όταν γύρισε στην πατρίδα του, κανείς δεν τον αναγνώρισε, είχε κυριολεκτικά γυρίσει το βιολογικό του ρολόι πίσω και στόχευε πλέον σε ψηλότερα σκαλοπάτια που πιθανόν να τον οδήγησαν στην σωματική αθανασία