Η Νύμφη Ψηλάκανθα

Σύμφωνα με τους αρχαίους συγγραφείς η καταγωγή της Ψηλάκανθας ήταν απο την Ικαρία και ζει μέσα στα αιωνόβια δάση του νησιου καλά κρυμένη απο τους θνητούς. Στην εποχή των αρχαίων "θεών" ήταν ερωτευμένη με τον Διόνυσο. Όταν ο Διόνυσος θέλησε να αρπάξει από τον Θησέα την Αριάδνη, που την μετέφερε στην Αθήνα, ζήτησε να τον βοηθήσει η Νύμφη Ψηλάκανθα, αυτή δεν του αρνήθηκε την βοήθειά της, με τον όρο να κάνουν έρωτα όταν του πάει την Αριάνδη. Ο Διόνυσος δέχθηκε αυτόν τον όρο που του έθεσε η Νύμφη.
Μετέφερε με πλοίο, την Ψηλάκανθα στην Νάξο όπου είχε αράξει το πλοίο του Θησέα με την Αριάνδη και τους συντρόφους του και με τις ισχυρές μαγικές δυνάμεις που κατείχε, κατάφερε να κοιμίσει τον Θησέα και ο Διόνυσος να αρπάξει την Αριάδνη. Μετά από αυτό ο «θεός» αθέτησε την υπόσχεση που είχε δώσει στη Ψηλάκανθα. Αυτό την έκανε να στεναχωρηθεί πολύ και επέστρεψε άπραγη στην Ικαρία. Είναι η μόνη Νύμφη που έχω πληροφορίες, ότι ως τα σημερινά χρόνια ακούγεται από τους κατοίκους του νησιού τα βράδια το όμορφο αλλά συνάμα λυπητερο τραγούδι της στα δάση και τα βουνά της Ικαρίας.

Νικολά Φλαμέλ ο αθάνατος αλχημιστής

Αλχημιστής του 14ου αιώνα, που είχε γεννηθεί περίπου το 1330. Ισχυριζόταν ότι είχε καταφέρει να μεταστοιχειώσει μέταλλα «κατά το απόγευμα» της 17ης Ιανουαρίου, το 1382, μετά από πολλά χρόνια που είχε ξοδέψει να μελετά ένα αρχαίο εγχειρίδιο. Παρ΄ όλο που ποτέ δεν ισχυρίστηκε επίσημα στα γραπτά του ότι είχε βρει το Ελιξίριο της Ζωής, σύντομα άρχισε να κυκλοφορεί η φήμη ότι είχε καταφέρει να κατασκευάζει χρυσό και ότι μαζί με τη γυναίκα Περνέλ, του είχαν γίνει αθάνατοι. Μετά από μια σκηνοθετημένη κηδεία, ο «θάνατος» του καταγράφηκε το 1418. Αλλά οι ψίθυροι για την αθανασία του Φλαμέλ σύντομα μετατράπηκαν σε αναφορές για συναντήσεις και θεάσεις του μετά τον «θάνατό» του. Τα χρόνια πέρασαν και έχουμε μια αναφορά για τον μυστηριώδη αλχημιστή και το τι συνέβει: «Ένας ταξιδιώτης του 17ου αιώνα, ο Πώλ Λούκας, έφερε μια είδηση από τη Μικρά Ασία: «Στο Μπουρνού-Μπασί συζήτησα με ένα δερβίση των Ουζμπέκων για την ερμητική φιλοσοφία. Αυτός ο Ανατολίτης μου είπε πως οι πραγματικοί φιλόσοφοι κατείχαν το μυστικό της μακροζωίας. Μπορούσαν, λέει, να παρατείνουν τη ζωή τους μέχρι χίλια χρόνια, προφυλάγοντας τον εαυτό από κάθε αρρώστια. Του μίλησα κι εγώ για τον Φλαμέλ. Παρ΄ ότι βρήκε, είπα, τη Φιλοσοφική Λίθο, πέθανε σαν κοινός θνητός. Μόλις άκουσε το όνομα του γάλλου φιλόσοφου ο Ανατολίτης, άρχισε να γελάει για την αγαθοσύνη μου. Η απορία μου ήταν τόσο έκδηλη, που με ρώτησε αν πραγματικά πίστευα στο θάνατο του Φλαμέλ. Όχι, όχι είπε, γελιέστε, ο Φλαμέλ ζει. Ούτε αυτός ούτε η γυναίκα του ξέρουν ακόμα τι είναι ο θάνατος. Δεν πάνε τρία χρόνια που τους συνάντησα στις Ινδίες. Είναι ένας από τους καλύτερους φίλους μου». Αργότερα ο δερβίσης έδωσε κι άλλες αποδεικτικές πληροφορίες στον Πωλ Λούκας: «Η φήμη πολλές φορές είναι ενοχλητική. Αλλά ένας σοφός ξέρει πώς να βγαίνει από τους μπελάδες. Ο Φλαμέλ κατάλαβε πως τελικά θα τον συνελάμβαναν μόλις υποψιάζονταν πως είχε βρει την Φιλοσοφική Λίθο. Τα΄ αμύθητα πλούτη, δεν μπορούσαν να τον καλύψουν. Σίγουρα θα του απέδιδαν τη γνώση της ερμητικής τέχνης. Βρήκε λοιπόν τον τρόπο ν΄ αποφύγει τη δίωξη, δηλώνοντας τον θάνατο της γυναίκας του και τον δικό του. Ακούγοντας τις εντολές του συζύγου της η Περενέλ καμώθηκε την άρρωστη και ύστερα από ένα διάστημα τη θεωρούσαν νεκρή, ενώ αυτή ταξίδευε για την Ελβετία, όπου είχε εντολή να περιμένει τον άνδρα της. Έθαψαν ένα κομμάτι ξύλο με τα ρούχα της, και για να γίνει πιο πιστευτός ο θάνατός της ο Φλαμέλ την έθαψε σε μια από τις εκκλησίες που η ίδια είχε χτίσει. Ύστερα από λίγα χρόνια ο Μύστης ακολούθησε την ίδια οδό. Δεν δυσκολεύτηκε διόλου να εξαγοράσει τους γιατρούς και τους παπάδες. Άφησε μια διαθήκη στην οποία όριζε πως ήθελε να τον θάψουν δίπλα στη γυναίκα του και να ανυψώσουν μια πυραμίδα στον τάφο τους. κι ενώ ο σοφός μας βρισκόταν στο δρόμο για να συναντήσει τη γυναίκα του, στο Παρίσι έθαβαν ένα κομμάτι ξύλο. Από τότε το ζευγάρι Φλαμέλ ζει μια φιλοσοφική ζωή, πότε δω και πότε εκεί. Αυτή είναι η αληθινή ιστορία του Νικόλαου Φλαμέλ, κι όχι αυτή που πιστεύετε. Αυτά που σκέφτονται στο Παρίσι είναι βλακείες, γιατί πολύ λίγοι στον τόπο σας γνωρίζουν την πραγματική σοφία…Υπάρχουν πολλά περιστατικά και μαρτυρίες που αποδεικνύουν την επιβίωση του Φλαμέλ. Εκείνο που είναι περίεργο, είναι πως όλοι συμφωνούν σ΄ ένα σημείο. Ο φιλόσοφος κι η γυναίκα του κατέφυγαν στις Ινδίες, αφού πρώτα συνάντησε τη γυναίκα του στην Ελβετία, όπου είχε πάει η τελευταία με το «θάνατό» της, για να προετοιμάσει το έδαφος για το μεγάλο ταξίδι…». («Ο θησαυρός των αλχημιστών». J. Sadoul. Εκδ. «Νέος σταθμός»).
Όπως γράφει και το περιοδικό «MYSTIC VIEW», (Οκτώβριος 2000), η πιο πρόσφατη τεκμηριωμένη εμφάνισή του ήταν στο Παρίσι τον 19ο αιώνα. Αν αυτό αληθεύει πρέπει να ήταν κάπου 500 χρονών!

Κυνηγοί της αθανασίας στην χώρα του Νείλου

Μακρόζωους βρίσκουμε και στην Αίγυπτο που υπήρξαν μάλιστα Φαραώ, όπως ο Ραμψίνιτος που ήταν γιος του Πρωτέα (κατά τον Ηρόδοτο και τον Διόδωρο) και πρόγονος του Χέοπα λέγεται ότι κατέβηκε ζωντανός στον Άδη και ξαναγύρισε νικητής στη γη, κερδίζοντας έτσι τη σωματική αθανασία. Φαίνεται πως ο Ραμψίνιτος ήταν ένας κυνηγός της σωματικής αθανασίας, από τα προϊστορικά χρόνια, στη χώρα της Αιγύπτου. Στην Αίγυπτο «βρίσκουμε», τον Θωθ ή Ερμή τον τρισμέγιστο που ήταν πιθανότατα Ατλάντιος βασιλιάς-ιερέας, που κατέφυγε στη Αίγυπτο λίγο πριν την καταστροφή της Ατλαντίδος. Όπως μας μεταφέρει η παράδοση έζησε 16000 χρόνια! Από το βιβλίο: «Μανέθωνος Αιγυπτιακά». (εκδ. Γεωργιάδης. Αθήνα 1996), πληροφορούμαστε ότι ο Ήφαιστος (πολύ πιθανόν να συσχετίζεται με τον «θεό» του Ολύμπου), ήταν βασιλιάς στην Αίγυπτο για 727 χρόνια! Ο γιος του Ήλιος, βασίλευσε μάλιστα επί 30000 χρόνια! Ο Φίων (2420-2240 π.Χ.), ανέβηκε στο θρόνο έξι χρονών και βασίλευσε εκατό χρόνια. Ο Απάππους βασίλευσε στη Θήβα της Αιγύπτου εκατό χρόνια (Απεπ. 22, Σύγκελλος, σελ. 195). Η Μυστική Παράδοση αναφέρει ότι Αιγύπτιοι μυημένοι που πιθανότατα είχαν μυηθεί από διασωθέντες Άτλαντες, μέσω κάποιων τεχνικών μουμιοποίησης έχουν καταφέρει να διατηρήσουν στη ζωή ανθρώπινα σώματα για χιλιάδες χρόνια! Συγκεκριμένα φημολογείται πως μέσα σε κρύπτες σε κάποιες πυραμίδες και σε άλλες μυστικές τοποθεσίες υπάρχουν μουμιοποιημένα, ζωντανά σώματα μυστών που έχουν ηλικία από 2000 έως 100000 χρόνια! Οι ίδια πηγή, μας λέει, ότι τα σώματα αυτά των Δασκάλων θα επανέλθουν στη ζωή σε κάποια μελλοντική εποχή από ανθρώπους που θα ξέρουν τις τεχνικές απομουμιοποίησης.

O Επιμενίδης

Καταγόταν από τη Φαιστό της Κρήτης, η μητέρα του ήταν η Ν ύ μ φ η Βλάστα. Ο Διογένης ο Λαέρτιος έχει γράψει για τη ζωή και τη δράση του, Ο σοφός, ποιητής και μάντης Επιμενίδης έζησε στα τέλη του 7ου αιώνα και θεωρείται σαν ένας από ιδρυτές της θρησκείας των Ορφικών του αποδίδεται ακόμα η καθιέρωση των τελετών στα Ελευσίνια Μυστήρια και τα Μυστήρια της Σαμοθράκης. Η παράδοση μας αναφέρει ότι πολλά υπερφυσικά και θαυμαστά περιστατικά από τη ζωή του. Ο Πλάτωνας μας δίνει την πληροφορία, ότι επισκέφθηκε την Αθήνα γύρω στα 500 π .Χ. Οι κάτοικοι της Κρήτης μάλιστα τον θεωρούσαν «ως έναν απ’ τους παλιούς Κουρήτες και Κορύβαντες…», (Γ. Σιέττου, «Μάντεις, Πυθίες και Σίβυλλες στην αρχαία Ελλάδα». Εκδ. «Κυβέλη»). Για αυτόν αναφέρεται το θαυμαστό γεγονός ότι αποκοιμήθηκε σε μια σπηλιά για 57 χρόνια και επανήλθε στη ζωή μετά απο αυτόν τον μακρόχρονο ύπνο, ακόμη λέγεται ότι έζησε 300 χρόνια και μετά εξαφανίσθηκε. Ο συγγραφέας Γ. Κ. Λευκοφρύδης στο βιβλίο του «Κοσμοσκάφος Στα-γύρο Έψιλον. Το Όργανων Όργανο του Αριστοτέλη» (σελ. 202) γράφει για τον Επιμενίδη: «Μετά τον θάνατό του το ¨σώμα¨ του το φύλαξαν οι Λακεδαιμόνιοι – ΔΕΝ ξέρουμε – που κι αν έλυωσε…».

'Αβαρις ο Υπερβόρειος

Αναφέρεται σαν γιος του Σεύθη, ιερέα του Απόλλωνα και αν ή καταγωγή του ήταν από τη γη ήταν μάλλον σκυθικής καταγωγής έγινε γνωστός τον 7ο – 6ο αιώνα π.Χ. κατά την διάρκεια της τρίτης Ολυμπιάδας, «Ο μύστης του Υπερβορείου Απόλλωνος, Αβαρις (ή Αβαδης), γιος του Σεύθου (Ηρόδοτος Δ, 36) παρουσιάζεται στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της Τρίτης Ολυμπιάδας ( 768-765 π.α.χ.χ.). Ο Θεός της θεραπευτικής και μαντικής, του ΄δωσε το χάρισμα να κάνει θαύματα, να μαντεύει, να θεραπεύει, να εξαγνίζει και να κατανικάει την πείνα μη χρειαζούμενος τροφή (!). στη διάρκεια μεγάλου λοιμού, περιόδευσε την Ελλάδα πετώντας με το Ιερό ΄Χρυσό Βέλος΄ του Απόλλωνος(΄…τον οίστρο περιέφερε…΄) και θεράπευσε ασθενείς, εξάγνισε πόλεις, δίδαξε τελετουργικά…». («Υπέρ της των Ελλήνων νόσου», Β. Γ. Ρασσιά, Τόμος πρώτος).
Ήταν ιερέας του Απόλλωνα, μάγος, ιατρός, θεουργός και άνθρωπος με υπερφυσικές δυνάμεις, διδάχτηκε – όπως μας μεταφέρει η παράδοση - την μαντική τέχνη από τον Απόλλωνα. Από αυτόν πήρε ένα «μαγικό βέλος» με το οποίο διέσχιζε τον ουρανό, μάλιστα ο Ηρόδοτος διηγείται ότι με αυτό έκανε τον γύρο του κόσμου. Ήταν δηλαδή ένα σύγχρονο για την εποχή του, αεροσκάφος! Ο ίδιος συγγραφέας μας λέει ότι ο Άβαρις δεν έτρωγε την τροφή των γήινων ανθρώπων. Τα ταξίδια του Άβαρι αναφέρονται από τον Απολλώνιο, τον Πίνδαρο και τον Ηρόδοτο. Κατά τη διάρκεια μεγάλου λοιμού: «Ο Απόλλωνας επισήμανε στους Έλληνες και στους βαρβάρους που ζητούσαν τη βοήθειά του την ανάγκη της κάθαρσης… Οι Υπερβόρειοι έστειλαν τον Άβαρι, ο οποίος έφτασε πάνω στο ιπτάμενο βέλος του θεού…», («Ανεξήγητο Plus», τεύχος 56, Δεκέμβριος 1989). Ο ρήτορας Λυκούργος βεβαιώνει ότι επισκέφθηκε την Αθήνα και την καθάρισε από λοιμό. Ο Πίνδαρος μάλιστα τον θεωρεί σύγχρονο του Κροίσου. Έργα του είναι: «Απόλλωνος άφιξις εις Υπερβορείους», «Γάμος του Έβρου ποταμού», «Σκυθικοί χρησμοί». Έζησε σε διάφορες εποχές και αυτό μας οδηγεί στο ότι πιθανόν ήταν ένας από τους αρχαίους αρνητές του θανάτου και κατείχε τα μυστικά της αειζωίας. Όταν έφυγε για τελευταία φορά(;), από την Ελλάδα η πορεία του ήταν προς τα δυτικά και φυσικά από τότε εξαφανίσθηκε.

Ο Πυθαγόρας

Έλληνας φιλόσοφος, γεννήθηκε στη Σάμο τον 6ο αιώνα π.Χ. ασχολήθηκε με την αστρονομία την μουσική και την γεωμετρία, τις απόκρυφες επιστήμες, από ένα θρύλο λέγετε ότι ήταν γιος του θεού Απόλλωνα. Από την Σάμο έφυγε, το 530 π.Χ. ταξίδευσε σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο όπου και μυήθηκε στην Αίγυπτο στα μυστήρια της Ίσιδος. Μυήθηκε ακόμη στα μυστήρια της Ελευσίνας, της Χαλδαίας, Βαβυλωνίας της Αδωνίδος και ταξίδευσε στην Ινδία και μαθήτευσε με Βραχμάνους ιερείς. «Μυήθηκε εκεί στα τελετουργικά, των βραχμάνων στους ναούς-σπηλιές της Ελόρα και της Ελεφάντα υπόγειες σπηλιές, οι οποίες επικοινωνούσαν με ένα δίκτυο καναλιών με τον κρυμμένο κόσμο των μυστηριακών σχολών που έφθαναν μέχρι το Θιβέτ. Του δόθηκε τότε ένα νέο όνομα από τους βραχμάνες ιερείς και ήταν ο πρώτος μη-βραχμάνος στην παγκόσμια ιστορία ο οποίος έγινε δεκτός στα εσωτερικά μυστήρια της Ινδίας. Ονομάστηκε «Γιουβαντσάρκα» ή «Γιουναντσάρυα» δηλαδή ο Ίωνας Δάσκαλος. Λέγεται επίσης πως όταν ίδρυσε τη σχολή του στον Κρότωνα της Ιταλίας αρκετοί Ινδοί ήρθαν να μελετήσουν μαζί του…», («Mystic View», τεύχος 14, Οκτώβριος 2000). Ο Πυθαγόρας είχε συναντηθεί με τον ιερέα Άβαρη, έναν σοφό, αθάνατο κάτοικο της Υπερβορείας: «Ο Άβαρης είχε έλθει στην Ελλάδα για να επισκεφθεί το μεγάλο μαθηματικό Πυθαγόρα και του είχε φέρει ένα «παιχνίδι» σαν δώρο…». («Ναυτική τεχνολογία στην αρχαία Ελλάδα», Χ. Λάζος. Εκδ. «Αίολος»). Ο Άβαρης αναγνώρισε την θεική καταγωγή του Πυθαγόρα, αφού πρώτα ο Σάμιος δάσκαλος του έδειξε το δεξί «χρυσό μηρό» του. Ο Άβαρης μάλιστα του έκανε ένα δώρο: το «Μαγικό βέλος», με το οποίο ο ιερέας πετούσε στον αέρα, που πιθανότατα επρόκειτο για κάποια ιπτάμενη συσκευή! Ο Ιάμβλιχος αναφέρει κάποια πληροφορίας (Πυθαγορικός Βίος 91-93, 147, 215-217), μας λέει ότι ο Πυθαγόρας υπήρξε μαθητής του Άβαρη, ενώ στον «Κατάλογο», (Πυθαγορικός Βίος 267), ονομάζει ένας υπερβόρειο με το όνομα Άβαρης που ήταν μεταξύ των μαθητών του Πυθαγόρα. Εξάλλου ο Σουίδας στο λήμμα Άβαρης, μας πληροφορεί ότι ο Άβαρης ήταν 40 περίπου χρόνια μεγαλύτερος από τον Πυθαγόρα. Όπως και να έχει, το βέβαιο είναι πως διατηρούσαν φιλικές σχέσεις.
Στον Κρότωνα της κάτω Ιταλίας ο Πυθαγόρας, δημιούργησε σχολή από γυναίκες και άνδρες και τους δίδασκε θαυμαστά πράγματα, αυτό όμως ενόχλησε, όπως και οι ιδέες του, το ιερατείο και την πολιτική εξουσία. Γύρω στο 450 π.Χ. οι εχθροί κατάφεραν να τον διώξουν αφού έκαψαν και γκρέμισαν τις εγκαταστάσεις της σχολής που είχε ιδρύσει. Όσοι δεν δολοφονήθηκαν έφυγαν μαζί τους και ο Πυθαγόρας πηγαίνοντας στο Μετάποντιο. Ο Πυθαγόρας όπως λέγεται έζησε μαζί με τους μαθητές του πολλά χρόνια, περίπου εκατό, αλλά στο τέλος εξαφανίσθηκε χωρίς να βρεθεί κάποιο ίχνος του, αφήνοντας βάσιμες υπόνοιες ότι κατάφερε να αποκτήσει την σωματική αθανασία. Πράγμα που οι σύγχρονοί του αλλά και οι μεταγενέστεροι του, ούτε το διαψεύδουν αλλά ούτε και το επιβεβαιώνουν. Αν μάλιστα συνδυάσουμε την εξαφάνιση του, με το δώρο του Άβαρη τότε είναι εύκολο να υποθέσουμε τον τρόπο της διαφυγής του και ίσως της μελλοντικής του διαμονής.

Η αναπνοή της αθανασίας

"Ασκηθειτε ,αναμιχθειτε με τους συνηθισμενους ανθρωπους και ολοκληρωστε τη φωτιση σας.Οταν ειναι καιρος για το στρογγυλο ,να ειστε στρογγυλοι.Οταν ειναι καιρος για το τετραγωνο ,να ειστε τετραγωνοι.Καθως εμφανιζεστε και εξαφανιζεστε,τη μια πηγαινοντας αντιθετα και την αλλη συμβαδιζοντας,κανενας δε θα μπορει να σας βυθομετρησει,επειδη οι ανθρωποι θα ειναι ανικανοι να καταλαβουν τι κανετε"

Ο Μικρός και Μεγάλος Ουράνιος Κύκλος (η αναπνοή της αθανασίας)

Η αναπνοή της αθανασίας είναι μια ταοιστική αναπνευστική τεχνική που συνδιάζει την εστιασμένη αναπνοή, τον οραματισμό και την ανακύκλωση του εισπνεόμενου αέρα στο εσωτερικό του σώματος μας, στο ενεργειακο μας σώμα και στους επτά κύριους αδένες ή κέντρα δύναμης του ανθρώπινου σώματος.

Ονομάζεται και Μικρός Ουράνιος Κύκλος, αφού είναι η προτελευταία άσκηση πριν την Απόλυτη Ένωση και την κατάκτηση της αθανασίας. Το αμέσως επόμενο στάδιο είναι η αναπνοή της αθανασίας που ονομάζεται ο Μεγάλος Ουράνιος Κύκλος όπου η κοσμική ενέργεια κυκλοφορεί πέρα απο τους αδένες και στους μεσημβρινούς του σώματός μας, του κορμού, των χεριών και των ποδιών.

Όταν καταφέρουμε να εναρμονίσουμε την ενέργεια και αυτή ανεμπόδιστα περάσει μέσα απο όλα τα κέντρα και τα κανάλια του σώματος μας, τα κύτταρα μας θα έχουν μ ε τ ο υ σ ι ω θ ε ί αλχημικά και θα μπορούν να ζήσουν χωρίς να έχουν την ανάγκη του οξυγόνου.

Απο αυτό το σημείο και έπειτα οι νόμοι και τα φαινόμενα του χώρου και του χρόνου δεν μπορούν να μας επηρεάσουν και κατακτούμε το επίπεδο της σωματικής και νοητικής αθανασίας.

Υ.Γ. Επειδή η τεχνική αυτή απαιτεί υψηλό επίπεδο ενέργειας και τέλεια υγεία απο τον ασκούμενο και μπορεί υπο κάποιες περιπτώσεις να είναι επικίνδυνη δεν μπορώ να την παρουσιάσω.

Οι σχολές της αθανασίας

Πριν την έλευση του δωδεκάθεου την εποχή που οι άνθρωποι «…εζούσανε καθώς θεοί…» όπως γράφει και ο Ησίοδος, υπήρχαν σχολές όπως και ναοί που λειτουργούσαν σαν πανεπιστήμια και σχολές αθανασίας που παρείχαν τις γνώσεις και την σωματική αθανασία σε όσους από τους ανθρώπους την επιθυμούσαν.
Αλλά όπως φαίνεται και μετά την επιβολή των ολύμπιων, οι σχολές αυτές λειτουργούσαν ακόμη συγκεκαλυμμένα και μετά την επιβολή και κυριαρχία του δωδεκάθεου. Η λειτουργία των ναών των κέντρων που παρείχαν γνώσεις, υγεία, μακροζωία και αθανασία γινόταν κάτω από δύσκολες συνθήκες από τον φόβο του ιερατείου που επιτηρούσαν την τάξη και το νόμο που είχαν επιβάλει οι ολύμπιοι στους ανθρώπους.. Στον ελλαδικό χώρο έχουμε τον Λαβύρινθο στην Μινωική Κρήτη, ένα τεράστιο εργαστήριο όπου επιστήμονες της τότε εποχής πειραματίζονταν όπως στα σημερινά σύγχρονα ερευνητικά κέντρα. Στην Σκύρο τον βασιλιά Λυκομήδη με τις πενήντα ιέρειες «κόρες» του, δηλαδή ιέρειες της αθανασίας. Εκεί έστειλε η Θέτιδα τον γιο της, τον αθάνατο Αχιλλέα. Αλλά και ο Θησέας αφού πήγε στον Λαβύρινθο της Κρήτης, κατάληξε στη Σκύρο για να μυηθεί στα της αθανασίας από τον Λυκομήδη. Πιθανόν, αφού κατάφερε να γίνει αθάνατος, διέδωσε ότι σκοτώθηκε και έτσι με τον τρόπο αυτό κανείς πλέον δεν τον αναζήτησε. Στην Σπάρτη Υπήρχε ο ναός της Αφροδίτης- Αμβολογήρας (αυτή που αναβάλει το γήρας). Εκεί έχουμε μια αρκετή μεγάλη σειρά αθανάτων, που έχουν μάλιστα μια στενή οικογενειακή σχέση. Είναι ο Τυντάρεω, βασιλιάς της Σπάρτης, τα παιδιά του Κάστορας και Πολυδεύκης (οι Διόσκουροι), η κόρη του Ελένη και ο γαμπρός του Μενέλαος. Στην Κόρινθο υπήρχε ναός της Ήρας που η Μήδεια προσέφερε απλόχερα την αθανασία, σε όσους την επιζητούσαν όσο καιρό έμεινε εκεί. Στο Πήλιο υπήρχε ένα σπήλαιο που ο αθάνατος κένταυρος Χείρωνας πιθανότατα δίδασκε την αθανασία από τους ναούς και τις σχολές αυτές πέρασαν πολλοί που θεωρούνται ότι έχουν κερδίσει την αθανασία.

Σίσυφος ο αρνητής του θανάτου

Γιος του Αιόλου και της Εναρέτης. Γνωστός για την πονηριά του και την εξυπνάδα του, σύζυγος της Μερόπης και πατέρας του Γλαύκου, ιδρυτής της Κορίνθου και του κάστρου στον Ακροκόρινθο. Όταν ο Δίας άρπαξε την Αίγινα ο πατέρας της Ασωπός ένας ποτάμιος θεός έψαχνε παντού και όταν έφτασε στον Ακροκόρινθο στο κάστρο του Σίσυφου αυτός ήξερε τα καθέκαστα δεν είπε όμως τίποτα μέχρις όπου ο θεός των ποταμών διέταξε να ξεπηδήσει για χάρη του μια πηγή πάνω στον απόκρημνο βράχο. Γι΄ αυτήν την αμοιβή αποκάλυψε ο Σίσυφος τον απαγωγέα και για την πράξη του αυτή πήρε την οργή των θεών πάνω του, ο δε Δίας έστειλε τον θάνατο ενάντια του. Ο Σίσυφος κατόρθωσε να ξεγελάσει και να δέσει γερά τον θάνατο. Κανένας δεν πέθαινε από εκείνη την ημέρα στην γη ούτε άνθρωποι ούτε ζώα, ώσπου ο Άρης ελευθέρωσε τον θάνατο και παρέδωσε σ΄ αυτόν το Σίσυφο που «Ζήτησε πριν κατέβει στον κάτω κόσμο μια τελευταία χάρη και πέτυχε:να μιλήσει για άλλη μία φορά με τη σύζυγό του τη βασίλισσα Μερόπη. Την έπεισε κρυφά να μη προσφέρει πια καμιά θυσία στο κυρίαρχο ζευγάρι του βασιλείου των νεκρών. Εκείνοι στον κόσμο θα απορούσαν όταν για πολύ καιρό δε θα δέχονταν καμιά σπονδή από πάνω….κατόρθωσε τότε να ξεγελάσει με πονηρά λόγια (Απολλόδ.2,7,4) την Περσεφόνη να τον ελευθερώσει ώστε πάλι να ρέουν άφθονα τα δώρα της θυσίας—η σάρκα και το αίμα των σφαγίων. Έτσι ο Σίσυφος αποχαιρέτησε το σπίτι του Άδη και τον Ζαγρέα το γιο του χθονίου Διός και της Περσεφόνης κι όλα τα μυστικά του κάτω κόσμου….», («Η μυθολογία των Ελλήνων» Κ. Κερένυι). Εδώ βλέπουμε τον Σίσυφο, ένα λαμπρό παράδειγμα ανθρώπου που με την εξυπνάδα του κέρδισε την αθανασία του και προφανώς ακολουθώντας κάποιες αρχαίες μυήσεις και τελετές κατόρθωσε και έγινε αθάνατος. Το ιερατείο των ολύμπιων θεοτήτων – όπως και πολλούς άλλους – τον τιμώρησε για αυτή του την πράξη – την κατάκτηση της αθανασίας – «γραπτώς» να ανεβάζει μια μεγάλη πέτρα στην κορυφή ενός λόφου στον Άδη και μόλις φτάνει στην κορυφή του να ξανακυλάει κάτω, μια αιώνια τιμωρία για την ανυπακοή του να πεθάνει και να ακολουθήσει την κοινή μοίρα των ανθρώπων.
Μια «κατασκευασμένη» τιμωρία από την μεριά του ιερατείου για να συνετίσει και να φοβίσει όλους όσους είχαν κατά νου να τον ακολουθήσουν στις τεχνικές του που νίκησαν τον θάνατο.

Το κλείδωμα της γλώσσας και το Νέκταρ

Γυρίζουμε τη γλώσσα μας προς τα πίσω και βρίσκουμε με την άκρη της το σημείο που ο ουρανίσκος μας, θα έχει μια αίσθηση γαργαλήματος. Σιγά-σιγά το στόμα μας θα γεμίσει σάλιο, ενεργοποιημένο σάλιο βγάζουμε την γλώσσα από την θέση που την έχουμε και με την άκρη της, κάνουμε ένα γρήγορο μασάζ κυκλικά στο στόμα μας και αυτό θα προκαλέσει πρόσθετη ροή σάλιου. όταν μαζευτεί αρκετό το καταπίνουμε σε τρεις δόσεις και με αυτόν τον τρόπο έχουμε τα εξής οφέλη από αυτή την διαδικασία:
•Η κατάποση του σάλιου κάνει τον οργανισμό μας αλκαλούχο, με συνέπεια να έχει μια ευεργετική επίδραση στο ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού μας.
•Υγραίνει και καθαρίζει τον αέρα που αναπνέουμε.
•Μας ξεκουράζει και μας απαλλάσσει από τις ασθένειες και τα γηρατειά, παρατείνοντας μας τη ζωή.