Ο Άνθρωπος που Έζησε 256 Χρόνια!

Η ιστορία του Li-Ching-Yun είναι αν μη τι άλλο απίστευτη, και αν δεν τη διαβάζαμε στους πλέον έγγυρους New York Times, τότε μάλλον δεν θα μπαίναμε στο κόπο να ασχοληθούμε.
Ο Li-Ching-Yun λοιπόν, γεννήθηκε στην Κίνα, και όταν παράτησε το σχολείο (σχετικά νωρίς) ασχολήθηκε με το εμπόριο βοτάνων. Μέχρι τώρα όλα καλά... μόνο που αυτή του η ασχολία κράτησε 100 ολόκληρα χρόνια! Και αν σας φαίνεται σχετικά λογικό τότε πώς θα σας φαινόταν αν σας λέγαμε ότι κράτησε λιγότερο το 1/2 της συνολικής ζωής του!?!Ναι, σύμφωνα με έρευνες ο Li-Ching-Yun έζησε 256 ολόκληρα χρόνια, απέκτησε 180 παιδία, και είχε 23 γυναίκες. Συγκεκριμένα γεννήθηκε το 1677 και πέθανε το 1933, ενώ ακόμα και όταν είχε υπερβεί τα 100 χρόνια έμοιαζε σαν 40άρης και ήταν απίστευτα δυνατός για την ηλικία του.Μάλιστα μία μέρα ο επικεφαλής της αυτοκρατορίας Pei Wu-Fu ταξιδέψε μέχρι το σπιτι του Λι να τον ρωτήσει ποιο ειναι το μυστικό της μακροζωίας του και εκείνος απάντησε: «Κράτα ήρεμη την κάρδια, κάτσε σαν χελώνα, περπάτα χαρούμενος σαν περιστέρι, και κοιμήσου σαν σκύλος». Σύμφωνα με έγγραφα που έχουν βρεθεί το 1930 Wu -Chung- Chien, ο οποίος ήταν καθηγητής στο Minkuo University βρήκε κάποια ντοκουμέντα που αποδείκνυαν ότι ο Λι είχε γεννηθεί το 1677 και επίσης ότι το κινέζικο κράτος είχε ευχηθεί στον Λι χρόνια πολλά στα 150στα και 200στα γενέθλια.Το μυστικό της μακροζωίας του, αν είναι γνωστό, πιθανώς να παραμένει κρυμμένο από την κινεζική κυβέρνηση... Απίστευτο λοιπόν και όμως αληθινό, ή μάλλον κινέζικό?

Οδύσσεια, η μάταια αναζήτηση της αθανασίας

Το δεύτερο έπος του Ομήρου περιλαμβάνει την περαιτέρω αναζήτηση και τις μυήσεις του Οδυσσέα στην υπόθεση της αθανασίας. Ο Όμηρος μετέτρεψε το κυνήγι της αθανασίας ντύνοντάς το με το νόστο της Ιθάκης και την προσμονή παρ΄ όλες τις αντιξοότητες για την επιστροφή στην ιδιαίτερη πατρίδα του ήρωα. Οι δοκιμασίες του ήρωα είναι πάμπολλες, δοκιμασίες που ενέχουν το στοιχείο των τελετουργικών μιας μύησης έως ότου φτάσει μόνος στο νησί της νύμφης Καλυψούς.
Εκεί ο Οδυσσέας, παραμένει για ένα μεγάλο διάστημα, προφανώς για να εκπαιδευτεί και να τελειοποιηθεί επάνω στα θέματα της αθανασίας από την Καλυψώ. Βέβαια ο Όμηρος αναφέρει ότι ο Οδυσσέας παρέμενε στο νησί της, παρά την θέλησή του και μόνο κατόπιν παρεμβάσεως των θεών η Καλυψώ τον άφησε να κατασκευάσει σχεδία και να ταξιδεύσει πάλι με προορισμό την Ιθάκη. Αυτό σαφώς είναι διανθισμένο και δοσμένο έτσι ώστε να υμνεί τους θεούς και να ταπεινώνει τους ανθρώπους. Ο Όμηρος ζούσε σε μια εποχή όπου το ιερατείο ήταν πανίσχυρο και εξουσίαζε κοινωνίες ολόκληρες.
Είναι ενδεικτικά τα λόγια της Καλυψούς:
«Έτσι είπε (ο Ερμής), κι όλο πάγωσε της Καλυψούς το αίμα
και κράζοντάς τον του ΄λεγε με θυμωμένα λόγια
«Σκληροί θεοί, ζηλιάρηδες, πιο πάνω σεις απ΄ άλλους,
που σκάζετε με τις θεές, αν με θνητό πλαγιάσουν
κι ανίσως κάμει ομόκλινο καμιά τον ποθητό της…
Τώρα έτσι πάλε σκάσατε, θεοί μαζί μου, πόχω
άνδρα θνητό. Όμως εγώ τον έσωσα, όταν έρμος
σε μια καρίνα ερχόντανε καβάλα καθισμένος,
γιατί με κεραυνό καυτό στη μέση του πελάγου
του ΄σπασε το γοργόδρομο καράβι ο γιος του Κρόνου.
Τότε όλοι οι άλλοι διαλεχτοί συντρόφοι του χαθήκαν,
και μόνο του τον έφερε το κύμα εδώ κι ο αγέρας.
Τον φίλευα, τον έθρεφα και το ΄λεγα μονάχη
Αθάνατο κι αγέραστο γι πάντα να τον κάμω.»
(Οδύσσεια ε, μετ. Ζ. Σιδέρη, στιχ119-123,133-141).
Έτσι μίλησε η Καλυψώ και με την απειλή από μέρους των θεών για τιμωρία της άφησε τον Οδυσσέα να φύγει με σχεδία από το νησί της. Η διαδικασία της αθανασίας που είχε αρχίσει η Καλυψώ στον Οδυσσέα φαίνεται πως σταμάτησε και τον έστειλε πίσω στην Ιθάκη. Λίγο πριν φύγει από το νησί της κάθισε μαζί του για να φάνε για τελευταία φορά:
«Και η ίδια αγνάντια κάθισε στο θεϊκό Δυσσέα
κι οι παρακόρες έφεραν νεχτάρι και αμβροσία…»
(Οδύσσεια ε, μετ Ζ. Σιδέρη, στίχ.205-206).
Εδώ φαίνεται ότι ο Οδυσσέας τρέφεται σαν αθάνατος με τις τροφές των θεών: Νέκταρ και Αμβροσία. Η αθανασία όμως όπως φαίνεται δεν ήταν για αυτόν μια παγιωμένη κατάσταση και προφανώς θα έπρεπε να ακολουθήσει κάποιες τεχνικές ακόμη που φυσικά δεν το θέλησε, αφού διακατεχόταν από τον νόστο της επιστροφής του, στην Ιθάκη, η Νύμφη Καλυψώ προβλέποντας το μέλλον του είπε:
«Αν όμως όλα τα΄ ξερες, όσα πικρά φαρμάκια
θα σε ποτίσει η μοίρα σου, πριν φτάσεις στην πατρίδα,
μαζί μου θα ΄θελες σ΄ αυτό να κάθεσαι το σπίτι,
κι αθάνατο θα σ΄ έκανα, μ΄ όσον καημό κι αν έχεις…»
(Οδύσσεια ε, μετ. Ζ. Σιδέρη, στίχ. 213-216).
Ακόμη ο Οδυσσέας διδάχθηκε από την Κίρκη την τέχνη των μεταμορφώσεων, δηλαδή να αλλάζει μορφή όποτε και όταν το ήθελε και αυτό φαίνεται - παρότι ο Όμηρος το αποδίδει στην Αθηνά - από τα παρακάτω αποσπάσματα:
«Μον΄ έλα τώρα αγνώριστο στους άλλους να σε κάμω
Θα σου ζαρώσω το πετσί στο λυγερό κορμί σου
και θα χαλάσω τα σγουρά μαλλιά της κεφαλής σου
και θα σε ντύσω φτωχικά, να σε σιχαίνονται όλοι.
Τα΄ αχτινοβόλα μάτια σου που λάμπουν θα θαμπώσω,
Άσκημος έτσι να φανείς και στους μνηστήρες όλους,
στο ταίρι σου ή στο παιδί που τα΄ άφησες στο σπίτι»
( Οδύσσεια ν, μετ. Ζ. Σιδέρη, στιχ.411-417).
Και για να τον αναγνωρίσει ο γιος του Τηλέμαχος:
«Είπε και με χρυσό ραβδί τον άγγιξε η Παλλάδα.
Και πρώτα αφού με νιόπλυτη χλαμύδα και χιτώνα
τον έντυσε, του στόλισε το σώμα με τη νιότη.
Μελαχρινός πάλι έγινε, του γέμισε η θωριά του,
και μαύρισαν τα γένια του στο πρόσωπό του γύρω.»
(«Ομήρου Οδύσσεια» Μετ. Ζ. Σιδέρη Οδ. π, στιχ.175-179).
Δηλαδή κατάφερνε όποτε ήθελε να φαίνεται νέος, ώριμος ή και γέρος. Είναι μια τεχνική πολύ χρήσιμη για ένα αθάνατο γιατί με αυτόν τον τρόπο θα μπορεί να περνά απαρατήρητος από τους ανθρώπους μέσα από τα χιλιάδες χρόνια που θα ζει, χωρίς να δημιουργεί σε βάρος του κανένα δυσμενή σχολιασμό. Ο Οδυσσέας αν και του προσφέρθηκε το δώρο της σωματικής αθανασίας και της νεότητας προτίμησε να επιστρέψει στην Ιθάκη. Φυσικά έχασε την ευκαιρία να παραμείνει για πάντα επάνω στη γη με το γνωστό τέλος που είχε από το χέρι του γιου του, Τηλέγονου, που απέκτησε από την Κίρκη. Ο Τηλέγονος παντρεύτηκε την «αιώνια νέα» Πηνελόπη και ο Τηλέμαχος με την Κίρκη και όλοι μαζί έφυγαν και εγκαταστάθηκαν στην Αιαία το νησί της αθάνατης Κίρκης, «Εκεί ζήσανε σαν δύο ζευγάρια, ο Τηλέγονος με την Πηνελόπη, ο Τηλέμαχος με την Κίρκη, πάνω στην Αιαία, το νησί των θαυμάτων…», («Η μυθολογία των Ελλήνων», Κ. Κερένυτ, βιβλ. «Εστίας»).

Πηγή-έρευνα: δική μου

Υ.Γ. Το όνομα Οδυσσέας εξηγήτε ως αυτός που έχει βάσανα ή του τυχαίνουν δυσάρεστες καταστάσεις στην ζωή του.

Οι θεοί και η προσφορά της αθανασίας

Οι αρχαίοι «θεοί» είχαν καταφέρει να νικήσουν τον θάνατο έχοντας καταστήσει τα σώματά τους αθάνατα και άφθαρτα. Όπως φαίνεται παρακάτω, οι «θεοί» έδιναν την αθανασία σε εκείνους που ήθελαν ή θεωρούσαν φίλους τους, όπως στη περίπτωση του Τυδέα που η Αθηνά έφερε κάποιο σκεύασμα για να τον κάνει αθάνατο «Αυτός τραυματίζει τον Τυδέα στην κοιλιά. Κι όπως κείτονταν μισοπεθαμένος, η Αθηνά ζητά ένα φάρμακο απ΄ το Δία και το έφερε για να τον κάνει αθάνατο…» (Απολλοδώρου Βιβλιοθήκη Τόμος Β΄).
Στην περίπτωση του Κάδμου «Έτσι έγινε ο Κάδμος βασιλιάς των Ιλλυριών κι απέκτησε ένα γιο τον Ιλλυριό αλλά αργότερα μεταμορφώθηκε με την Αρμονία σε φίδι και οδηγήθηκε απ΄ το Δία στο Ηλύσιο πεδίο…», (Απολλοδώρου Βιβλιοθήκη Τόμος Β΄). Υπάρχει ακόμα και η περίπτωση του Αμφιάραου, «Ο Αμφιάραος έκοψε δρόμο και κοντά στον ποταμό Ισμηνό πριν κτυπηθεί στα νώτα απ΄ τον Περικλύμενο, ο Ζευς εξαπολύει τον κεραυνό κι έσκισε τη γη. Κι ο Αμφιάραος μαζί με το άρμα του και τον ηνίοχο Βάτωνα ή Ελάτωνα , κατ΄ άλλους έπεσε μέσα και χάθηκε. Και τον έκανε αθάνατο ο Ζευς…» (Απολλοδώρου Βιβλιοθήκη Τόμος Β΄). Στην περίπτωση του Γανυμήδη και του Τιθωνού διαβάζουμε: «…Ο αγγελιοφόρος Αργειφόντης μ΄ εντολή του Δία, ότι ήτανε αθάνατος κι αγέραστος ίσα με τους θεούς…Έτσι και η χρυσόθρονη Ηώς τον Τιθωνό τον άρπαξε απ΄ την δική σας την γενιά, με τους αθάνατους ισάξιο…» («Ομ. Ύμν. Στην Αφροδίτη». μετάφ. Δ. Παπαδίτσα- Ε. Λαδιά).
Δεν ξέρουμε τους λόγους και τις προθέσεις που οι «θεοί» έκαναν κάποιους απο τους θνητούς, αθάνατους. Μπορούμε όμως να δούμε μέσα από τα αρχαία κείμενα τους τρόπους που συνήθως μεταχειρίζονταν οι «θεοί» και πολλές φορές οι τεχνουργοί ή τελεστές της σωματικής αθανασίας να μεταμορφώσουν και να μεταλλάξουν σε αθάνατους τους θνητούς ανθρώπους :
1.Ένας τρόπος ήταν η προσφορά κάποιου σκευάσματος και αυτό ήταν η κατανάλωση εκ μέρους των θνητών –με την σύμφωνη βέβαια γνώμη - των «θεών», της τροφής τους: το νέκταρ και την αμβροσία που φαίνεται πως είχαν την ιδιότητα - αν δεν έκαναν τα κύτταρα αθάνατα - τουλάχιστον θα οδηγούσαν σε μια αφύσικη – για τους ανθρώπους - μακροβιότητα.
2.Το πέρασμα του θνητού σώματος επάνω από την φωτιά, πιθανόν εδώ παίζει ρόλο η θερμοκρασία, η κατάλληλη θερμοκρασία που αθανατοποιεί τα ανθρώπινα κύτταρα ή μπορούμε να υποθέσουμε πως υπήρχαν συσκευές που έβγαζαν φλόγες δηλαδή ακτίνες που έκαναν τα κύτταρα αθάνατα. Οι ακτινοβολήσεις αυτές, είχαν σαν στόχο τη μετάλλαξη των κυττάρων σε αθάνατα. Φυσικά αυτές τις τελειότατες μηχανές, τις χειρίζονταν ειδικευμένα σε αυτές άτομα, συνήθως «θεοί» ή Νύμφες.
3.Η αλλαγή του αίματος, που είναι μια τεχνική που συναντούμε στα αρχαία κείμενα και συνίσταται στο άδειασμα του αίματος του θνητού και εισαγωγή στο ανθρώπινο οργανισμό κάποιας ουσίας που αναπληρώνει τον μεγαλύτερο όγκο του αίματος και διαμέσου της κυκλοφορίας να προσδίδει την σωματική αθανασία και κατόπιν στη πλήρη μεταμόρφωσή σε νέο και ρωμαλέο και αθάνατο άνθρωπο. Πιθανόν έχει να κάνει με αυτό που οι αρχαίοι συγγραφείς ονόμαζαν «αίμα της γοργόνας». Η Ελληνική παράδοση μέσω των αρχαίων κειμένων μας κάνει γνωστό ότι υπήρχαν τρεις Γοργόνες, η Σθεννώ η Ευρυάλη και η Μέδουσα. Οι δύο πρώτες ήταν αθάνατες και αγέραστες ενώ η τρίτη θνητή. Στη σημερινή εποχή οι επιστήμονες μιλούν πλέον για δημιουργία τεχνητού αίματος και για θαυματουργές θεραπείες μέσω του αίματος: «Θαυματουργά» κύτταρα στο αίμα. Μια πρωτοποριακή όσο και αμφιλεγόμενη θεραπεία εφήρμοσαν οι επιστήμονες βρετανικής εταιρείας. Βασίζεται στη χρήση εμβρυϊκών κυττάρων που δημιουργούνται από το αίμα του ασθενούς… Μια μικρή εταιρεία βιοτεχνολογίας από την Αγγλία υποστηρίζει ότι σώζει ανθρώπους που βρίσκονται ένα βήμα πριν το θάνατο. Οι επιστήμονες της εταιρείας βεβαιώνουν ότι μπορούν να αναπτύσσουν προσωποποιημένες θεραπείες για κάθε ασθενή φτιάχνοντας εμβρυϊκά κύτταρα από το αίμα του…», (ΒΗΜΑSCIENCE/ ΙΑΤΡΙΚΗ του Andy Coghlan, Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2004).
4.Το κομμάτιασμα και το βράσιμο μέσα σε μια χύτρα του υποψήφιου αθάνατου! Όσο και να μας φαίνεται ανατριχιαστικό και μακάβριο ίσως να ήταν πραγματικότητα και όχι κάτι το μεταφορικό. Η μύηση της αθανασίας για έναν θνητό εκείνη την εποχή δεν είναι ένα συμβολικό κομμάτιασμα, αλλά μέχρι το τελευταίο κύτταρο άλλαζαν τόσα στα γονίδια που όλα θυμίζουν επιστημονική φανατασία… Φαίνεται εκείνη την εποχή είχαν μια άφθαστη τεχνολογία, που θα την ζήλευαν τα καλύτερα ιατρικά κέντρα της σημερινής εποχης. «Στο Πολυτεχνικό Ινστιτούτο του Μπρούκλιν, ο καθηγητής Βάις πολτοποιεί ένα φτερό κότας τέλεια, ώστε ακόμα και τα κύτταρα συντρίβονται. Τότε αυτή η μάζα εισάγεται μέσα σ΄ ένα κατάλληλο καλλιέργημα. Τα κύτταρα σχηματίζονται ξανά από μόνα τους, και δημιουργούν ένα καινούργιο φτερό κότας. Στην περίπτωση πολλών ζώων, αυτές οι διεργασίες είναι αυτόματες. Επομένως δικαιολογούμαστε όταν ονειρευόμαστε να διαλύσουμε τον άνθρωπο σε κύτταρα και να σχηματίσουμε ξανά μετά την αποκάθαρση των δηλητηρίων. Αυτό είναι η πηγή της νεότητας, τα λουτρά αίματος των μυστικών λατρειών, όπως η Μάγκνα Μάτερ (Μεγάλη Μητέρα)…», («Απίθανες πιθανότητες», Pauwels & Bergier, εκδ. Ι. Κονιδάρη-1982).
·5.Το τελετουργικό λουτρό, σε κάποιες πηγές που το νερό παρείχε όλα όσα απαιτούνται να κάνουν κάποιον άνθρωπο από θνητό, αθάνατο. Μια πηγή που αθανατοποιούσε το θνητό σώμα, ήταν η πηγή της Στυγός, σε αυτή τη πηγή η Θέτιδα βάφτισε τον Αχιλλέα για να του χαρίσει την αθανασία.

Η θυσία της Ιφιγένειας

Κόρη του Αγαμέμνονα και της Κλυταιμνήστρας. Αναφέρεται από τον Όμηρο στη Ιλιάδα, όταν μετά από τον χρησμό του μάντη Κάλχα την μετέφεραν στην Αυλίδα με σκοπό να την θυσιάσουν στην Άρτεμη, για να φυσήσουν ευνοϊκοί άνεμοι που θα έκαναν τα πλοία των Ελλήνων να αποπλεύσουν εναντίων της Τροίας. «Την άρπαξε η Άρτεμις και την όρισε ιέρεια στους Ταύρους αφήνοντας πάνω στο βωμό μια έλαφο στη θέση της. Μερικοί λένε ότι η Άρτεμις την έκανε αθάνατη…», (Ευριπίδη «Ιφιγένεια στην Αυλίδα», «Ιφιγένεια στους Ταύρους»), (Απολλοδώρου Επιτ. 3,21).

Η Αργοναυτική εκστρατεία, το «χρυσόμαλλο δέρας» και η αναζήτηση της αθανασίας

Μια ομάδα πενήντα περίπου ηρώων -μεταξύ τους περιλαμβάνονταν αρκετοί αθάνατοι, όπως ο Ηρακλής, ο Ορφέας, ο Άδμητος κλπ- αποφάσισαν μέσo της Αργοναυτικής εκστρατείας να επαναφέρουν πίσω στον τόπο καταγωγής τους τις χαμένες τεχνικές της αθανασίας. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα φέρανε από την Κολχίδα την αθάνατη ιέρεια της αθανασίας Μήδεια, που δίδαξε ξεχασμένες τεχνικές αθανασίας στους ναούς προσφέροντας την απλόχερα σε όσους την επιζητούσαν. Όσο για την εποχή που θα συνέβη αυτό το εγχείρημα ο Ερατοσθένης Έλληνας Αλεξανδρινός σοφός που υπολόγισε με εξαιρετική ακρίβεια την περιφέρεια της γης τοποθέτησε χρονολογικά την Αργοναυτική εκστρατεία στο 1225 π.Χ. Η Κολχίδα, ήταν ο προορισμός της «Αργούς» του πλοίου που μεταφέρει τους αργοναύτες με επικεφαλής τον Ιάσονα. Ο σκοπός τους είναι να μεταφέρουν το χρυσόμαλλο δέρας πίσω στην Ελλάδα και αυτό δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η μεταφορά των πρωτογενών τεχνικών αφθαρσίας και αθανασίας στην χώρα που τις γέννησε. Ο Πελίας – γιος του Ποσειδώνα και της Τυρούς δίδυμος αδελφός του Νηλέα και ομομήτριος αδελφός του Αίσονα - αφού είχε διώξει τον νόμιμο βασιλιά της Ιωλκού, Νηλέα και βασίλευε στην πόλη αυτή. Ο Ιάσονας, γιος του Αίσονα μετά την εικοσαετή μαθητεία κοντά στο αθάνατο κένταυρο Χείρωνα μαθαίνοντας διάφορες τεχνικές που πιθανόν να περιελάμβαναν και μαθήματα σωματικής αθανασίας, φτάνει στην Ιωλκό. Για την ύπαρξη ή μη της Ιωλκού παραθέτω το παρακάτω απόσπασμα από το τεύχος με αριθμό 35, της «Πατριδογνωσίας», ένθετου περιοδικού της εφημερίδας «Έθνος της Κυριακής», με ημερομηνία 13-10-2002. «Η ανακάλυψη του ανακτορικού συγκροτήματος στην Ιωλκό είναι το τελευταίο πετραδάκι στην οικοδόμηση της στέρεας άποψης ότι η ελληνική μυθολογία απηχεί γεγονότα που με τον καιρό πέρασαν στη σφαίρα του θρύλου. Με την Αργοναυτική εκστρατεία να έχει από καιρό πάψει να αποτελεί «παραμύθι» στη συνείδηση των επιστημόνων. Ήδη, από την δεκαετία του ΄70, ο καθηγητής Σπύρος Μαρινάτος πιθανολογούσε ότι είχε να κάνει με πραγματικά γεγονότα που συνέβησαν την εποχή της έκρηξης του ηφαιστείου της Σαντορίνης και με όλα εκείνα που, κατ΄ άλλους, σχετίζονται με τη μυθική Ατλαντίδα και τον καταποντισμό της. Η από την επικεφαλής της ανασκαφικής ομάδας, προϊστάμενη της ΙΓ΄ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασσικών Αρχαιοτήτων, Βασιλική Αδρύμη ταύτιση (καλοκαίρι του 2001) των ανακτόρων με τον Ιάσονα, τον Αίσονα και τον Πελία μπορεί να είναι τολμηρή, δεν παύει όμως ως θεωρία να στέκει, αφού η τοποθεσία είναι στενά δεμένη με τη δράση των συγκεκριμένων ηρώων…».
Ο Ιάσονας φτάνοντας στην Ιωλκό συναντά τον Πελία, υπέργηρο, που το μόνο που θέλει πιά είναι τα χαμένα του νιάτα. Ο Πελίας τον προτρέπει να πάει στη Κολχίδα και να φέρει το χρυσόμαλλο δέρας – δηλαδή της τεχνικές της αθανασίας και της νεότητας και σαν αντάλλαγμα θα του δώσει την θέση του στο θρόνο. Ο Ιάσονας κατασκευάζει ένα πλοίο που το ονομάζει «Αργώ» και με πλήρωμα 50 ή 60 άτομα, τους αργοναύτες ξεκινά ένα περιπετειώδες ταξίδι μαζί με τους αναζητητές της αθανασίας, από την Ελλάδα και φτάνει στην Αία της Κολχίδας, στη Μαύρη θάλασσα. Ο Ιάσονας παρουσιάστηκε μπροστά στον Αιήτη τον βασιλιά της Αίας και του ζήτησε το χρυσόμαλλο δέρας (Απολλώνιος Ρόδιος 3,245). Ο Αιήτης τον υπέβαλε σε δοκιμασίες και τις πέρασε με επιτυχία -αφού τον βοήθησε η κόρη του βασιλιά, Μήδεια που βλέποντάς τον, τον είχε ερωτευτεί. Μετά το τέλος των δοκιμασιών και των μυήσεων ο Αιήτης αθέτησε την συμφωνία να του δώσει το χρυσόμαλλο δέρας, αλλά ο Ιάσονας με την βοήθεια της Μήδειας έκλεψαν το δέρας, και το πήγαν στην «Αργώ». Από εκεί ξεκίνησαν, κυνηγημένοι από τον Αιήτη για το ταξίδι της επιστροφής. Είναι άξιο αναφοράς ότι κατά την επιστροφή –μετά από περιπέτειες – συνάντησαν τους Μακρόβιους. Ένα λαό που ζούσε αναρίθμητα χρόνια, μια κοινωνία αθανάτων και παντοτινά νέων:
«’Οταν η έκτη έφτασε αυγή που φέγγει στους ανθρώπους
στων Μακρόβιων φτάσαμε το έθνος πολυάριθμο…»
(Ορφέως. Αργοναυτικά, Ύμνοι, περί λίθων.)
Η καταδίωξη συνεχίστηκε σχεδόν ως στο νησί των Φαιάκων και απαίτησαν από τον Αλκίνοο, τον βασιλιά των Φαιάκων την παράδοση της Μήδειας (Απολλώνιος Ρόδιος, 4, 1104). Πράγμα που δεν έγινε, γιατί ο Ιάσονας και η Μήδεια παντρεύτηκαν – μια εσπευσμένη πράξη, για να μην έχει εξουσία επάνω της ο πατέρας της - και έτσι τα πλοία του Αιήτη έφυγαν πίσω άπραγα, για την Κολχίδα. Η αθάνατη Μήδεια λοιπόν ήταν αυτή που θα έφερνε τις τεχνικές της αθανασίας στην Ελλάδα και έτσι έγινε. Η Αργώ έφτασε στην Ιωλκό και επειδή ο πατέρας του Ιάσονα ήταν τόσο γέρος δεν μπόρεσε να πάει στην υποδοχή που του επιφύλαξε ο λαός της Ιωλκού. Ο Αίσονας ζήτησε από την Μήδεια να τον κάνει νέο και αυτή με πρωτόγνωρες τελετές ξανανιώματος έδειξε για πρώτη φορά την τέχνη της, κατφέρνοντας να επαναφέρει τη νεότητα στον γέροντα Αίσονα (Αριστοφάνης, Ιππής 1321). Όλοι αυτή η επιχείρηση, η Αργοναυτική εκστρατεία όπως ονομάσθηκε, για να μην αντιδράσει το ιερατείο «ντύθηκε» έξυπνα με την αναζήτηση του χρυσόμαλλου δέρατος. Έτσι κατάφερε έτσι, ο Ιάσονας να φέρει στην Ελλάδα, την ιέρεια της αθανασίας Μήδεια και να αρχίσουν κάποιοι ναοί να λειτουργούν σαν σχολές αθανασίας, λειτουργία που είχαν αρχίσει την εποχή του Κρόνου και ακόμη παλιότερα, αφού ο απώτερος σκοπός της Αργοναυτικής εκστρατείας ήταν να φέρουν στην Ελλάδα την τεχνουργό της αθανασίας Μήδεια, ώστε να διδάξει τις τεχνικές της αθανασίας σε δασκάλους και αυτοί με τη σειρά του στον ευρύτερο πλυθυσμό.
Υπάρχουν δύο ακόμη θεωρίες για το χρυσόμαλλο δέρας
· Ήταν συσκευή που παρείχε κάποια «κάψουλα» που όποιος έμπαινε μέσα της με τις κατάλληλες χρυσές στο χρώμα τους ακτίνες γίνονταν αθάνατος;
· Το «Χρυσόμαλλο Δέρας» ήταν ένα υπερ-όπλο εκείνης της εποχής;
Όσο για την ύπαρξη της «Αργούς»,, υπάρχουν πληροφορίες ότι μέχρι την εποχή που ο Ρωμαίος στρατηγός Λούκιος Μούμμιος, λεηλάτησε και κατέστρεψε την Κόρινθο, υπήρχε ακόμη και μάλιστα επιδεικνυόταν έως τότε στο ναό του Ποσειδώνα στον Ισθμό. Η «Αργώ» ήταν εκεί από τον καιρό που την αφιέρωσε ο Ιάσονας στον θεό της θάλασσας. Μετά την καταστροφή της πόλης εξαφανίστηκε. Ο Μάρκος Βαλέριος Μαρτιάλις αναφέρει σε ένα επίγραμμα του ότι ή «Αργώ» ή ότι είχε απομείνει μεταφέρθηκε στην Ρώμη σαν λάφυρο της εκστρατείας. Μια άλλη εκδοχή μας μιλά ότι πιθανόν να κομματιάστηκε από Ρωμαίους στρατιώτες.