Ο άθρωπος θα γίνει αθάνατος;

Με αφορμή το πρόσφατο άρθρο του περιοδικού Time (21/2/2011) με τίτλο “2045, The Year Man Becomes Immortal” (Έτος 2045, Τότε που ο Άνθρωπος θα γίνει Αθάνατος) δείτε το παρακάτω βίντεο (ομιλία στο TED) – επιλέξτε ελληνικούς υπότιτλου.

Το βίντεο θα το δείτε στο: ।blogspot.com/2011/02/2045-tedvideo.html">http://santosight।blogspot.com/2011/02/2045-tedvideo.html

Το παρακάτω κείμενο έχει τίτλο " Έτος 2045 τότε που ο Άνθρωπος θα γίνει Αθάνατος" (2045: The Year Man Becomes Immortal) και είναι απο την ιστοσελίδα: http://www.time.com/time/health/article/0,8599,2048138,00.html

On Feb. 15, 1965, a diffident but self-possessed high school student named Raymond Kurzweil appeared as a guest on a game show called I've Got a Secret. He was introduced by the host, Steve Allen, then he played a short musical composition on a piano. The idea was that Kurzweil was hiding an unusual fact and the panelists — they included a comedian and a former Miss America — had to guess what it was.
On the show (see the clip on YouTube), the beauty queen did a good job of grilling Kurzweil, but the comedian got the win: the music was composed by a computer. Kurzweil got $200. (See TIME's photo-essay "Cyberdyne's Real Robot.")
Kurzweil then demonstrated the computer, which he built himself — a desk-size affair with loudly clacking relays, hooked up to a typewriter. The panelists were pretty blasé about it; they were more impressed by Kurzweil's age than by anything he'd actually done. They were ready to move on to Mrs. Chester Loney of Rough and Ready, Calif., whose secret was that she'd been President Lyndon Johnson's first-grade teacher.
But Kurzweil would spend much of the rest of his career working out what his demonstration meant. Creating a work of art is one of those activities we reserve for humans and humans only. It's an act of self-expression; you're not supposed to be able to do it if you don't have a self. To see creativity, the exclusive domain of humans, usurped by a computer built by a 17-year-old is to watch a line blur that cannot be unblurred, the line between organic intelligence and artificial intelligence.
That was Kurzweil's real secret, and back in 1965 nobody guessed it. Maybe not even him, not yet. But now, 46 years later, Kurzweil believes that we're approaching a moment when computers will become intelligent, and not just intelligent but more intelligent than humans. When that happens, humanity — our bodies, our minds, our civilization — will be completely and irreversibly transformed. He believes that this moment is not only inevitable but imminent. According to his calculations, the end of human civilization as we know it is about 35 years away. (See the best inventions of 2010.)
Computers are getting faster. Everybody knows that. Also, computers are getting faster faster — that is, the rate at which they're getting faster is increasing.
True? True.
So if computers are getting so much faster, so incredibly fast, there might conceivably come a moment when they are capable of something comparable to human intelligence. Artificial intelligence. All that horsepower could be put in the service of emulating whatever it is our brains are doing when they create consciousness — not just doing arithmetic very quickly or composing piano music but also driving cars, writing books, making ethical decisions, appreciating fancy paintings, making witty observations at cocktail parties.
If you can swallow that idea, and Kurzweil and a lot of other very smart people can, then all bets are off. From that point on, there's no reason to think computers would stop getting more powerful. They would keep on developing until they were far more intelligent than we are. Their rate of development would also continue to increase, because they would take over their own development from their slower-thinking human creators. Imagine a computer scientist that was itself a super-intelligent computer. It would work incredibly quickly. It could draw on huge amounts of data effortlessly. It wouldn't even take breaks to play Farmville.
Probably. It's impossible to predict the behavior of these smarter-than-human intelligences with which (with whom?) we might one day share the planet, because if you could, you'd be as smart as they would be. But there are a lot of theories about it. Maybe we'll merge with them to become super-intelligent cyborgs, using computers to extend our intellectual abilities the same way that cars and planes extend our physical abilities. Maybe the artificial intelligences will help us treat the effects of old age and prolong our life spans indefinitely. Maybe we'll scan our consciousnesses into computers and live inside them as software, forever, virtually. Maybe the computers will turn on humanity and annihilate us. The one thing all these theories have in common is the transformation of our species into something that is no longer recognizable as such to humanity circa 2011. This transformation has a name: the Singularity. (Comment on this story.)
The difficult thing to keep sight of when you're talking about the Singularity is that even though it sounds like science fiction, it isn't, no more than a weather forecast is science fiction। It's not a fringe idea; it's a serious hypothesis about the future of life on Earth. There's an intellectual gag reflex that kicks in anytime you try to swallow an idea that involves super-intelligent immortal cyborgs, but suppress it if you can, because while the Singularity appears to be, on the face of it, preposterous, it's an idea that rewards sober, careful evaluation.
See pictures of cinema's most memorable robots.
From TIME's archives: "Can Machines Think?"
Read more: http://www.time.com/time/health/article/0,8599,2048138,00.html#ixzz1F4zncxre

Η επερχόμενη Αειζωία

ΖΩΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ, ΤΡΟΦΗ ΚΑΙ Η ΑΕΙΖΩΙΑ
ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΕΣ ΛΥΣΕΙΣ
Από τον ΑΡΓΥΡΗ ΔΜ ΤΣΑΚΑΛΙΑ
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Αυτό το μικρό άρθρο προσπαθεί να απαντήσει στο ερώτημα γιατί να πεθαίνουν οι άνθρωποι και τι θα γίνει αν πάψουν να πεθαίνουν, αν γίνουν αείζωοι;
Θα παρουσιαστεί έλλειψη χώρου και τροφής;
Επίσης ερευνά το πόσοι τρόποι ή δρόμοι υπάρχουν προς την Αειζωία.
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ
Ένα τεράστιο πρόβλημα, φαινομενικά άλυτο είναι το ότι πεθαίνουν οι ανθρωποι. Πολλές χιλάδες χρόνια οι άνθρωποι αρρωσταίνουν, γερνούν και πεθαίνουν. Αυτό είναι ένα γεγονός. Αλλά επίσης είναι αλήθεια που επιβεβαιώνεται από την ιστορία, ότι κανένας μεγάλος φιλόσοφος ή επιστήμονας δεν καταπιάστηκε με το θέμα του θανάτου, δεν προσπάθησε καν να προσεγγίσει τη λύση. Ο θάνατος κατάντησε να θεωρείται ένα συνηθισμένο φαινόμενο, κάτι σαν μια φυσική αναγκαιότητα.
Αντί να βρούνε και να προτείνουν λύσεις, λένε:
1. Πού θα χωρέσουν οι άνθρωποι όταν πάψουν να πεθαίνουν; Θα δημιουργηθεί αδιαχώρητο, άρα ο θάνατος είναι αναγκαίος για να αποφευχθεί το αδιαχώρητον.
2. Οι πεθαμένοι δεν τρώνε. Τι θα έτρωγαν τα δισεκατομμύρια και τρισεκατομμύρια αθάνατοι; Επομένως, λένε, ο θάνατος είναι οικονομία και στα τρόφιμα, άρα αναγκαίος, ωφέλιμος και απαραίτητος.
Θα ήθελα να μας εξηγήσουν οι σοφοί και επαϊοντες επιστήμονες:
- Γιατί όλοι οι άνθρωποι λυπούνται όταν πεθαίνει κάποιος συγγενής ή φίλος, αφού ο θάνατος είναι απαραίτητος και χρήσιμος;
- Γιατί όλοι οι άνθρωποι θέλουν να παρατείνουν όσο μπορούν τη ζωή τους;
- Γιατί η ιατρική επιστήμη αγωνίζεται εναντίον των ασθενειών και του θανάτου, αφού ο θάνατος είναι αναγκαίος;
- Γιατί όλοι αντιδρούν στο θάνατο και παλεύουν όσο αντέχουν, να τον αποφύγουν;
Μήπως ο θάνατος δεν είναι αναγκαίος; Μήπως επιβλήθηκε από τις θρησκείες η απαραιτητότητά του; Οι θρησκείες, δηλαδή τα ιερατεία που έχουν κολοσσιαία κέρδη από το εμπόριο του θανάτου και τη μαύρη αγορά μεταθανάτιων ελπίδων.
Λένε δεν θα υπάρχει χώρος και τρόφη, αν οι άνθρωποι πάψουν να πεθαίνουν.
Δηλαδή αν εξευρισκόταν χώρος και τροφή ο θάνατος θα ήταν άχρηστος; Άρα δεν είναι και απόλυτα αναγκαίος για την επιβίωση του είδους, δεν είναι κανόνας της φύσεως, δεν είναι φυσικό φαινόμενο ή συμπαντικός νόμος.
Τι χρειάζονται οι γιατροί, τα φάρμακα, τα νοσοκομεία, οι ιατρικές επιστήμες;;;
Και όχι μόνο οι άνθρωποι αλλά και τα φυτά και ιδιαίτερα τα ζώα αντιδρούν με όλες τους τις δυνάμεις στο θάνατο. Μα γιατί, αφού ο θάνατος ανοίγει νέους δρόμους σε νέα ζωή. Γιατί;
Μήπως θα μπορούσε να συμβαίνει και κάτι άλλο πολύ διαφορετικό; Μήπως δεν είναι ο θάνατος η υποχρεωτική διέξοδος; Μήπως υπάρχουν πύλες διαφυγής; Άγνωστες ακόμη λύσεις.
Πεθαίνουν, λένε, τα όντα για να ελευθερώσουν χώρο για τα καινούργια, τις επερχόμενες γενιές. Έτσι ο θάνατος γίνεται, όπως λένε, παράγοντας νέας ζωής. Αυτό ισχυρίζονται, είναι ένας απαράβατος κανόνας. Είναι μια νομοτέλεια, λένε.
Κι αν δεν είναι έτσι; Αν υπάρχει μια πύλη διαφυγής; Αν υπάρχει κάποιος τρόπος να βρεθεί κάπου ένας απέραντος χώρος διαβίωσης του ανθρώπου; Τότε πάλι ο θάνατος θα ήταν αναγκαίος; Όχι φυσικά.
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ξέρουν γιατί πεθαίνουν!
Δέχονται το θάνατο μοιρολατρικά, από συνήθεια, σαν να ήταν αναγκαίο κακό, επειδή το είπε ο γιατρός, ο παπάς, ο γκουρού, η κοινωνία. Δεν αμφισβητούν τίποτε. Δεν κάθονται να σκεφτούν γιατί πεθαίνουν και πώς θα μπορούσαν να σταματήσουν αυτή την ολέθρια συνήθεια. "Τί να κάνομε. Όλοι θα πεθάνομε. Είναι το γραφτό μας", μουρμουρίζουν. Η ανθρωπότητα, λένε, είναι ένα κλειστό κύκλωμα πάνω στη Γη. Ισχύει το "ο θάνατός σου η ζωή μου".
Μα αν ο θάνατος είναι αναγκαίος και ευεργετικός για τους επιζώντες, γιατί, επαναλαμβάνω, κλαίνε και οδύρονται γύρω από τα πτώματα των νεκρών; Γιατί κλαίνε απαρηγόρητα αφού ο θάνατος είναι ευεργεσία, αναγκαιότητα και ανοίγει το δρόμο στους νέους ανθρώπους; Γιατί τόσα δάκρυα και σπαραγμοί για κάτι που ομολογούν ότι είναι απαραίτητο, αναγκαίο και πολύ καλό; Γιατί;
Μήπως έχουμε καθήκον να ψάξουμε, να βρούμε τον τρόπο και τον τόπο; Μήπως μπορεί να βρεθεί αρκετός χώρος για όλους και για δισεκατομμύρια χρόνια;
Τι; Πάνω στη Γη; Ναι. Μόνο πάνω στη Γη ισχύει ο θανάσιμος κανόνας.
Κι αν φύγουμε από τη Γη; Αν ανοίξουμε τα μονοπάτια των άστρων και τις λεωφόρους των γαλαξιών που σήμερα είναι κλειστά και σφραγισμένα; Πάλι θα ισχύει η αναγκαιοτητα του θανάτου για την απελευθέρωση ζωτικού χώρου και την εξοικονόμηση τροφής για τι επερχόμενες ζωές; Όχι, φυσικά. Χίλιες φορές όχι!
Υπάρχουν δισεκατομμύρια ακατοίκητοι κόσμοι στο σύμπαν και θα μπορούσαν να δημιουργηθούν κι άλλοι, κι άλλοι.....
Αν οι άνθρωποι σταματούσαν τους πολέμους, τους ανταγωνισμούς και τις φαγωμάρες, για να συγκεντρώσουν ενέργεια, για να κινηθούν έξω από το κλειστό κύκλωμα της Γης, αν στρέφονταν προς το σύμπαν, αν αναζητούσαν το άνοιγμα αυτών των δρόμων, αν μετακόμιζαν σε άλλους ακατοίκτους κόσμους των πλησιέστερων στην αρχή και των απώτατων στο τέλος πλανητών άλλων ηλιακών συστημάτων;
Τότε;
Τότε το πρόσχημα του χώρου εξαλείφεται και γεννιέται ένα άλλο πρόβλημα. Πού να βρεθούν τόσοι πολλοί άνθρωποι για να κατοικήσουν όλους αυτούς τους καινούργιους κόσμους που είναι ατελείωτοι; Η αύξηση των γεννήσεων δεν θα επαρκούσε και θα αναφυόταν η ανάγκη επαναβίωσης δισεκατομμυρίων νεκρών! Πώς; Ας αφήσομε το πρόβλημα στους ανθρώπους που θα χρειαστούν αυτή ή κάποια άλλη λύση.
Τότε ο θάνατος θα εθεωρείτο και θα ήταν άχρηστος και επιζήμιος.
Να, λοιπόν, ένας τρόπος διαφυγής. Η μετοίκηση. Η φυγή σε άλλους ευρύχωρους κόσμους. Αυτή είναι η σίγουρη πύλη διαφυγής και κατατρόπωσης του θανάτου. Αυτός είναι ο ένας, ο πιο λογικός και με ορισμένες προϋποθέσεις, ο πιο εύκολος τρόπος και δρόμος προς την Αειζωία.
Μήπως, όμως, υπάρχουν κι άλλοι τρόποι, κι άλλοι δρόμοι; Μα φυσικά και υπάρχουν. Γιατί πεθαίνουν οι ανθρωποι; Μα για να αφήσουν ζωτικό χώρο για τους επερχόμενους νέους ανθρώπους. Γιατί γεννάνε οι άνθρωποι; Για τη διαιώνιση του είδους, θα απαντήσετε βιαστικά. Αυξάνονται για τη διαιώνιση του είδους όπως τα ζώα και τα φυτά. ΅ΑΥΞΑΝΕΣΘΕ ΚΑΙ ΠΛΗΘΥΝΕΣΘΕ΅, λένε οι βιβλικές θρησκείες.
Κι αν βρισκόταν ένας τρόπος για την απόλυτη διαιώνιση του είδους, όπως είναι η κατάργηση του θανάτου, η Αειζωία, δεν θα αχρήστευε την αναγκαιότητα του θανάτου; Μέχρις ότου η επιστήμη και η ανθρωπότητα είναι έτοιμοι για την περίφημη μετοίκηση, η αναστολή των γεννήσεων είναι αναγκαία. Το πρώτο στάδιο της Αειζωίας αποβλέπει σ' αυτό ακριβώς. Να κατορθώσει την απόλυτη επιβίωση του είδους και να μειώσει στο ελάχιστον τις γεννήσεις νέων ανθρώπων καθως και το θάνατο των παλαιών!
Η Αειζωία είναι η απόλυτη επιβίωση του είδους. Σκεφτείτε το λίγο.
Τι να τις κάνεις τις γέννες για επιβίωση του είδους, αν έχεις κατορθώσει την απόλυτη επιβίωση με την Αειζωία; Ιδού μία ακόμα πύλη προς την αιώνια ζωή, αυτού του σώματος, σ' αυτόν εδώ τον κόσμο με αυτή την προσωπικότητα.
ΠΩΣ ΟΜΩΣ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ ΝΑ ΦΤΑΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΕΙΖΩΙΑ;
Η αναγκαιότητα της Αειζωίας ειναι προφανής αλλά μένει να βρούμε και το πώς...
Σε άλλα μου βιβλία έχω γράψει αρκετά. Δεν θα πείραζε να επαναλάβω συνοπτικά εδώ, μερικές από τις προτάσεις μου.
Υπάρχουν πολλοί δρόμοι προς την αειζωία.
1. ΝΟΗΤΙΚΗ ΜΕΘΟΔΟΣ
Ο νοητικός τρόπος. Ο νους όταν εστιάζεται έντονα και συνεχώς κάπου δημιουργεί. Ο σοφός Ηράκλειτος έλεγε πως με το νου θα μπορούσε ο άνθρωπος να δημιουργήσει τον κόσμο, αν ο κόσμος δεν υπήρχε από πάντα.
ΚΟΣΜΟΝ ΤΟΝΔΕ ΤΟΝ ΑΥΤΟΝ ΑΠΑΝΤΩΝ ΟΥΤΕ ΤΙΣ ΤΩΝ ΘΕΩΝ ΟΥΤΕ ΤΙΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΠΟΙΗΣΕΝ ΑΛΛ ΗΝ ΜΕ ΑΕΙ ΚΑΙ ΕΣΤΙ ΚΑΙ ΕΣΤΕ ΠΥΡ ΑΕΊΖΩΟΝ...
Ο άνθρωπος εστιάζει τη σκέψη, τη φαντασία, το συναίσθημα, την επιθυμία, τη βούληση και το νου του στην Αειζωία. Αν η εστίαση είναι δυνατή, τέλεια και συνεχής μπορεί να τα καταφέρει μόνο με την εστίαση του νου..
2. ΜΥΗΤΙΚΗ ΜΕΘΟΔΟΣ
Με αλλεπάλληλες μυήσεις μπορεί να φτάσει στην Αειζωία. Οι μυήσεις, χρησιμοποιώντας διάφορες ασκήσεις και τη συναισθηματική νοημοσύνη, βοηθάνε την προηγούμενη ΝΟΗΤΙΚΗ ΜΕΘΟΔΟ.
Και με τις κατάλληλες μυήσεις, μπορεί ο ενδιαφερόμενος να φτάσει στην Αειζωία. Απαραίττη όμως προϋπόθεση είναι να έχει καλή καρδιά, να αποκτήσει τη συμπαντική αγάπη, να λατρεύει τη ζωή.
3. ΕΛΙΞΗΡΙΟ ΠΑΝΤΟΤΙΝΗΣ ΖΩΗΣ (όπως η ΑΜΒΡΟΣΙΑ των αρχαίων αθανάτων).
Η ανακάλυψη του κατάλληλου συνδυασμού βοτάνων και καρπών μπορεί να οδηγήσει ευκολότερα στην Αειζωία. Οι αρχαίοι αθάνατοι χρησιμοποιούσαν την Αμβροσία και το Νέκταρ.
Η ανακάλυψη είναι αρκετά δύσκολη γιατί κανένας σοφός ή αρχαίος αθάνατος δεν έδωσε τη συνταγή. Μπορούμε όμως επικουρικά να χρησιμοποιήσουμε συνδυασμούς βοτάνων και φυτικών προϊόντων να καταφέρομε τη μακροζωία, μέχρι να βρούμε το δρόμο προς την Αειζωία.
4. ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΑΘΑΝΑΤΟΥΣ
Θα μπορούσαμε να συναντήσομε αρχαίους αγαθοποιούς αθάνατους που να ξέρουν, να θέλουν και να μπορούν να μας πούνε τα μυστικά ή να μας μεταμορφώσουν αμέσως σε αθάνατους.
Κυκλοφορούν στον κόσμο μας αθάνατοι άνθρωποι από την αρχαιότητα όπως ο Πάνας, η Καλυψώ, οι Νύμφες, οι Νεράιδες και άλλοι. Αν μπορούσαμε να τους συναντήσουμε θα ήταν μια λύση να μας βοηθήσουν.
Υπάρχει κάποια αρχαία μέθοδος, πρόσκλησης κάποιων αθάνατων ανδρών ή γυναικών, αλλά είναι τόσο δύσκολη και λίγο επικίνδυνη που δεν δικαιούμαι να την γράψω σ΄αυτό το άρθρο.
5. ΑΝΟΙΓΜΑ ΠΥΛΗΣ ΠΡΟΣ ΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΑΘΑΝΑΤΩΝ
Είναι από τα δυκολότερα πράγματα, αλλά όχι κάτι το αδύνατον. Η μέθοδος αυτή μπορεί να διδαχτεί σε κάποιους προχωρημένους ΥΑ(Υποψήφιους Αείζωους), χωρίς όμως να έχει σίγουρα αποτελέσματα. Εξαρτάται και από άλλες παραμέτρους.
Οι πύλες ανοίγουν από τη μεριά τους. Αν αυτοί δεν συμφωνούν ότι και να κάνουμε δεν μπορούμε να τις ανοίξουμε.
6. Η ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΜΕΘΟΔΟΣ
Πολλοί επιστήμονες σε όλο τον κόσμο ψάχνουν απεγνωσμένα να βρούνε το μονοπάτι της αιώνιας νεότητας ή τέλος της μακροζωίας. Επιδιώκουν να βοηθήσουν τους ενδαφερόμενος να ζήσουν 150, 300 ή και 700 χρονια, πιστεύοντας πως μέχρι τότε η Αειζωία θα ειναι πολύ πιο εύκολη.
Και η επιστημονική Αειζωία ή μακροβιότητα μπορεί να χωριστεί χονδρικά σε δύο μεγάλες κατηγορίες:
Α-Τη γονιδιακή με την εξουδετέρωση των γονιδίων της γήρανσης και του θανάτου -αν υπάρχουν-Μετά απ¨αυτό ο άνθρωπος θα μπορεί να μην πεθαίνει.
Β-Με την παρασκευή σκευασμάτων που ανατρέπουν την γήρανση και οδηγούν στην παντοτινή ζωή.
7 Ο ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ
Ο συνδυασμός δύο ή περισσοτέρων από τις ανωτέρω έξι μεθόδους, μπορεί να έχει τα επιθυμητά και ποθητά αποτελέσματα.
Εμείς δεν απορρίπτουμε τίποτε μα και δεν κολλάμε σε καμιά αποκλειστική μέθοδο. Τα ψάχνουμε όλα με απέραντη υπομονή και μηδενική ανυπομονησία.
Η σχολή μας βοηθάει όσο μπορεί με προσωπικές επαφές, προετοιμασίες και ασκήσεις, μυήσεις στη Βάση Αειζωίας, επισκέψεις σε ιερά βουνά όπου συχνάζουν αθανατοι κι αθάνατες. Μελετά και κάθε πρόσφορη προσπάθεια και καλοπροαίρετη επιθυμία.
Δεν κρύπτουμε τις γνώσεις μας. Απλά ρίχνουμε περισσότερο βάρος στην καλοσύνη των ΥΑ, στην καλλιέργεια του χαρακτήρα, την καλή καρδιά και την προετοιμασία για το Μεγάλο Δρόμο. Η καλή καρδιά, η αγάπη, η καλοσύνη ειναι απαραίτητα οι αρχικοί παράγοντες.
Κάντε εσείς την αρχή, προσεγγίστε μας και ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ. ΤΟ Δ' ΕΥ ΝΙΚΑΤΩ.
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΠΩΣ ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΟΜΕ
1. Όλοι και όλες οι ΥΑ, Να οργανωθούμε σε σφικτοδεμένες ομάδες με αγάπη και αλληλεγγύη.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
Όταν λέμε αλληλεγγύη εννοούμε κάτι πολύ μεγάλο. Ο κάθε ΥΑ και η κάθε ΥΑ, εγγυάται ότι πάντα θα βρίσκεται δίπλα σε κάθε ΥΑ για όλες τις ανάγκες τους. Θα κάνει αλληλομετάδοση γνώσεων, εμπειριών, βιωτικών αγαθών, ζωτικού χώρου διαμονής, κοινοχρησία, συμπαράσταση σε κάθε πρόβλημα. Οι ΥΑ αγαπούν όλοι όλες και όλες όλους χωρίς όρους και όρια.
2. Όσα μέλη από τις ομάδες αυτές μπορούν να προχωρήσουν στο επόμενο σκαλοπάτι που είναι η αγαπογένεια. Μέσα στην αγαπογένεια εφαρμόζουν έμπρακτα την αγάπη, τον έρωτα και την ελευθερία με κοινοχρησία των αγαθών που διαθέτουν.
3. Οι ομάδες και οι αγαπογένειες ενώνονται σε ομοσπονδίες και συνομοσπονδίες και αγωνίζονται για την πραγμάτωση του μεγάλου σκοπού με αγάπη και αλληλεγγύη.
4. Καλλιεργούν την επιστήμη, σχεδιάζουν φιλοσοφικά το μέλλον, προετοιμάζουν την μεγάλη έξοδο συσσωρεύοντας γνώσεις, ενέργεια και χρήμα και προετοιμάζονται για τα μεγάλα άλματα.
Το χρήμα αν και δεν είναι απαραίτητος παράγων ζωής, μπορεί στην αρχή να χρειαστεί:
Α. Για την κατασκευή μεγάλων κοσμόπλοιων, χωρητικότητας ενός εκατομμυρίου ανθρώπων με όλες τις ανέσεις και των απαραίτητων εφοδίων, που θα τους μεταφέρουν σε άλλα ηλιακά συστήματα, σε πλανήτες κατάλληλους για την επιβίωση και τη ζωή του ανθρώπου.
Η Μεγάλη Έξοδος θα λύσει οριστικά και για πάντα το πρόβλημα του χώρου και της διατροφής και θα καταστήσει το θάνατο άχρηστο και επιζήμιο για τη ζωή.
Β. Μικροπρόθεσμα θα χρειαστούν κάποια χρήματα για να αγοραστούν αγροκτήματα -φωλιές- αγαπογενειών και βιολογικής καλλιέργειας τροφίμων. Το σύστημα σήμερα προσπαθεί να βρωμίσει τα πάντα και να γεμίσει τα τρόφιμα και τα ποτά με βλαβερές ουσίες όπως φυτοφάρμακα, συντηρητικά, χρωστικά, χλωρίωση και φθορίωση του πόσιμου νερού και άλλες πονηρές απατεωνιές.
Όλοι και όλες οι ΥΑ πρέπει να παράγουν τα δικά τους τρόφιμα και να πίνουν καθαρό νερό από φυσικές πηγές. Δεν υπάρχει αλλος δρόμος και ούτε μπορούμε να φανταστούμε άλλο τρόπο επιβιωσης μέσα σε τούτο το απανθρωπιστικό κατεστημένο.
Γ. Να δημιουργήσουν πανεπιστήμια όπου θα διδάσκονται:
- Όλες οι σχετικές με τη ζωή και την Αειζωία επιστήμες.
- Επιστήμες κατασκευής και πλοήγησης κοσμόπλοιων στο ανοικτό διάστημα.
- Επιστήμες μηχανών, κινητήρων και ειδικών καυσίμων και ό,τι άλλο είναι απαραίτητο για την επιβίωση για πολλά χρόνια σε διαστημικά ταξίδια, μέχρι την προσπλανήτωση και εξεύρεση κανούργιων μέσων επιβίωσης εκεί.
- Βιολογία και βιοτεχνολογία για την επιστημονική Αειζωία και ό,τι άλλο προκύψει στην πορεία.
ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΤΕ. ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΤΕ ΠΑΝΤΑ
Written by Αργύρης Τσακαλίας
Πηγή κειμένου:
http://outer।gr/index.php?option=com_content&view=article&id=245:2009-06-09-15-08-06&catid=116:2009-03-04-22-45-45&Itemid=225

Σε φάρμακο για την οστεοπόρωση «βρήκαν»... περισσότερα χρόνια ζωής

Κατά λάθος αυστραλιανοί επιστήμονες ανακάλυψαν το μυστικό της μακροζωίας

Αυστραλιανοί επιστήμονες στα πλαίσια μιας έρευνας γνωστής ως «Dubbo Osteoporosis Epidemiology Study» ισχυρίζονται ότι ανακάλυψαν κατά λάθος το μυστικό της μακροζωίας σε φάρμακο για την οστεοπόρωση. Σε δείγμα 2.000 ανθρώπων (3ης ηληκίας) οι 121 από αυτούς έκαναν χρήση του φαρμάκου περίπου για τρία χρόνια, από την ομάδα bisphosphonates.
Όπως δήλωσε ο καθηγητής, Τζον Έιζμαν, από το Garvan Institute of Medical Research του Σίδνεϊ, οι ηλικιωμένοι χάνουν μάζα από τα οστά τους και όταν συμβαίνει αυτό, τα τοξικά μέταλλα αποδεσμεύονται στον οργανισμό και επιδρούν αρνητικά στην ανθρώπινη υγεία. Αποτρέποντας την απώλεια οστέϊνης μάζας, τα φάρμακα bisphosphonates, αποτρέπουν την αποδέσμευση τοξικών μετάλλων στον ανθρώπινο οργανισμό.
Με την χρήση του συγκεκριμένου φαρμάκου η διαδικασία φυσικής ανανέωσης των οστών, ήταν ταχύρρυθμη στους ανθρώπους που έπασχαν από οστεοπόρωση.

Πηγή άρθρου: http://www.thebest.gr/news/index/viewStory/53033

Πυθαγόρειο Ινστιτούτο Φιλοσοφικών Ερευνών για την Αθανασία του Ανθρώπου

Πυθαγόρειο Ινστιτούτο Φιλοσοφικών Ερευνών για την Αθανασία του Ανθρώπου

Προς το Δήμαρχο και το Δημοτικό Συμβούλιο Γαύδου
Posted on 31/01/2011 by gavdosinstitute
Με αυτό το γράμμα, σας προτείνουμε την ίδρυση του Πυθαγόρειου Ινστιτούτου Φιλοσοφικών Ερευνών για την Αθανασία του Ανθρώπου – Π.Ι.Φ.Ε.Α.Α. – στη Γαύδο. Σύμφωνα με την Αρχαία Ελληνική Μυθολογία, υπήρξε μια περίοδος στην Ελλάδα όπου οι Θεοί με τους Ανθρώπους συνυπήρχαν. Το Ινστιτούτο θα μελετήσει τη δυνατότητα αυτής της ιδέας πέρα από το μύθο, να αποτελέσει σύγχρονο τρόπο ζωής. Για το λόγο αυτό θα πραγματοποιούνται διεθνή επιστημονικά και φιλοσοφικά συνέδρια και συμπόσια, φεστιβάλ τέχνης και θεατρικά μυστήρια.
Ιδρυτές του Ινστιτούτου θα είναι εξέχουσες προσωπικότητες των Επιστημών, των Γραμμάτων και των Τεχνών της παγκόσμιας κοινότητας. Ήδη, επιστήμονες και καλλιτέχνες από την Ελλάδα, την Αμερική, την Ελβετία και τη Ρωσία έχουν εκφράσει την πρόθεσή τους να συμμετέχουν στο Π.Ι.Φ.Ε.Α.Α.
Στα παραπάνω πλαίσια και προκειμένου να καλυφθούν οι ανάγκες του Ινστιτούτου, χρειάζεται να κατασκευαστούν ένα νέο κτιρίο με συνεδριακή αίθουσα και ένας νέος αρχαιοελληνικός ναός, όπου θα λαμβάνουν χώρα οι θεατρικές παραστάσεις.
Η ίδρυση του Π.Ι.Φ.Ε.Α.Α. θα δώσει τη Γαύδο τη μοναδική ευκαιρία να γίνει το πολιτιστικό κέντρο της πυθαγόρειας φιλοσοφίας παγκοσμίως. Επιπλέον, θα είναι ένας σημαντικός παράγοντας τόνωσης και υποστήριξης της τοπικής οικονομίας, μέσω του πολιτιστικού τουρισμού. Οι δραστηριότητες του Ινστιτούτου θα συμβαίνουν σε τακτά χρονικά διαστήματα μέσα στο έτος και θα αποτελέσουν πόλο έλξης επιστημόνων και καλλιτεχνών, αλλά και του ευρύτερου κοινού, από την Ελλάδα και το εξωτερικό.
Ελπίζουμε ο κ. Δήμαρχος και το Δημοτικό Συμβούλιο της Γαύδου να υποστηρίξετε σύσσωμοι αυτή την πρωτοβουλία. Θα είναι μεγάλη μας τιμή ο Δήμος της Γαύδου να είναι ανάμεσα στα πρώτα μέλη του Ινστιτούτου.

Πηγή: http://gavdosinstitute.org/

Το παρακάτω σχετικό κείμενο είναι από:

http://wwwaristofanis.blogspot.com/2011/02/blog-post_2776.html

4/2/11
Πυθαγόρειο Ινστιτούτο Φιλοσοφικών Ερευνών για την Αθανασία του Ανθρώπου....και πως η Ελλαδα θα παραμεινει στο σκοταδι και στη φτωχεια!!!
Ο Δημος Γαυδου, η μητροπολη και η αστυνομια διεκοψαν τις εργασιες για την ανεγερση του κτιριου. Σκεφτειτε , υπαρχουν εκει στο μικρο αυτο νησακι ανθρωποι με ποιοτητα και ενεργεια και θελουν να ιδρυσουν " Πυθαγόρειο Ινστιτούτο Φιλοσοφικών Ερευνών", και οι τοπικοι "αρχοντες" τι κανουν??? Αντι να αξιοποιησουν την πρωτοβουλια αυτων των ανθρωπων για ερευνα και πολιτισμο στο ξεχασμενο νησι τους και να προωθησουν το εγχειρημα, ΑΥΤΟΙ ΤΙ ΚΑΝΑΝΕ??? Πηγαν και σταματησαν τις εργασιες παροτι ειχαν λαβει επιστολες απο το συγκεκριμενο ινστιτουτο, τις οποιες μπορειτε να διαβασετε παρακατω...Βεβαια οι αντιδραστικοι σε καθε επιστημονικη , φιλοσοφικη και ελληνικη πρωτοβουλια ειναι οι γνωστοι ανθελληνες της Εκκλησιας...Τι φοβουνται αραγε ??? Εχουν δωσει την αδεια τους οι παπαδες για μουσουλμανικα τεμενη και αντιδρουν με μανια σε καθε τι ελληνικο...Γ Ι Α Τ Ι ???

Τελικα ειμαστε αξιοι της τυχης μας σαν Ελληνες και σαν Ελλαδα...Γι αυτο παμε απο το κακο στο χειροτερο. Ποτε επιτελους θα κανουμε "αποδοχη της τεραστιας κληρονομιας μας"?
Δειτε την ιστοσελιδα του ινστιτουτου , βγαλτε τα συμπερασματα σας και σχολιαστε Συνελληνες...Ειμαστε οι αξιοι απογονοι των Αρχαιων προγονων μας? Ειναι τυχαιο που τους τιμουν ολοι οι λαοι του κοσμου, ενω εμεις τους θαβουμε με καθε ευκαιρια? Γιατι ολα σχεδον τα μουσεια του κοσμου κοσμουντα απο ελληνικα μνημεια? Που ΝΑΙ, τα κλεψανε απο τη χωρα μας, αλλα τα τιμουν , τα σεβονται και τα αναδεικνυουν...

ΕΜΕΙΣ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ???

Οι βιολογικές αιτίες της γήρανσης

Ορισμένα από τα κύτταρά μας παρουσιάζουν ό,τι κοντινότερο στην έννοια της αθανασίας. Είναι αυτά που συνεχίζουν να διαιωνίζουν τα γονίδια των γονιών μέσα από τους απογόνους τους. Μόνο ένα κύτταρο από κάθε γονιό για κάθε παιδί καταφέρνει να επιζήσει, έστω και διαφοροποιημένο ως ανάμειξη των γονιδίων μητέρας και πατέρα. Μωρά γεννιούνται, μεγαλώνουν, ωριμάζουν, αναπαράγονται και το ανθρώπινο είδος συνεχίζει την πορεία που άρχισε σχετικά πρόσφατα (σε γεωλογική - βιολογική κλίμακα). Γιατί, όμως, τα περισσότερα βιολογικά είδη είναι θνητά; Γιατί η βιολογική εξέλιξη δεν οδήγησε σε είδη που όλα τους τα κύτταρα θα έχουν τη φαινόμενη αθανασία των αναπαραγωγικών κυττάρων, του ωαρίου και του σπερματοζωαρίου;
Τα κύτταρα παθαίνουν βλάβες συνεχώς: Το DNA μεταλλάσσεται, οι πρωτεΐνες παραμορφώνονται, πολύ δραστικές χημικές ενώσεις που ονομάζονται ελεύθερες ρίζες τρυπούν την κυτταρική μεμβράνη και τις μεμβράνες των οργανιδίων του κυττάρου. Η ζωή βασίζεται στην επαναλαμβανόμενη αντιγραφή και ερμηνεία των γενετικών δεδομένων, μέσω μηχανισμών που γνωρίζουμε καλά ότι απέχουν πολύ από το να είναι τέλειοι. Με αυτή την έννοια, η αθανασία της κυτταρικής σειράς των γενετικών κυττάρων είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη.
Το μυστικό των γενετικών κυττάρων
Τα ζωντανά κύτταρα λειτουργούν συνεχώς κάτω από περιβαλλοντικές πιέσεις και κινδύνους και τα αναπαραγωγικά κύτταρα δε διαφέρουν. Ο λόγος που δεν καταλήγουν να συσσωρεύσουν τόσα λάθη και ανωμαλίες ώστε να μην μπορούν να αναπαραχθούν έχει να κάνει από τη μια μεριά με τους εξειδικευμένους μηχανισμούς συντήρησης και επισκευής που διαθέτουν και από την άλλη με την ικανότητά τους να αποβάλλουν τα πιο σοβαρά λάθη τους μέσω επαναλαμβανόμενων γύρων ανταγωνισμού μεταξύ τους. Τα σπερματοζωάρια παράγονται σε τεράστιους αριθμούς, αλλά μόνο ένα θα γονιμοποιήσει το ωάριο και συνήθως αυτό είναι από τα πιο υγιή. Τα κύτταρα που παράγουν τα ωάρια επίσης παράγονται σε μεγάλους αριθμούς, αλλά σχετικά λίγα απ' αυτά φτάνουν να σχηματίσουν ωάρια. Κι αν κανένας από αυτούς τους εσωτερικούς ελέγχους δεν αποβάλλει τα προβληματικά κύτταρα, τότε η φυσική επιλογή καθορίζει (με απόλυτο τρόπο για τα άγρια είδη και λιγότερο για τον κοινωνικό άνθρωπο που είναι οπλισμένος με την ιατρική επιστήμη) ποια από τα άτομα του είδους θα μπορέσουν να μεταδώσουν τη γονιδιακή γραμμή τους στις επόμενες γενιές.
Θα περίμενε κανείς, μετά το εκπληκτικό κατόρθωμα της οικοδόμησης ενός ολόκληρου οργανισμού από ένα και μόνο αρχικό εμβρυϊκό κύτταρο, ότι το σώμα θα μπορούσε να αυτοσυντηρείται στο διηνεκές. Υπάρχουν, πράγματι, ορισμένοι πολυκύτταροι οργανισμοί στους οποίους δεν παρατηρείται καμία γήρανση. Η ύδρα του γλυκού νερού είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Οχι μόνο δεν γερνάει, όπως τουλάχιστον δείχνουν όλες οι φυσιολογικές λειτουργίες της, αλλά μπορεί και να αναπαράγει ολόκληρο το σώμα της ακόμα κι αν απομείνει ένα μικρό κομματάκι. Το μυστικό της αιώνιας νεότητας της ύδρας είναι απλό. Τα γενετικά κύτταρα υπάρχουν σε όλο της το σώμα. Εφόσον βρίσκει τροφή, δεν τραυματιστεί θανάσιμα και δε γίνει τροφή κάποιου θηρευτή, μπορεί να ζήσει στους αιώνες των αιώνων.
Το τίμημα της αθανασίας
Αντίθετα με την ύδρα και ορισμένα είδη μεδουσών, στα περισσότερα πολυκύτταρα ζώα τα αναπαραγωγικά κύτταρα βρίσκονται μόνο στους ιστούς των γονάδων. Αυτό προσφέρει τεράστιο πλεονέκτημα. Κατά τη μακρά διάρκεια της βιολογικής εξέλιξης, έδωσε τη δυνατότητα εμφάνισης των εξειδικευμένων κυττάρων (νευρικών, μυϊκών κτλ.) που απαιτούνται για την ανάπτυξη οποιουδήποτε σύνθετου, ανώτερου οργανισμού, από τον δεινόσαυρο ως τον άνθρωπο. Ομως, αυτός ο καταμερισμός εργασίας των κυττάρων έχει μακροπρόθεσμες συνέπειες για τον τρόπο που γερνάνε και για το πόσο ζουν. Από τη στιγμή που τα εξειδικευμένα κύτταρα έχασαν το ρόλο του διαιωνιστή του είδους, έπαψε η ανάγκη να είναι και «αθάνατα». Μπορούν να πεθάνουν (ως κατηγορία κυττάρων) όταν πια το σώμα έχει περάσει τη γενετική του κληρονομιά μέσω των αναπαραγωγικών κυττάρων στην επόμενη γενιά.
Σε όλα τα στάδια της ζωής, ακόμα και λίγο πριν το βιολογικό τέλος, το σώμα κάνει το παν για να συνεχίσει να ζει, γιατί αυτός είναι ο βιολογικός προγραμματισμός του. Είναι χαρακτηριστικό ότι πολλά από τα κύτταρα ενός νεκρού ζώου παραμένουν σε λειτουργία μέχρι και για 24 ώρες, μέχρι δηλαδή να εξαντληθεί πλήρως το οξυγόνο που διαθέτουν. Ομως, κάτω από την τεράστια πίεση της φυσικής επιλογής, τα βιολογικά είδη κατέληξαν να δίνουν μεγαλύτερη προτεραιότητα στην ανάπτυξη και την αναπαραγωγή, παρά στην οικοδόμηση ενός σώματος που θα διαρκέσει για πάντα. Η γήρανση προκαλείται από τη σταδιακή συσσώρευση στη διάρκεια της ζωής του ατόμου πολλών διαφορετικών μορφών μη επισκευάσιμης μοριακής και κυτταρικής βλάβης και τελικά οδηγεί στη διακοπή κρίσιμων λειτουργιών του οργανισμού που επιφέρουν το θάνατο.
Πολλά και καλά...
Οι επιστήμονες ερευνούν την εφαρμογή στον άνθρωπο ορισμένων ευρημάτων από κατώτερους οργανισμούς, σε σχέση με την επιμήκυνση του χρόνου ζωής. Για παράδειγμα, τα έντομα, τα σκουλήκια και άλλοι οργανισμοί που έχουν σύντομη ζωή, μπορεί να ζήσουν μέχρι και κατά 40%, αν τεθούν σε δίαιτα χαμηλής θερμιδικής αξίας. Βέβαια, αν η τροφή είναι λιγότερη από ένα όριο, μειώνεται δραματικά η διάρκεια ζωής και αυτών των οργανισμών. Οι ερευνητές προσπαθούν επίσης να εντοπίσουν και να αξιοποιήσουν τους μηχανισμούς που χρησιμοποιεί το κύτταρο για να ελέγχει τον όγκο των βλαβών. Οταν αυτές περάσουν ένα όριο, το κύτταρο συνεχίζει να λειτουργεί, αλλά παύει να διαιρείται. Προστατεύεται έτσι ο οργανισμός από τον πολλαπλασιασμό κυττάρων με σοβαρές βλάβες, με τρόπο ανάλογο όπως και με το μηχανισμό της απόπτωσης, όπου το κύτταρο που έχει πάθει πολλές ζημιές στην ουσία αυτοκτονεί.
Οσο η ζωή του ανθρώπου θα είναι απλώς μια μεταβλητή στην εξίσωση υπολογισμού των κερδών του κεφαλαίου, όσο δε θα είναι η ολόπλευρη (σωματική και πνευματική) ευημερία όλων των ανθρώπων ο σκοπός και το κίνητρο του τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας, οποιαδήποτε επέκταση του περίφημου προσδόκιμου ζωής πετύχει η επιστήμη, θα χρησιμοποιηθεί για την επιμήκυνση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, την άντληση περισσότερης υπεραξίας απ' αυτούς κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Οπως και σε μια σειρά άλλους τομείς, η επιστημονική και τεχνολογική πρόοδος, καθαρά κοινωνικό φαινόμενο από το οποίο θα έπρεπε να ωφελούνταν όλοι, διαστρέφεται μέσα από τον παραμορφωτικό φακό της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, γίνεται αντικείμενο ιδιοποίησης από την τάξη που έχει την εκμεταλλευτική εξουσία, στρέφεται ενάντια στους παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου, μέρος του οποίου είναι και αυτά τα ίδια τα επιτεύγματα της επιστημονικοτεχνικής προόδου.

Πηγή:

Επιμέλεια:Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ «Scientific American»
Ριζοσπάστης, 31/10/2010

http://www.alfavita.gr/artro.php?id=13172